ตอนที่ 3 พรหมลิขิตอะเปล่า (2)
1004 คำ
ชายหนุ่มคนหนึ่งกำลังจ้องมองเธอพร้อมกับขมวดคิ้วน้อยๆ เหมือนไม่แน่ใจ แต่ขนิษฐารีบยกมือไหว้เขาข้ามโต๊ะทันที เขาก็เลยยกมือรับไหว้พร้อมกับส่งยิ้มบางๆ มาให้
หัวใจของขนิษฐาเต้นรัวขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล เธอไม่คาดคิดมาก่อนเลยว่าจะมาเจอพี่เรียว เอ่อ ท่านรองที่นี่ เขาแต่งกายกึ่งทางการด้วยกางเกงสแล็กและเสื้อเชิ้ตสีเหลืองอ่อน คงจะออกมาคุยธุระกับลูกค้าเป็นแน่ ทั้งที่เป็นวันหยุดแท้ๆ แต่ทำไมถึงได้ขยันจังนะ
หันกลับมาที่โต๊ะตัวเองได้แล้วก็ต้องรีบปรับสีหน้าท่าทางให้เป็นปกติแม้ไม่มีใครสนใจเธอเลยก็เถอะ กระนั้นก็อดไม่ได้ที่จะหาจังหวะแอบเหลือบไปมองคนที่ไม่คาดคิดว่าจะได้เจอในวันหยุด
และโดยไม่คาดคิดอีกเช่นกัน ขณะที่ขนิษฐากำลังกินของหวานไปและคุยแจมบทสนทนากับเพื่อน อยู่ๆ คนที่เธอพยายามหาโอกาสแอบหันไปเหลือบมองเขาก็เดินตรงดิ่งมาที่โต๊ะ
ขนิษฐายิ่งประหม่าไปกันใหญ่ ก่อนจะยกมือไหว้เขาอีกครั้งและมองหน้าเพื่อนๆ นั่นเลยทำให้คนทั้งโต๊ะต้องยกมือไหว้ สหัสนัยตามเธอไปด้วย
“ไปเที่ยวไหนกันวันหยุด” เสียงทุ้มเอ่ยถามอย่างอัธยาศัยดี เขาหยุดยืนเยื้องกับเก้าอี้ที่ขนิษฐานั่ง แถมยังเอามือมาวางตรงพนักเก้าอี้ของเธอ แม้จะห่างไกลจากหัวไหล่น้อย แต่แค่นั้นก็ทำให้ขนิษฐาแอบกรี๊ดกรีดร้องอยู่ในใจ แบบว่า...ฟินไม่ไหวแล้ว
แต่ครั้นตั้งสติได้ก็รีบเอ่ยตอบ
“ไม่ได้ไปไหนเลยค่า นัดกันมากินข้าวเฉยๆ ค่ะ”
“ครับ” ชายหนุ่มตอบรับสั้นๆ ก่อนจะยิ้มบางๆ ส่งให้สาวๆ ทั้งโต๊ะที่มองเขาอย่างตกตะลึง
หมูน้อยเห็นดังนั้นก็รีบเอ่ยแนะนำ
“เพื่อนๆ นี่ท่านรองจ้ะ เจ้านายอ้ายเอง”
“สวัสดีค่ะท่านรอง”
สาวๆ ในโต๊ะพร้อมใจกันทักทายและยกมือไหว้เขาอีกครั้ง
“เรียกพี่เรียวก็ได้ครับ” สหัสนัยว่าพลางยิ้มให้ เขาเห็นเด็กๆ กลุ่มนี้แล้วก็ให้คิดถึงตอนสมัยที่ตนเองยังเป็นนักศึกษาเหมือนกัน
“...พี่เรียวคะ นี่เพื่อนๆ ของหนูที่เรียนสาขาเดียวกันน่ะค่ะ”
“ยินดีที่ได้รู้จักทุกคนนะครับ โอเค เดี๋ยวพี่ไปก่อน ตามสบายครับ”
“ค่า สวัสดีค่าพี่เรียว” ขนิษฐาพาเพื่อนๆ ยกมือไหว้อำลาเขา
สหัสนัยยกมือรับไหว้ก่อนจะส่งยิ้มอบอุ่นให้บรรดาสมาชิก แต่ก่อนจะเดินห่างออกไป เขาก็แตะข้อศอกของขนิษฐาเบาๆ พร้อมกับเรียก
“หนูมานี่แป๊บนึง”
ขนิษฐาลุกขึ้นและเดินตามเขาไปอย่างว่าง่าย แต่ในใจนั้นก็งงๆ
“พี่เคลียร์บิลแล้ว หนูกับเพื่อนกินกันเต็มที่ได้เลยนะ”
“อุ๊ย ไม่เป็นไรค่ะพี่เรียว เดี๋ยวหนูกับเพื่อนๆ หารกันค่า ไม่ต้องหรอกค่ะ”
สาวน้อยรีบปฏิเสธพัลวันด้วยเกรงใจเขา และนี่ก็วันหยุดไม่ใช่วันฝึกงานเสียด้วย นอกออฟฟิศแท้ๆ
“ไม่เป็นไรครับ พี่จัดการแล้ว โอเคนะ”
ว่าจบสหัสนัยก็ส่งยิ้มแล้วหันหลังเดินจากไป และขนิษฐาก็รู้ดีว่าไม่ควรตามไปเซ้าซี้ จากที่ได้ฝึกงานที่บริษัทของเขามาระยะหนึ่ง เธอก็พอจะรู้อยู่บ้างว่าท่านรองอย่างพี่เรียวเป็นคนพูดคำไหนคำนั้น ถ้าเขาตัดสินใจแล้ว หากไม่มีเหตุผลจำเป็นที่ดีพอก็อย่าพยายามไปคัดค้านอะไรเลยจะดีกว่า...
