บทที่ 11โมโหเขามาก

1904 คำ

ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยโมโหขนาดนี้มาก่อนขาก็เจ็บไม่งั้นจะกระโดดเต้นให้หน้าแหกเลยคอยดูฉันไม่เคยหวังในใครมาปกป้องหรอกชีวิตนี้ตั้งแต่เสียครอบครัวไปฉันก็ตั้งมั่นแล้วว่าจะต้องดูแลตัวเองและไม่พยายามพึ่งพิงคนอื่นถึงแม้ตอนนี้จะยืนพิงพี่นักรบอยู่ก็ตามแต่จะไม่ดึงเขาเข้ามาเกี่ยวกับการทะเลาะของฉันกับไอ้ปากหมานี่เด็ดขาด “เธอตายแน่ยัยคนปากดี!”วาคีนคำรามในลำคอเขาเดินเข้ามาด้วยสีหน้าถมึงทึงไม่สนใจเพทายที่ขวางทางอยู่เลยวันนี้เขาจะตียัยคนนี้ให้หลาบจำ “กรี๊ด!!!” เสียงกรีดร้องของผู้คนรอบสนามดังลั่นแต่คนตัวเล็กใจใหญ่ยังคงกัดปากจ้องวาคีนเขม็ง ฟุบ! “กรี๊ดดดดด” ร่างบางหลับตาปี๋เมื่อตัวอันตรายยื่นมือมาจะกระชากแขนของเธอระหว่างที่หัวใจหล่นลงไปที่ตาตุ่มกลับมีมือกระชากตัวเธอออกจากวิถีของมือวาคีนร่างบางจึงลืมตาขึ้นมองก่อนจะเห็นว่าเขายกเท้าถีบวาคีนออกไป “พี่นักรบ..” คนตัวเล็กครางชื่อของเขาอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตา “ไอ้รบ” เพทายก็ตกใจไม่ต่างกันไม่คิดว่าเพื่อนที่ไม่สุงสิงหรือมีปากเสียงอะไรจะยกเท้าถีบรุ่นพี่อย่างวาคีนเขามองนักรบอึ้งๆ ก่อนจะหันไปมองสาวสวยของเพื่อนและยกนิ้วโป้งให้ถ้าไม่ติดว่ารักษาหน้าตาอยู่จะขอคาราวะสาวสวยคนนี้เลย “มึงจะมีเรื่องกับกูใช่ไหม” วาคีนลุกขึ้นยืนพร้อมกับชี้หน้านักรบเขาเดือดมากจริงๆ กับอีแค่ผู้หญิงคนเดียวจะทำให้รุ่นน้องคนนี้กล้าถีบเขาต่อหน้าคนทั้งสนาม “...” กาแฟเงยหน้ามองเสี้ยวหน้าคมที่ยังคงนิ่งสงบใบหน้าหล่อเหลาเรียบเฉยจนทุกคนแทบกลั้นหายใจรวมถึงตัวเธอด้วยดวงตากลมโตสั่นไหวแต่ไม่เท่าหัวใจที่มันเต้นแรงจนแทบทะลุออกมา เขาปกป้องเธอทำไมกัน… “เอ่อเฮียคีนแยกย้ายเหอะ..ก็เฮียจะไปตีผู้หญิงมันก่อน”เพทายรีบไกล่เกลี่ยก่อนที่ทุกอย่างจะแย่ไปกว่านี้ถ้าให้เลือกเขาต้องเลือกเพื่อนอยู่แล้ว “หึ ไม่มีทางจบแน่!”วาคีนมองสบนัยน์ตาคมของนักรบก่อนจะยกยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์วันนี้ไม่ได้ตีคนวันหน้าก็ยังมีแต่มันอย่าเผลอก็แล้วกัน “เฮ้ยเฮีย..” เพทายเริ่มหงุดหงิดเพื่อนก็ไม่พูดส่วนรุ่นพี่ก็เอาแต่จะเดือดอย่างเดียวเลย “มึงไม่ต้องยุ่งหรอกเพทาย..