บทที่ 4 ตัวแทน
1338 คำ
บทที่ 4 ตัวแทน
“พี่รัลกำลังช่วยคุณพ่อบริหารธุรกิจได้อย่างดี มันน่าจะมีทางออกอื่นบ้างสิคะ ใช่ไหมคะคุณพ่อ” เฌอริลหันไปมองผู้เป็นแม่อย่างขอความช่วยเหลือ “คุณแม่... พูดอะไรบ้างสิคะ" ลูกสาวคนเล็กของบ้านหันไปหาผู้เป็นแม่ที่ก็กำลังมีสีหน้าลำบากใจไม่แพ้กัน
“พ่อกับแม่จำเป็นน่ะลูก...” ผู้เป็นแม่ตัดสินใจพูดออกมา พูดจบน้ำตารื้นขึ้นมาเล็กน้อย เฌอรินถึงกับสะอึกไปทันที
พี่สาวเพียงคนเดียวของเธอกำลังจะถูกจับแต่งงานโดยที่ไม่ได้เต็มใจ หรือก็คือการคลุมถุงชนกับครอบครัวที่เป็นศัตรูทางธุรกิจของครอบครัวเธอ น่าตลกสิ้นดีที่ยังมีการคลุมถุงชนในสมัยนี้ แต่...มันคงต้องมีอะไรบางอย่างที่เธอไม่รู้ในเหตุผลของผู้ใหญ่
แม้รัชพลลำบากใจอยู่มาก แต่หากไม่ทำเช่นนี้ ทางออกเดียวคือเขาต้องโดนนำหลักฐานไปให้ตำรวจในข้อหาพยายามฆ่า พอนึกแล้วก็พาลเสียใจ เพราะความคิดผิดพลาดแค่ชั่ววูบ เพียงเพราะอยากได้โครงการนั้นเพื่อพยุงธุรกิจ จนต้องการทำลายคู่แข่งแบบต่ำช้า
“ลูกคงไม่รู้ ตอนนี้บ้านของเรากำลังตกอยู่ในสถานการณ์วิกฤตตั้งแต่ช่วงที่มีโรคระบาดใหญ่อย่างโควิด สถานการณ์นี้ไม่ได้ทำให้เพียงแต่บริษัทของที่บ้านเราเท่านั้นที่ขาดทุน การรวมธุรกิจน่าจะเป็นการดีที่สุด”
“แต่เราก็ได้โปรเจคใหญ่นั่นมาคนเดียวไม่ใช่เหรอคะ ทำไมต้องไปร่วมกับเขา” เฌอรินยังไม่เข้าใจข้ออ้างของพ่อ มันไม่เมคเซ้นท์หรือสมเหตุสมผลสักเท่าไหร่นัก
“ลูกไม่เข้าใจหรอกรินกับรัล นี่เป็นทางออกเดียวของบ้านเรา และพ่อจำเป็นต้องส่งรัลไป” พ่อพูดเสียงแข็ง สถานการณ์ช่างบีบบังคับ และเขาสามารถทำได้อย่างเดียวก็คือ การส่งลูกสาวที่คนโตไปแต่งงานเท่านั้น
เฌอรัลที่กำลังถูกส่งไปแต่งงานกับคนลูกชายของครอบครัวศัตรู ได้แต่นั่งก้มหน้าอย่างยอมรับชะตากรรม ต่อให้ในใจจะอยากคัดค้านหรือโต้แย้งขนาดไหนก็คงจะเลือกอะไรไม่ได้อยู่ดี เธอเคยรู้ว่าปราบลูกชายคนโตของวงศ์ภัควรเดชหล่อมาก แต่ก็ระเบียบจัดมากเช่นเดียวกัน เพราะงั้นถ้าเธอไปแต่งงานกับผู้ชายแบบปราบเธอต้องเป็นบ้าก่อนแน่
“งั้นเดี๋ยวรินขออนุญาตคุยกับพี่รัลสักครู่นะคะ” เฌอริลผุดลุดขึ้น เธอมองพี่สาวของเธอเป็นคนเก่งและเข้มแข็งและไม่เคยสักครั้งที่จะเห็นเฌอรัลพี่สาวของตัวเองแสดงอาการอ่อนแอมากอย่างตอนนี้