วันจันทร์วนมาอีกแล้ว แถมวันนี้ยังเป็นวันประชุมสรุปภาพรวมงานของฝ่ายดิจิทัล มาร์เก็ตติ้งหรือฝ่ายการตลาด โดยต้องรายงานความคืบหน้าของงานต่างๆ ให้ท่านประธานทราบด้วย และบางเรื่องก็จำต้องขอความเห็นชอบ ขนิษฐาเลยต้องรับหน้าที่ช่วยแม่บ้านและพี่ๆ ทีมงานอีกสองคนถือกาแฟและขนมเบรกเข้ามาเสิร์ฟ ส่วนปรัตถกรนั้นรับหน้าที่คลิกสไลด์ฉายให้พวกพี่ๆ ที่จะต้องพรีเซนต์งานให้ผู้บริหารฟัง
คนที่ถือถาดกาแฟเข้ามาในห้องประชุมใหญ่ชะงักนิดหน่อยเมื่อเห็นท่านรองนั่งถัดจากหัวโต๊ะ ข้างๆ เขามีคุณป้าใจดีด้วย ส่วนหัวโต๊ะคือท่านประธานที่ยังหล่อเหลาแข่งกับลูกได้สูสีทั้งที่วัยนั้นเลยอายุเกษียณมาสามปีแล้ว นับว่าเป็นผู้บริหารวัยหกสิบสามที่ยังดูอ่อนกว่าวัยมากมาย ส่วนคนเป็นลูกชายนั้น หมูน้อยแอบไปสืบมาแล้วรู้ว่าเขาอายุสามสิบสี่ปีพอดี ต้องขอบคุณความช่างจ้อของเธอที่ชอบนั่งคุยกับพวกป้าๆ แม่บ้าน พวกป้าๆ ก็ชอบเมาท์ ขนิษฐาเลยได้รู้อะไรเด็ดๆ มาบ้าง และก็รู้แล้วว่าคุณป้าใจดีคนนั้นก็คือคุณแม่ของท่านรองหรือพี่เรียวนั่นเอง
และในจังหวะที่ขนิษฐาเดินยกถาดกาแฟมาจนใกล้จะถึงจุดที่ท่านประธานนั่งแล้ว สหัสนัยก็เบี่ยงกายหันไปหยิบถ้วยกาแฟมาวางที่หน้าตนเอง ก่อนจะเอ่ยถามบุพการีเพื่อให้ความช่วยเหลือเด็กใหม่หัดเสิร์ฟ ด้วยว่าดูแล้วน่าจะลำบากอยู่ ทั้งยกทั้งวางเสิร์ฟน่าจะไม่ถนัด อีกอย่างแม้จะเป็นเจ้าของอาณาจักรใหญ่โต แต่พ่อและแม่ของเขาไม่ใช่คนเจ้ายศเจ้าอย่าง ติดจะธรรมดาสามัญด้วยซ้ำ ไม่จำเป็นต้องมีพิธีรีตองอะไรเลย
“พ่อเอาอะไรครับ กาแฟหรือชา”
“กาแฟดีกว่า”
พอได้ยินแบบนั้นสหัสนัยก็ยกแก้วกาแฟในถาดที่ขนิษฐาถืออยู่วางให้พ่อทันที
แม็กกี้เห็นแบบนั้นก็พยายามส่งสายตาบอกให้ลูกน้องที่อยู่ใกล้ๆ เข้าไปช่วย แต่สหัสนัยก็หันมาเอ่ยห้ามว่าไม่เป็นไร จากนั้นเขาก็หันมาถามแม่ที่นั่งอยู่ข้างเขา
“แม่เอาอะไรดีครับ”
- ผู้เขียน