เอาไว้มันเผลอยัยตัวแสบโดนแน่”วาคีนทิ้งท้ายก่อนจะเดินไปขึ้นรถหรูและขับออกไปเหลือทิ้งไว้เพียงคำพูดข่มขู่ดุดันให้คนตัวเล็กตื่นกลัวแต่เปล่าเลยเธอเพียงเบะปากเท่านั้น “ยังไม่เข็ด” เสียงทุ้มของคนข้างกายทำให้กาแฟเงยหน้ามองก่อนจะชี้นิ้วเข้าหาตัวเอง “พี่พูดกับแฟหรอ”ก็เขามองตามรถของไอ้คนหยาบไปเธอจะรู้หรอว่าเขาพูดกับเธอ “ไม่พูดกับเธอจะพูดกับใคร” “อ้าว..แฟไม่รู้นี่”คนตัวเล็กบ่นอุบอิบก่อนจะมองค้อนเขาแต่กลับสบตาคมกริบที่กำลังมองมาเนิ่นนานจนเธอรู้สึกกระอักกระอ่วน โอ๊ยยัยกาแฟแค่นี้ทำหน้าบาง… “เฮียคีนไปแล้วมึงนี่มัน..พูดน้อยต่อยหนักจริงๆ”เพทายเดินกลับมาก่อนจะยกยิ้มให้เพื่อน “ขอโทษที่ทำให้พวกพี่ทะเลาะกันนะคะ”กาแฟเอ่ยขอโทษเพราะตัวเธอเป็นต้นเหตุ “ไม่เป็นไรหรอกไม่ใช่ความผิดของน้องเลยว่าแต่..เราชื่ออะไร” “กาแฟค่ะ..หรือเรียกแฟก็ได้นะคะ”เธอเอ่ยแนะนำตัวเสียงใสทำให้เพทายพยักหน้ารับยิ้มๆ ในใจคิดไปแล้วว่าเพื่อนหาสาวได้ดีคนไม่มีปากแบบมันจะได้ใช้ชีวิตง่ายๆ หน่อย “พี่ชื่อเพทายนะ..ส่วนไอ้คนผมดำที่มาช่วยน้องกาแฟมันชื่อเสือ” “อ๋อ..โอเคค่ะแฟจะจำไว้ขอบคุณพวกพี่มากๆ นะคะ” “ไม่เป็นไรแฟนเพื่อนก็เหมือนแฟนพี่” “ห๊ะ” “ล้อเล่นนน” คนตัวเล็กหน้าเหวอไปเลยนะตอนที่เพทายเล่นมุกนี้แต่เจ้าตัวกลับยกยิ้มร่าอย่างมีความสุขไม่วายแอบมองเพื่อนที่ยืนนิ่งแต่หัวคิ้วกระตุก สงสัยจะชอบจริงๆ ...... “งั้นไม่กวนแล้วกูกลับก่อนนะไว้เจอกันที่คณะแล้วก็อย่าลืมไปส่งน้องกาแฟด้วย”เพทายทิ้งท้ายก่อนจะโบกมือลาเพื่อนทิ้งให้กาแฟและนักรบอยู่ด้วยกันสองคน ไม่ใช่สิ..ยังมีผู้คนรอบสนามอยู่อีกเพราะรอดูแข่งรถของรอบถัดไปแม้จะเสียดายที่ไม่เห็นหนุ่มฮอตแข่งก็ตาม “แล้วเราสองคนจะเอาไงคะ”เมื่อทุกคนไปกันหมดคนตัวเล็กเลยเงยหน้ามองชายหนุ่มที่เธอหมายปองมาเป็นแฟนปลอมๆ “กลับ!” “โอเคค่ะ..งั้นช่วยพยุงแฟหน่อยได้ไหมไหนๆ เพื่อนพี่ก็ไปหมดแล้วถือว่าช่วยเหลือเด็กตาดำๆ”อะลองขอดูหน่อยแล้วกันเผื่อเขาจะใจดี “หึ..ไม่!” “ใจร้ายช่วยหน่อยไม่ได้หรอว้ายยย” พูดยังไม่ทันขาดคำคนตัวเล็กก็ลอยขึ้นจากพื้นเมื่อโดนแขนแกร่งของคนหน้านิ่งช้อนตัวเธออุ้มขึ้นมาไว้ในอ้อมแขน “พี่อุ้มทำไม..ไหนบอกจะไม่ช่วย”เมื่อกี้เตรียมใจแล้วนะว่าอาจจะต้องเดินกลับแบบเดี้ยงๆ “หุบปากไป”นักรบตอบนิ่งๆ แต่ทำเอาเธอขมวดคิ้วไม่เข้าใจกระบวนการในสมองของเขา “เอ้า..