หวานใจนายมาเฟีย ตอนที่ 6
1799 คำ
"ไม่มีอะไรแล้วหละ แต่เดี๋ยวปูช่วยชงกาแฟมาให้ฉันแก้วนึงนะ แล้วถ้าจะกลับก็กลับได้เลย" ฉันหันไปบอกเลขาด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยจะดีนัก
" ได้ค่ะคุณดา"
แล้วไม่นาน เลขาก็ยกกาแฟมาให้ฉัน แต่พอยกขึ้นดื่ม ฉันกลับนึกถึงรสชาติกาแฟที่กรเป็นคนชงให้ ทำไมฉันถึงคิดถึงกรได้ขนาดนี้นะ ทั้งๆที่พึ่งจะเจอกันแท้ๆ ฉันจึงวางแก้วกาแฟลงเพราะมันกินต่อไปไม่ได้
Rrrrrrrrrrr
เสียงมือถือของฉันดังขึ้น ฉันค่อยๆเอื้อมมือไปหยิบขึ้นมาอย่างช้าๆ แต่พอเห็นเบอร์ที่ขึ้นหน้าจอฉันกลับยิ้มได้และรู้สึกดีใจมากๆ
" ฮัลโหล ว่าไงกร"
"พี่ดาสะดวกคุยกับผมแปบนึงมั้ยครับ ผมมีเรื่องให้พี่ช่วย" เสียงกรที่กำลังพูดกับฉันฟังดูไม่ดีเลย
" อืม ได้ซิ กรจะให้พี่ไปหาที่ไหนละ"
" ที่ร้านกาแฟครับ"
"โอเคเดี๋ยวพี่ไป"
พอวางสายจากกรฉันก็รีบเก็บเอกสารและออกจากห้องมาเลย ฉันขับรถมาจอดที่หน้าร้านกาแฟที่กรทำงานอยู่ ก่อนที่ฉันจะค่อยๆเดินลงไปหากรในร้านอย่างช้าๆ ทุกคนในร้านต่างพากันหันมามองฉันเป็นตาเดียวเลย มันมีอะไรติดหน้าฉันรึเปล่า ฉันจึงหันไปมองกล่องแสดงความคิดเห็นที่มันสะท้อนแสงเหมือนกระจกก่อนจะมองดูหน้าตาของตัวเอง มันก็ไม่มีอะไรนะ
" มีอะไรให้ช่วยรึเปล่าคะ" เสียงพนักงานถามฉันขึ้นมา
"อ๋อ...เอ่ออออ...กรอยู่รึเปล่าคะ"ฉันเอ่ยถามพนักงานหน้าร้านเบาๆ
" อยู่ค่ะอยู่หลังร้าน เดี๋ยวไปเรียกให้นะคะ"
"ขอบคุณค่ะ"
ฉันจึงเดินมานั่งรอกรที่โต๊ะฉันสอดส่ายสายตาไปรอบๆร้าน ที่มันมีผู้คนมากมายหลากหลายช่วงอายุ บางคนก็มานั่งกินกาแฟ บางคนมานั่งทำงาน และบางคนก็มานั่งชื่นชมบรรยากาศ เจ้าของร้านเขาเป็นใครกันนะ เพราะฝีมือการตกแต่งร้านของเขามันช่างดีเหลือเกิน มันดูคลาสสิคและสบายตามากๆ เขาจะต้องเป็นคนที่รักธรรมชาติแน่ๆ
" กาแฟ นลินดาของพี่ดาได้แล้วครับ" กรเดินเข้ามาวางกาแฟไว้ตรงหน้าฉัน
ก่อนที่เขาจะส่งยิ้มให้ฉันเหมือนเช่นที่เคยทำ รอยยิ้มที่ฉันอยากจะมองดูมันทุกวันแต่ฉันก็ต้องรีบสะบัดความคิดบ้าๆออกไป
"ขอบใจนะกร ว่าแต่ กรมีอะไรให้พี่ช่วยเหรอ"ฉันเอ่ยปากถามเขา
" พอดีหลานผมป่วยนะครับ แล้วไม่มีคนดูแลผมก็ต้องมาทำงาน ผมเลยจะวานให้พี่ดาช่วยมาดูแลให้ผมหน่อยได้มั้ยครับ"
"หลานกรเหรอ"ฉันถามย้ำเขาอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ
"ครับ"
"แค่กๆๆ แค่กๆ อากรขา คนนี้เหรอคะที่จะมาดูแลน้องอัญ"เด็กน้อยหน้าตาหน้ารักเดินเข้ามาหยุดอยู่ข้างกรก่อนจะเงยหน้าไปถามกรอย่างน่าเอ็นดู
"ใช่ค่ะน้องอัญ แต่เราต้องถามอาดาเขาก่อนนะว่าเขาว่างมาดูแลน้องอัญรึเปล่า"กรพูดกับหลานด้วยน้ำเสียงที่ออกจะน้อยใจ
