ทั้งที่มู่ชิงซานบอกว่าหายจากอาการเป็นไข้หวัด แต่ฟ่านรั่วเจี๋ยยังโมโหอย่างไร้เหตุผล นางหวีดเสียงแหลมพร้อมขู่ว่าหากเขายังแก้ผ้าให้นางเห็นอีก ไส้เดือนที่มันชอบพองขยายและมีน้ำมูกไหลจะถูกนางตัดทิ้ง
ดวงตากลมโตมองชายหนุ่มอย่างเดือดดาล ทว่าน้ำเสียงที่เปล่งออกมากลับเหมือนคนอ่อนแรงและเจือความเศร้า
“เป็ดน้อย ข้าเหนื่อยใจกับเจ้าเหลือเกิน ต่อไป ขะ...ข้ากับเจ้าคงไม่ต้องพบหน้ากันอีก”
มู่ชิงซานนิ่วหน้า เขาเข้าใจเรื่องการลาจาก ดังนั้นจึงเศร้าได้เพียงนิดเดียว ด้วยยังนึกถึงภาพในตำรารูปภาพของชายผู้นั้นที่เขาหยิบฉวยติดมือมา บุรุษที่ใส่ชุดเกราะขี่ม้าตัวโต ท่าทางดูเป็นคนทึ่มๆ ไม่เอาไหน ถูกเขาหลอกล่อนิดหน่อยก็เสียขวัญ คนเช่นนี้สามารถนั่งตำแหน่งแม่ทัพของแคว้นหมิง มิน่าบ้านเมืองถึงได้อ่อนแอ
“ข้ายังอยากกินของอร่อยๆ จากฝีมือท่าน และ...ยาแก้ไข้หวัดนั้น ข้าไม่ต้องดื่มแล้วหรือ”
ฟ่านรั่วเจี๋ยที่เสียงเศร้าอยู่เมื