กรี๊ดดด” ร่างบางร้องลั่นเมื่อกี้เขาตั้งใจจะทำเธอตกทำให้เธอรีบกอดคอของเขาไว้แน่นส่วนคนที่ตั้งใจแกล้งกลับยกยิ้มมุมปากโดยที่คนตัวเล็กไม่ทันมอง “บอกให้หุบปาก” “ก็พี่จะทำแฟตกแฟไม่สาปพี่ลงนรกก็ดีแค่ไหนแล้ว” “เธอไม่ตกหรอก” “ไม่เชื่อ!” “ช่างเธอสิ” ตอบเพียงเท่านั้นเขาก็เดินออกจากบริเวณสนามไปยังที่จอดรถวีไอพีทันทีโดยไม่ต้องเดินไกลเพราะวันนี้ไม่ได้มาแข่งเลยไม่ได้เอารถเข้ามาในสนามเหมือนพวกเพื่อน ระหว่างทางมีหลายคนหันมามองทั้งคู่และกระซิบกันโดยเฉพาะพวกผู้หญิงที่พากันหยิบกล้องขึ้นมาถ่ายรูปหรือวิดีโอเก็บไว้ ฟุบ! เมื่อมาถึงรถแทนที่เขาจะพาเธอขึ้นไปนั่งในรถกลับวางเธอไว้บนหลังรถแทน “อ้าว..แล้วพี่จะไปไหน” ฉันมองตามหลังเขาอย่างไม่เข้าใจตลอดทางก็ไม่พูดมาถึงรถก็วางเธอลงบนฝ่ากระโปรงแล้วเดินกลับมาพร้อมกล่องพลาสติกเล็ก ๆ ฟุบ! “เอ่อจะทำอะไรคะ?”ฉันถามเขาด้วยความสับสนเมื่อพี่เขาแทรกตัวเข้ามาตรงกลางระหว่างขาของฉันแต่เขากลับไม่ตอบแต่ทำในสิ่งที่ฉันแทบร้องไห้ “โอ๊ยแฟเจ็บนะ” มือหนาจับขาข้างที่ข้อเท้าพลิกยกขึ้นสูงมันเจ็บจนแทบกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ “อยู่เฉยๆ” “จะเฉยได้ยังไงพี่กำลังจับส่วนที่เจ็บที่สุดเลยนะ”ฉันตีโพยตีพายใส่เขาไม่หยุดจะว่างอแงก็ได้มันเจ็บนี่ “ไม่ใช่มั้ง..” “ไม่ใช่ยังไงตอนนี้ขาเจ็บที่สุดแล้ว” “หึ เอาไว้เจ็บจริงๆ ค่อยร้อง”ฉันมองรอยยิ้มมุมปากของเขาอย่างไม่เข้าใจก่อนที่ความเจ็บจะค่อยๆ บรรเทาลง “อ่า..มันเหมือนจะเจ็บน้อยลงจริงๆ ด้วยพี่ปฐมพยาบาลเบื้องต้นเป็นหรอคะ” “มีแต่คนโง่ที่ทำเรื่องง่ายๆ ไม่ได้”เขาตอบกลับมานิ่งๆ ตามสไตล์เขาแต่คำพูดมันดันกระแทกหน้าของฉันอย่างจัง ปื๊ด ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยมีใครกล้าว่าเธอแบบนี้เลยนะโมโหอะ!!! “ทำไม..ยอมรับความจริงไม่ได้”พี่นักรบถามกลับพร้อมกับหยิบเจลล์สีฟ้ามาวางทับบริเวณข้อเท้าที่บวมเป่ง “ฮือเบาๆ ได้ไหม” “ไม่ตายหรอก” ฉันกลับลำทันไหมอ่าไม่อยากได้พี่เขาแล้วคนอะไรบทจะพูดก็เงียบจนนึกว่าเป็นใบ้พอพูดปุ๊บก็เหมือนปล่อยหมาออกจากปาก “ที่พี่ไม่พูดเพราะแบบนี้สินะ”ฉันกัดฟันแน่น “หืม” “เพราะกลัวหมาจะออกมากัดคนอื่นไง!” “ก็ไม่ได้กัดคนอื่น” “ที่ไหนล่ะ..