บทที่ 2เขาก็ร้ายอยู่นะ

1499 คำ

“หนัก..” เสียงทุ้มของคนใต้ร่างทำให้ฉันกะพริบตาและอ้าปากค้างกับคำพูดของเขานี่รอบสองแล้วนะคนอะไรปากเสีย ฉันพยายามขยับแต่เพราะเข่าเจ็บทำให้ลุกขึ้นอย่างยากลำบากเมื่อกี้ตอนที่เขากำลังดึงฉันขึ้นจากพื้นฉันดันได้ยินเสียงคนที่พยายามหลบคือพี่วินทำให้ฉันล้มลงใส่ผู้ชายหน้านิ่งคนนี้เต็มแรง “ก็กำลังจะลุกไง..คิดว่าอยากคร่อมทับนายแบบนี้หรอ”ฉันเบะปากใส่เขาก่อนจะพยายามลุกขึ้นแต่ความแสบและตึงของแผลตรงเข่าทำให้ฉันทรุดตัวลงเข่ากระแทกเขาอีกครั้ง “โอ๊ย..เธอจะฆ่าฉันหรอ” “โอ๊ะขอโทษๆ ไม่ได้ตั้งใจ” ริมฝีปากบางแอบยกยิ้มเมื่อเห็นว่าเขาพูดออกมามากกว่าสองประโยคเห็นแล้วหมั่นไส้คนอะไรพูดน้อยประหยัดคำพูดเหลือเกิน “ไม่ได้ตั้งใจก็รีบลุก” เขาเอ่ยออกมาเสียงเข้มก่อนจะใช้มือดันไหล่ทั้งสองข้างของเธอไว้ราวกับขยะแขยงไม่อยากให้ตัวเธอสัมผัสกับตัวเขา เห็นแบบนี้กาแฟพลันขมวดคิ้วไม่เคยเจอใครที่ทำตัวรังเกียจเธอมาก่อนคนตัวเล็กเม้มปากแน่นก่อนจะทิ้งน้ำหนักลงบนตัวเขาโดยที่หน้าอกของเธอแนบชิดกับหน้าอกของเขา “ลุกไม่ไหว”คนตัวเล็กตอบหน้าตายยิ่งเห็นร่างสูงเริ่มโกรธมันทำให้เธอสนุกคนหน้านิ่งแบบเขาต้องเจอคนกวนประสาทแบบนี้แหละวันนี้จะทำให้โกรธจนเส้นเลือดในสมองแตกไปเลยใครใช้ให้เขากล้ามาทำตัวรังเกียจเธอ “บอกให้ลุก!” เสียงทุ้มเอ่ยเสียงเข้มมือหนาบีบที่ไหล่บางแน่นเมื่อรู้สึกว่าเธอกำลังแผลงฤทธิ์ใส่เขา “อร้าย..จะทำอะไร” ร่างบางเบิกตากว้างขยุ้มเสื้อแจ็คเก็ตของเขาไว้แน่นเมื่อคนใต้ร่างแทรกเข่าเข้ามาก่อนจะจับตัวเธอพลิกไปอยู่ข้างล่างแทนเขา ตอนนี้เธอตกใจจนแทบลืมควบคุมสีหน้าเมื่อสถานการณ์ดันพลิกจากที่คิดว่าตัวเองเหนือกว่ากลับโดนเขาเอาคืนได้ยิ่งท่าทางที่เขาคร่อมทับเธอแบบนี้มันค่อนข้างสุ่มเสี่ยงนะว่าไหม “หึ..” ร่างสูงเค้นเสียงในลำคอนัยน์ตาคมทอประกายวาววับเมื่อเห็นคนใต้ร่างมีสีหน้าเดี๋ยวตกใจเดี๋ยวกลัวและเดี๋ยวก็ใช้ความคิด จากที่คิดว่าจะช่วยเธอและรีบกลับขึ้นไปกินเหล้าต่อคงต้องพับเก็บและสั่งสอนคนอวดดีสักหน่อยแต่ไหนแต่ไรเขาไม่ชอบทำอะไรซับซ้อนและขี้เกียจพูดเพราะรอบตัวของเขามีแต่คนพูดมากอย่างเช่นไอ้ต้าร์และน้องสาวสองคนอย่างไซซีและซินเซียไม่รู้มีอะไรให้พูดมากมายแค่เห็นพวกนี้พูดเขาก็เหนื่อยแทนแล้ว “หัวเราะอะไรรีบลุกมันหนัก” คนตัวเล็กมองสบตาเขาอย่างไม่กลัวตายแสดงท่าทางเอาแต่ใจขึ้นมาอีกครั้งกลัวซินะถึงได้พยายามทำใจกล้าสู้เขา “ลุกไม่ไหว” เขาตอบหน้าตายเหมือนที่เธอทำเมื่อกี้ “เอ๊ะ..