คริสยังคงนอนหลับไม่ได้สติอยู่ในห้องพักฟื้น หลังจากการผ่าตัดผ่านพ้นไปได้ด้วยดี ชญานีนั่งเฝ้าคนป่วยตั้งแต่มาถึง ยังไม่ได้อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่เลยด้วยซ้ำ ด้วยความอ่อนเพลียจึงผล็อยฟุบหลับอยู่ข้างเตียง
คริสลืมตาขึ้นอย่างเชื่องช้า ภาพแรกที่เห็นคือเพดานห้องที่ไม่คุ้นตา กำลังจะยกมือขึ้นมาจับศีรษะแต่ทว่ากลับรู้สึกเหมือนมีอะไรหนัก ๆ มาทับไว้ จึงก้มลงไปมองก็เจอกับดวงหน้าสวยของชญานี ความจิ้มลิ้มทำให้ชายหนุ่มเผลอยิ้มออกมา มองเห็นเธอสวมใส่เสื้อผ้าชุดเดิมก็รู้สึกปลื้มใจ ที่เจ้าหล่อนเป็นห่วงคนอื่นจนแทบไม่ได้ดูแลตัวเองเลย
“เธอรู้สึกยังไงกับฉันนะชญานี” ชายหนุ่มเอ่ยอย่างเบาเสียง นอนยิ้มจ้องหน้าเธออยู่อย่างนั้นโดยไม่รู้สึกเบื่อ ทว่าจู่ ๆ ก็กวาดสายตามองหาใครบางคน ที่อยากเห็นหน้าที่สุดในตอนนี้ มารดาจะรู้เรื่องที่เกิดขึ้นไหมนะ ทำไมไม่ยอมมาเยี่ยมไข้บ้างเลย คิดได้อย่างนั้นก็ทำหน้าเศร้า
“อือ”
ในระหว่างน