พี่กำลังกัดแฟอยู่”ด่ากันว่าโง่ขนาดนี้ยังจะเถียงหน้าด้านๆ อีกนะกาแฟคนนี้ก็มีปากเหมือนกันจะเถียงคืนแบบสุดใจ “หึ..” เขาเค้นเสียงหัวเราะในลำคอก่อนจะวางเจลล์ลงในกล่องปฐมพยาบาลและเงยหน้ามองสบตาฉัน “อะ..อะไร..อ๊ะ”ฉันตกใจเอ่ยออกมาไม่เป็นคำเมื่อเขาดึงสะโพกเธอมาใกล้สะโพกสอบของเขาโดยที่พี่นักรบยังแทรกตัวอยู่ตรงกลาง “ก็กัดแต่เธอ” “อุ๊บ!” ดวงตากลมโตเบิกกว้างแววตาสั่นระริกอย่างห้ามไม่อยู่เมื่อเขาประกบริมฝีปากลงมาทาบทับริมฝีปากของฉันอย่างรวดเร็วจนฉันไม่ทันตั้งตัว คมเขี้ยวร้ายขบกัดริมฝีปากจนฉันต้องเผลอเปิดปากให้เขาสอดลิ้นเข้ามาภายในโพรงปากลิ้นร้อนกวาดต้อนดูดกลืนทุกอย่างอย่างกระหายกลิ่นคาปูชิโน่อ่อนๆ ทำเอาฉันมึนเบลอมือคว้าเสื้อเขาไว้อย่างสะเปะสะปะก่อนจะเอื้อมแขนขึ้นไปคล้องคอเข้าไว้ด้วยความใจกล้า สติที่แตกกระเจิงพยายามรวบรวมเข้ามาในใจกำลังสะกดจิตตัวเองว่าเขาคือเป้าหมายเธอต้องคุมเกมให้ได้อย่าให้เขาล่อลวงเธอฝ่ายเดียว เมื่อคิดได้ดังนั้นฉันเลยลองจูบตอบเขาอย่างเงอะงะช่วยไม่ได้ฉันมันคนไร้ประสบการณ์จะสู้เขาได้ยังไงกันเพียงไม่นานก็พยายามพลิกลิ้นขึ้นมาได้แม้จะไม่เก่งกาจอะไรแต่ก็รู้สึกใจชื้นขึ้นมาเล็กน้อยเมื่อรู้สึกว่าพี่นักรบจะชะงักไปก่อนจะพลิกลิ้นดูดดึงมาเป็นฝ่ายคุมเกม มือหนาบีบต้นขาเธอแน่นเพื่อระงับอารมณ์ภายใต้จิตใจที่กำลังดำดิ่งเขาอยากทำอะไรบางอย่างแต่ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลา จ๊วบ! เขาค่อยๆ ถอนริมฝีปากออกมาจากริมฝีปากบางของเธออย่างเชื่องช้าจนมีสายใยสีใสติดออกมาตามริมฝีปาก “อุ๊บ!” และเพราะอย่างนั้นเขาจึงโน้มหน้าประกบจูงลงไปอีกครั้งเพื่อทำความสะอาดคราบสีใสออกจนหมด “กัดแค่นี้ไม่คิดว่าจะทำเธอระทวย” “ไอ้พี่นักรบ!” กาแฟหน้างออย่างรวดเร็วพลางมองเขาอย่างเอาเรื่องทั้งที่ในใจกำลังเต้นแรงและใบหน้าที่เห่อร้อนขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่ “ไปได้แล้วจะไปส่ง” พูดจบเขาก็อุ้มเธอเข้าไปนั่งในรถทันทีโดยไม่พูดพร่ำทำเพลงจนคนตัวเล็กมึนเบลอหนักกว่าเดิมว่าทำไมเขาถึงปฏิบัติกับเธอแบบนี้ทั้งที่ทั้งสองเจอกันแค่สองครั้งแล้วเขายัง จูบ เธออีก!

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more