ร่างสูงใหญ่ที่นั่งอยู่บนหลังม้ามองลงมาเบื้องล่างผ่านหน้ากากเหล็กตอกสลักลวดลายหมาป่าที่ปกปิดใบหน้าเอาไว้ สายตาคมจับจ้องฟ่านรั่วเจี๋ยยามนั้นหัวใจเขาเต้นแรง สาเหตุเป็นเพราะสตรีอัปลักษณ์ผู้นี้จะตกเป็นของเล่นใครไม่ได้
เขาคำรามอยู่ในลำคอ เพียงเท่านั้นคนซึ่งอยู่ใกล้ก็ขวัญผวา ก่อนหน้านี้ราวๆ หนึ่งชั่วยามตั้งแต่เข้ามาในวังหลวงแคว้นหมิง เขารู้สึกถึงสิ่งผิดปกติที่เกิดขึ้นกับตัวเอง ภาพต่างๆ วูบไหว สิ่งที่เคยหายไปฉายชัดกลับเข้ามาในหัวทีละนิด กระนั้นเขาก็ยังได้ยินเสียงเรียกหาอยู่ตลอด พร้อมดวงตากลมโตที่มองเขาด้วยความห่วงใย
“อยู่กับพวกเขาจงแต่งตัวให้เรียบร้อย เป็นเจ้าที่อยากตามก้นข้า เช่นนั้นย่อมต้องทำตามเงื่อนไข”
“ข้าย่อมต้องอยู่ข้างกายมารดา”
“เหลวไหล อย่าเรียกข้าเช่นนี้ต่อหน้าผู้อื่น”
มู่ชิงซานมองหญิงสาว เมื่อนางเป็นมารดา เขาย่อมเรียกนางเช่นนั้น
“จำคำข้าไว้ให้ดี อย่าก่อเรื่อง มิเช่นนั้นข้าจะ