นี่ล้อเลียนฉันหรอ” กาแฟขมวดคิ้วเมื่อเห็นว่าเขาจงใจที่จะล้อเลียนเธอแต่ใบหน้ากลับเรียบเฉย “ไม่..ลุกไม่ขึ้นจริงๆ”ร่างสูงตอบกลับมานิ่งกว่าเดิมโดยที่เธอไม่สังเกตเลยสักนิดว่าใบหูของเขาขึ้นสีแดงจัดแม้แต่เจ้าตัวยังไม่รู้ “ทำไม..อย่าบอกนะว่านายคิดอะไรกับฉันน่ะ”คนตัวเล็กทำปากพร้อมกับยกยิ้มมุมปากราวกับว่าได้ชัยชนะมาไว้ในมือแล้ว “กอด…” “อะไร…” กาแฟนิ่วหน้าเพราะเขาพูดอะไรแปลกๆ เธอไม่เข้าใจเลยสักนิด “เธอ-กอด-ฉัน” “ห๊า..” สาวสวยเบิกตากว้างก่อนจะรีบปล่อยมือออกจากเอวเขาทันทีพลางสบถด่าให้กับความโก๊ะของตัวเองในใจปกติเธอในสายตาคนอื่นไม่ใช่แบบนี้นะแต่เจอเขาไม่กี่นาทีเธอดันปล่อยไก่ไปกี่รอบแล้วเนี่ย “ปล่อยแล้วลุกไป” ไม่ทันขาดคำร่างสูงก็ลุกขึ้นปัดฝุ่นออกจากเสื้อโดยที่ไม่มองอีกคนที่พยายามลุกขึ้นตามแต่ไร้เรี่ยวแรง “ช่วยหน่อยได้ไหม” “ไม่!” ขาปฏิเสธทันควันเพราะรอบแรกที่ล้มก็ไม่ใช่ช่วยเธอหรอเขาถึงต้องลำบากแบบนี้ “ใจร้าย!” คนตัวเล็กยื่นมือสุดแขนเพื่อให้เขาช่วยสภาพเธอตอนนี้แทบระบมไปหมดไม่เหลือเรี่ยวแรงจะทำอะไรแล้ว ร่างสูงปรายตามองคนตัวเล็กที่ทำตาปริบๆ อย่างน่าสงสารยิ่งไอ้ท่าทางห่อไหล่ก้มหน้าลงต่ำเหมือนกำลังร้องไห้ทำให้เขาชั่งใจว่าควรจะทำยังไงกับเธอดีเพราะเขาก็ไม่ใช่คนมีคุณธรรมอะไรด้วยสิ “ยุ่งยาก!” เขาสบถออกมาเมื่อไม่สามารถตัดสินใจได้โดยปกติตัวเขาไม่สนใจอะไรทั้งนั้นถ้าเป็นคนอื่นเขาก็แค่เดินผ่านไปเหมือนเป็นอากาศธาตุยิ่งผู้หญิงเป็นสิ่งน่ารำคาญแบบนี้เขายิ่งไม่ชอบ!! ฟึ่บ! “ฮึก..ขอบคุณนะ” คนตัวเล็กยิ้มผ่านม่านน้ำสีใสที่คลออยู่ตรงดวงตาทำให้ดูน่าสงสารอันที่จริงฝุ่นมันเข้าตาตอนเขาปัดเสื้อผ้า “ฉันเกลียดเธอ” เขาอุ้มคนตัวเล็กมาวางบนเก้าอี้พร้อมกับเอ่ยออกมาเพราะเธอทำให้คนไม่เป็นตัวของตัวเอง เกลียดก็เรื่องของนายสิ… กาแฟเบะปากกับตัวเองในใจใช่ว่าเธอจะชอบเขาสักหน่อยที่ทำตัวน่าสงสารเพราะต้องการให้เขาช่วยต่างหากเมื่อเธอลุกได้แล้วเขาก็หมดประโยชน์! “ขอบใจนะ..