โจเซทำหน้าไม่ถูกเลยที่เห็นลูกน้องตัวเองเป็นอย่างนั้น ไม่ใช่แค่โจเซด้วย ศาสตราจารย์ซึ่งเป็นคนต้นเรื่องก็ยังรู้สึกไม่ค่อยดี บางทีการที่เขาเร่งรัดมากเกินไปอาจจะทำให้เจ้าอรุณป่วยแต่ก็ยังจะฝืนนำเสนองานเขา ถ้าเป็นนักวิจัยคนอื่นเขาจะไม่รู้สึกแย่ขนาดนี้ แต่เจ้าอรุณเป็นหัวกะทิของวงการพฤกษศาสตร์ ถ้าเป็นอะไรไปคงแย่
และเพราะคิดอย่างนั้นก็อดไม่ได้ที่จะออกปาก
“ผมว่าให้อรุณได้พักสักครู่เถอะ ไว้พร้อมเมื่อไหร่ เราค่อยมาฟังการนำเสนออีกครั้ง ระหว่างรออรุณพร้อม ด็อกเตอร์ก็พาผมไปชมองค์กรของคุณหน่อยก็แล้วกัน”
ประโยคหลังหันไปพูดกับโจเซ ทำให้โจเซรีบพยักหน้าตอบหงึกหงัก
“ได้ครับ งั้นเชิญทางนี้เลยครับ”
เห็นว่าเป็นทางออกที่ดีสำหรับสถานการณ์ชวนกระอักกระอ่วนแบบนี้แล้ว โจเซก็ไม่รอช้าที่จะตอบรับ ผายมือเชิญแขกทุกคนออกไปด้านนอก มอบหมายหน้าที่ให้นักพฤกษศาสตร์คนอื่นมาช่วยดูแล พอจัดการเสร็จก็รีบปรี่เข้ามาในห้องประชุมอีกค