"งั้นไม่เป็นไรค่ะ น้องอัญอยู่ห้องคนเดียวได้ ถึงแม้น้องอัญจะป่วยแล้วคงจะลุกไม่ไหว กินข้าวก็ไม่ได้ แถมตัวยังร้อนอีกแต่น้องอัญก็อยู่คนเดียวได้ค่ะ น้องอัญรู้ว่าไม่มีใครต้องการน้องอัญหรอกนอกจากอากร"
เด็กน้อยพูดออกมาด้วยน้ำเสียงสะอื้น ทำไมถึงได้น่ารักขนาดนี้นะ ฉันจึงรีบดึงเด็กน้อยคนนี้เข้ามาหาเพื่อปลอบใจ
" ใครบอกคะว่าไม่มีใครต้องการน้องอัญ เอาอย่างนี้นะคะ เดี๋ยว อาดาจะมาดูแลน้องอัญเองนะคะ อย่าร้องนะคะคนดี"
ฉันรั้งตัวน้องอัญเข้ามากอดเอาไว้ ที่จริงฉันเป็นคนรักเด็กและฉันก็ชอบเด็กมากๆ แต่ สามีฉันเขาบอกว่าอยู่แบบนี้แหละดีแล้วเขายังไม่พร้อมจะมีลูกเพราะเขาไม่ชอบเด็กและชีวิตที่ถูกล้อมกรอบ
ฉันพาน้องอัญมาที่บ้านอีกหลังที่ฉันซื้อเอาไว้นานแล้วเพราะฉันคิดว่าถ้าฉันมีลูกฉันจะพาเขามาอยู่ที่นี่ เพราะโครงการมันออกแบบมาเพื่อครอบครัวที่ต้องการธรรมชาติ
" หมู่บ้านขจรไพศาล โครงการ 4" น้องอัญอ่านชื่อป้ายหมู่บ้านออกมา เด็กอะไรฉลาดจริงๆ ยังเด็กแท้ๆ อ่านหนังสือเก่งมาก
" ใช่ค่ะ อาดาจะพาน้องอัญมาอยู่ที่นี่ก่อนช่วงป่วยนะคะ แล้วอาดาจะดูแลน้องอัญเอง"
" แล้วอากรจะมาอยู่กับเราด้วยมั้ยคะ"น้องดายิ้มถามฉันอย่างเด็กไรเดียงสา
"เราอยู่กัน 2 คนไม่ได้เหรอคะ"ฉันหันไปถามน้องดาเพื่อหยั่งเชิง
แต่น้องอัญกลับเศร้าลงอย่างเห็นได้ชัด ก่อนจะพูดออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นเคลือ
"ไม่เป็นไรค่ะ… แต่น้องอัญอยากให้อากรอยู่ด้วยมากๆ น้องอัญรักอากร"
"ก็ได้ๆ ได้ค่ะๆ เดี๋ยวอาดาจะส่งแผนที่ให้อากรเลยนะคะ แล้วพออากรเลิกงานน้องอัญจะได้เจออากรแน่นอน อะ ถึงแล้วค่ะน้องอัญ" ฉันหันไปพูดกับน้องอัญ แล้วจู่ๆน้องอัญก็เจ้ามากอดฉันเอาไว้ก่อนจะหอมที่แก้มฉันเบาๆ
"น้องอัญรักอาดามากๆเลยนะคะ" โถ เด็กน้อย ทำไมช่างน่ารักน่าชังขนาดนี้ลูก
"อาดาก็รักน้องอัญเหมือนกันค่ะ ปะ เราเข้าบ้านกันดีกว่านะคะ"
ฉันรีบพาน้องอัญเข้าบ้านทันทีก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมาเพื่อส่งโลเคชั่นให้กรตามที่บอกกับน้องอัญเอาไว้ คงจะไม่เป็นอะไรหรอก เพราะถึงยังไงก็มีน้องอัญอยู่ด้วย กรคงไม่กล้าทำอะไรฉันหรอก
กรกันต์
พอพี่ดากับน้องอัญออกไปได้ซักพัก ผมก็ขับรถตามออกไปเลย เผื่อว่าน้องอัญกล่อมพี่ดาให้ผมไปอยู่ด้วยไม่สำเร็จ ผมจะได้ตามไปถูก
แล้วสุดท้าย บ้านที่พี่ดาพาน้องอัญไปมันกลับเป็น โครงการหมู่บ้านของ ขจรไพศาลนั่นเอง จุดใต้ตำตอแท้ๆ ผมตามพี่ดาจนมาถึงหน้าบ้านเลยนะ แล้วไม่นานพี่ดาก็ส่งโลเคชั่นบ้านมาให้นั่นแสดงว่า น้องอัญทำสำเร็จ เก่งจริงๆเลยนะเนี้ยหลานผม
ผมนั่งอยู่ในรถพักนึงกว่าผมจะลงจากรถและเดินเข้าไปในบ้าน สิ่งแรกที่ผมเห็นคือพี่ดากำลังจะพาน้องอัญเปลี่ยนเสื้อผ้า แต่รายนั้นเขาไม่ชอบให้ใครมาเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ แต่ก็ต้องจำใจให้เปลี่ยน เพราะตัวเองกำลังเล่นบทเด็กน้อยผู้น่าสงสารอยู่ นี่ผมจะขำหรือจะสงสารดี