นายไปได้แล้ว” คนตัวเล็กใช้ปลายนิ้วเกลี่ยหยดน้ำสีใสออกจากดวงตาก่อนจะมองร่างสูงที่ยืนนิ่งไม่ยอมขยับปากก็บอกเกลียดทำไมไม่ไปสักที ท่าทางไม่แยแสของคนตัวเล็กทำเอาเขาอยากจะย้อนเวลากลับไปและโยนเธอลงกับพื้นหรือไม่ก็เดินผ่านเธอไปซะ! เธอไม่ใช่แมวน้อยแต่เป็นแม่เสือสาวต่างหาก! “ยัยตัวน่ารำคาญ!” ฟุ่บ! “ไอ้บ้า..อะไรของนาย” กาแฟสะดุ้งเมื่อกำลังก้มหน้าสำรวจแผลอยู่คนที่คิดว่าไปแล้วกลับสบถคำหยาบใส่และโยนเสื้อลงมาคลุมหัวของเธอจะไม่ให้ตกใจได้ยังไงนี่แอบคิดแล้วนะว่าจะโดนอุ้มเนี่ย! “เอ๋..” เมื่อเอาเสื้อออกก็ไม่เห็นคนหน้านิ่งแล้วไม่รู้ไปตอนไหนเธอคลี่เสื้อสีดำออกมาก็พบว่าเป็นเสื้อแจ็คเก็ตกำมะหยี่ปักลายมังกรสีเงินที่เขาสวมอยู่ก่อนหน้า คิดยังไงก็คิดไม่ตกว่าเขาจะเป็นบ้าโยนเสื้อมาคลุมหัวเธอทำไม จนกระทั่งรู้สึกดีขึ้นแล้วแผลที่เข่าไม่ถลอกมากร่างบางเลยเดินกลับไปยังโซนห้องน้ำเมื่อหมุนตัวสำรวจตัวเองหน้ากระจกถึงรู้ว่าซิบด้านข้างของชุดเดรสมันปริและเพราะเป็นชุดเดรสเธอเลยใส่แค่บราปีกนก กรี๊ด!! อยากจะบ้าตายแล้วแบบนี้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนใบหน้าสวยทำสีหน้าเศร้าสร้อยและปลงตกไม่คิดว่าจะซวยขนาดนี้แล้วนี่อย่าบอกนะที่เขาโยนเสื้อมาคลุมมาให้เพราะเขาเห็นน่ะ “โอ๊ย..กาแฟเอ๊ยแกทำตัวน่าอนาถต่อหน้าเขาไปกี่รอบแล้วเนี่ย…ฮือ” ร่างบางเอาเสื้อของเขามาสวมก่อนจะเดินกลับโต๊ะเมื่อสังเกตเห็นการแจ้งเตือนในมือถือและเห็นข้อความมากมายจากเพื่อนสาวคนสนิทเลยพยายามเดินให้ปกติที่สุดแม้จะตึงที่เข่ามากก็ตาม “ไปนานมาก..แล้วนั่นได้เสื้อมาจากไหน”เพื่อนสาวเอ่ยทักเมื่อเดินมาถึงโต๊ะ “เอ่อ..เสื้อฉันเองหนาวเลยเดินกลับไปเอาที่รถ”เนี่ยรางวัลโกหกยอดเยี่ยมแนบเนียนจนเพื่อนยังไม่สงสัย “ถึงว่าไปนานมากนั่งลงๆ” กาแฟพยายามทำตัวให้ปกติที่สุดและยกแก้วเหล้าจรดริมฝีปากระหว่างนั้นหางตาของเธอกลับเห็นร่างสูงคุ้นตาในชุดสีดำเดินขึ้นมายังชั้นสองแต่เพราะโต๊ะของเธอห่างจากบันไดมากเขาเลยไม่สังเกต “นั่นเขา..” แม้ว่าในผับจะเสียงดังแต่เพราะเธอนั่งใกล้เพื่อนทำให้นิด้าได้ยินเสียงของกาแฟชัดเจนเธอเลยมองตามสายตาของกาแฟ “อะไร..รู้จักพี่นักรบด้วยหรอ” “แกรู้จักหรอ” ได้ยินเพื่อนพูดเหมือนรู้จักชายเจ้าของเสื้อแจ๊คเก็ตกาแฟเลยหันมาถามอย่างกระตือรือร้น “คนทั้งมอแอลรู้จักหมดแหละ..เพราะพี่นักรบคือหนึ่งในแก๊งหนุ่มฮอตวิศวะ” “ห๊า..หนุ่มฮอตวิศวะหรอ” “อืม”

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more