ช่วงเลิกงานทั้งสองคนราเม็งและเควินได้เดินไปเยี่ยมและถามอาการของพ่อของราเม็ง ทุกครั้งนี้เควินเขาไม่มาแต่เขาก็โทรถามอาการของ ดร. เอกภพตลอดเวลาเหมือนกัน แต่ครั้งนี้เข้ามากับราเม็งทั้งสองคนเดินมาที่ห้องผู้ป่วยที่เป็นห้องกระจกใส ทั้งสองคนยืนจ้องมองนิ่งๆมือเรียวโอบไหล่เล็กของราเม็งเพื่อกอดปลอบใจ หมอประจำตัวของ ดร. เอกภพเดินออกมาพร้อมกันกับเวกัส
" วันนี้อาการพ่อของราเป็นยังไงบ้างคะ?" ราเม็งถามหมอทั้งสองคน เวกัสและหมออีกคนหันหน้าไปมองหน้ากันแล้วถอนหายใจเเรงๆ เควินจ้องมองหน้าเวกัส เขาขบกรามแน่น
" วันนี้เหมือนดีขึ้นครับ หัวใจเต้นปกติ และบลาๆๆๆ" เวกัสบอกกับราเม็งให้เข้าใจ เควินดึงคนตัวเล็กเข้ามาในอ้อมกอดราเม็งได้ยินคำนี้จนเริ่มชินแล้ว แต่ก็ยังดีที่ได้ยินประโยคเดิมๆแบบนี้ ดีกว่าได้ยินประโยคที่บั่นทอนจิตใจของเธอ เควินก้มมองคนตัวเล็กแล้วขบกรามแน่น เขาก็พยายามคิดค้นและหาวิธีรักษาอาการของ ดร. เอกภพเช่
