ความเป็นอยู่ของเธอในบ้านหลังใหญ่ไม่ต่างอะไรจากนางบำเรอที่เขาบอกไว้ ทุกค่ำคืนมีอ้อมกอดแข็งแรงโอบกอด และกลางวันที่เขาไม่ไปทำงานก็มีอ้อมกอดของเขาโอบกอดกลืนกินทุกวัน ตอนนี้เวลาผ่านไปเร็วเหลือเกิน เขาบอกไม่นาน แต่ก็ผ่านมาหนึ่งเดือนกับสองอาทิตย์แล้ว ที่ได้มาอยู่ในบ้านหลังนี้ ทุกวันเธอเห็นเขาทำงานและจับผู้คนมาชกตีแล้วให้คนของเขานำไปทิ้ง ไม่รู้หรอกว่าคนพวกนั้นทำอะไร และตายรึเปล่าหลังจากนี้
ในสายตาของเจนจิรา คลังแสงเป็นมาเฟียที่หน้าเลือด ใจโฉด ไร้ความปรานีต่อเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน แม้แต่พ่อกับแม่ของเธอหากจะมาหาเธอ ถ้าเขาไม่อนุญาต ทั้งสองก็เข้ามาในบ้านไม่ได้ และเธอเองก็เช่นกัน เหมือนติดอยู่ในกรงก็มิปาน ถ้าเขาไม่อนุญาต เธอก็ห้ามออกจากบ้านหลังนี้
“คุณเจนคะ วันนี้คุณเจนจะกินอะไรคะ เดี๋ยวนวลกับพี่ทศจะออกไปตลาดซื้อของให้ป้าจิตค่ะ” นวลและสามีที่ได้รับการช่วยเหลือจากคลังแสงได้มาอยู่ในบ้านหลังนี้ อยู่กินสุขส