“ทำไมมาช้าจังคะอากร “น้องอัญทำคิ้วขมวดใส่ผมทันทีที่เจอหน้า
“ รถติดนะคะ”ผมยิ้มเล็กน้อยให้น้องอัญ
“กรกินอะไรมารึยัง” พี่ดาหันมาถามผมด้วยน้ำเสียงที่ออกจะเขินๆ สงสัยห่างผมไปหลายวันมั้งครับ พอกลับมาเจออีกทีเลยรู้สึกเขิน
“ยังครับ ผมกะว่าจะมากินพี่ดา เอ้ยไม่ใช่ มากินกับพี่ดา”
พี่ดาหันมามองหน้าผมด้วยความตกใจ บอกเลยนะ ยิ่งเห็นพี่ดาเป็นแบบนี้ผมยิ่งอยากจะอุ้มพี่ดาเข้าห้องซะตอนนี้เลยนะ
“งั้นไปกินข้าวกัน พี่ซื้อของกินมาเยอะเลย”พี่ดาเดินนำผมลงไปด้านล่าง
“อากรจะทำอะไรก็รีบทำนะคะ น้องอัญไม่ชอบใช้ชีวิตแบบเด็กปัญญาอ่อนอ่ะ ทำอะไรเองไม่ได้เลยซักออย่าง” น้องดาบ่นออกมาอย่างเซ็งๆ
“เอาน่า ช่วยอากรก่อนนะ เดี๋ยวอากรจัดปืนรุ่นลิมิเต็ดให้เลย บอกเลยนะสวย และดีมาก” ผมยักคิ้วให้น้องอัญ แล้วก็ได้ผลครับ เพราะน้องอัญไฮไฟว์กับผมทันที นั่นแสดงว่า งานนี้น้องอัญเต็มที่แน่นอน
“น้องอัญอยากนั่งคนเดียว อาดาไปนั่งข้างๆอากรนะคะ” น้องอัญเดินไปนั่งที่โต๊ะอาหารก่อนจะเอ่ยกับพี่ดา
“น้องอัญไม่นั่งกับอาดาเหรอคะ”พี่ดาถามน้องอัญอย่าสงสัย
“ไม่เอาค่ะ”
พี่ดารีบหันมามองผมก่อนที่ผมจะดึงเก้าอี้ให้พี่ดานั่ง และตลอดเวลาการนั่งกินข้าว ผมนั่งจ้องพี่ดาตลอดเลยนะ เพราะผมรู้สึกว่าไม่เจอพี่ดาแค่แปบเดียวพี่ดาดูสวยขึ้นมาก และผมก็คิดถึงพี่ดามากด้วยเช่นกัน
พอกินกันเสร็จพี่ดาก็ยกจานไปเพื่อที่จะล้างจาน ผมจึงหันมามองหน้าน้องอัญอย่างรู้กัน น้องอัญจึงหยิบมือถือใส่หูฟังและเดินขึ้นไปข้างบนทันที ส่วนผมก็ค่อยๆเดินไปหาพี่ดาที่กำลังล้างจานช้าๆ ก่อนที่จะยื่นมือเข้าไปช่วยล้างโดยการยืนซ้อนตัวพี่ดาเอาไว้ ซึ่งแน่นอนว่าพี่ดาหนีไปไหนไม่ได้ เพราะตัวเล็ก
“ผมช่วยล้างนะครับพี่ดา”ผมก้มลงไปกระซิบที่ข้างหูพี่ดา
“กะ… กร ทำอะไรเนี้ย” เสียงพี่ดาดูตกใจมากนะ
“ผมก็จะช่วยพี่ดาล้างจานไงครับ จะได้เสร็จไวๆ”
“ก็ไม่เห็นต้องมายืนซ้อนพี่เลยนี่”
“ก็พี่ดาตัวเล็กนี่ครับ”
“กรไปดูน้องอัญเถอะพี่ล้างเองได้”
“น้องอัญขึ้นห้องไปแล้วครับ เหลือแต่พี่ดานี่แหละที่ยังไม่เสร็จ เดี๋ยวผมช่วยพี่ดาทำให้เสร็จเองนะครับ”
พี่ดาไม่ตอบอะไรผมนะ แต่เห็นได้ชัดว่าพี่ดาตื่นเต้นมากเพราะมือพี่ดามันสั่นไปหมด แล้วไม่นานจานก็ถูกผมกับพี่ดาล้างจนหมด
“ล้างเสร็จแล้ว ปล่อยพี่ได้แล้ว”พี่ดาเอ่ยขึ้นหลังจากที่เรา 2 คนช่วยกันล้างจานจนเสร็จ
ผมจึงยกมือขึ้นเพื่อปล่อยพี่ดาออกจากอ้อมกอดไป แต่พอพี่ดาออกไปได้ 2-3 ก้าว ผมก็รีบดึงพี่ดาเข้ามาก่อนจะอุ้มพี่ดาขึ้นมาไว้ในอ้อมกอดอีกครั้ง
“ว๊ายยย .. กร ทำอะไร”
“ผมคิดถึงพี่ดาจังเลยครับ”
- ผู้เขียน
