“นะ นายกลับไปเถอะ”
ฉันบอกโฮคิซึ่งยืนอยู่ด้านหน้า และบริเวณที่เราสองคนยืนอยู่คือบริเวณหน้าประตูโรงเรียน เขาบอกฉันว่าจะยืนรอตรงนี้จนกว่าฉันจะเลิกเรียน แต่มันไม่พิลึกเกินไปหรือยังไง...มันตั้งกี่ชั่วโมงกันล่ะ เขาจะมารอฉันนานขนาดนั้นได้ยังไงกัน ไม่ได้หรอก
โฮคิทำหน้าเฉยชาเหมือนไม่ได้ยินสิ่งที่ฉันเพิ่งบอกไปขณะเดียวกันก็พ่นควันบุหรี่ออกมา ตอนนี้นักเรียนคนอื่นๆ ต่างมองมาที่ฉันและโฮคิเป็นตาเดียวพร้อมเสียงซุบซิบนินทา อันที่จริงเรื่องพวกนั้นฉันไม่สนใจอยู่แล้ว เพราะสิ่งที่ฉันพะวงในตอนนี้คือเขา...ผู้ชายเย็นชาตรงหน้าฉันคนนี้
บ้าจังเลย...ทำไมเขาถึงต้องทำแบบนี้ด้วยนะ ยิ่งเป็นแบบนี้ฉันยิ่งรู้สึกผิดที่ต้องเป็นภาระให้เขาคอยดูแล ทั้งๆ ที่เราไม่ได้เป็นอะไรกันเลย
ใช่ เราไม่ได้เป็นอะไรกัน แล้วทำไมเขาถึงได้ปฏิบัติดีกับฉันถึงขนาดนี้ด้วย...
“นายจะรอฉันจนกว่าจะเลิกเรียนจริงๆ น่ะเหรอ มันนานนะ” ฉันถามพลางมองใบหน้า