"ริน...ลูก"
ท่ามกลางเสียงห้ามปรามของทั้งพ่อแม่ เฌอรินกลับจับมือพี่สาวเดินออกมา เฌอรัลยังคงมีน้ำตาไหลออกมาไม่ขาดสาย
“รินเดี๋ยวสิ.. จะพาพี่ไปไหน”
เณอรัลรีบหยุดพยายามรั้งแขนตัวเองดึงกลับมาอีกครั้ง เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายจะไม่ยอมปล่อยมือเธอง่าย ๆ จนที่สุดเฌอรินหันกลับมามองหน้าพีสาวด้วยความรู้สึกที่สงสาร
"พี่รัลจะยอมแต่งงานกับคนตระกูลนั้นจริงหรือคะ?" เธอถามย้ำอีกครั้งน้ำเสียงเห็นใจ
เฌอรัลเม้มปากแน่นก่อนจะก้มหน้าลงซ่อนสีหน้าและสายตาเศร้าสลดเอาไว้
“อื้อ… พี่จะทำยังไงได้ละ ในเมื่อทั้งคุณพ่อกับคุณแม่ตัดสินใจไปหมดแล้ว... พี่คงทำอะไรไม่ได้แล้วล่ะ” เฌอรัลทำหน้าเสียงเศร้าบอกออกมาอย่างยอมรับชะตากรรม
“ไม่ได้นะคะ ถ้าพี่เฌอรัลไม่อยากแต่งก็ไม่ต้องยอมรับการแต่งงานครั้งนี้" เฌอรินจับสองมือพี่สาวเอาไว้แน่น
"พี่ไม่ได้อยากทำแบบนั้นหรอกนะริน ไม่เห็นเหรอว่าคุณพ่อกับคุณแม่กำลังลำบาก ตอนนี้ท่านกำลังต้องการความช่วยเหลือ รินก็รู้ว่าธุรกิจของที่บ้านเราย่ำแย่ขนาดไหน และมันมีแค่ทางเดียวแล้วนะริน" เธอพูดออกมา น้ำเสียงยังคงเจือความสลดไม่จางหาย ทำเอาเฌอรินน้องสาวผู้อดที่จะสงสารพี่สาวตัวเองไม่ได้
ถึงที่ผ่านมาเฌอรัลจะชอบดุเธอมาตลอด แต่เฌอรินก็มักจะโทษตัวเองว่าเธอไม่ทันคนอย่างที่พี่สาวบอกจริง ๆ อีกอย่างถ้าเฌอรัลยอมทำตามแล้วใครจะช่วยคุณพ่อเธอทำงาน ท่านเองก็สุขภาพไม่ดีนักจนพี่สาวของเธอต้องทำงานแทนแทบจะทุกอย่าง
การแต่งงานกับครอบครัวของศัตรู รังแต่จะเสียเปรียบ เพราะถึงยังไงเฌอรินเชื่อว่าการแต่งงานในครั้งนี้น่าจะมีอะไรแอบแฝง และครอบครัวนั้นจะทำยังไงกับบ้านเธอก็ไม่รู้
“โธ่.. พี่รัล” เธออุทานออกมาด้วยความเห็นใจ พยายามลูบแขนของอีกฝ่ายไปมาเบาๆราวจะปลอบประโลม
“ฮึก.. ริน.. พี่ไม่อยากไปเลย ฮือๆ”
เฌอรัลเริ่มร้องไห้ออกมาหนัก เสียงสะอึกสะอื้นดังขึ้นเล็กๆพร้อมกับหยดน้ำตาที่เริ่มหยดลงเปื้อนสองข้างแก้ม คนเข้มแข็มมาตลอดถึงกับร้องไห้เพราะเรื่องนี้ เข้าใจได้ว่าพี่สาวของตัวเองคงเสียใจเป็นอย่างมาก
เพียงครู่เดียว เฌอรัลก็เชิดใบหน้าขึ้นพลางเช็ดน้ำตาแบบลวก ๆ เธอฝืนยิ้มออกมาทำเสมือนว่าตัวเองต้องเข้มแข็ง เฌอรินมองพี่สาวก่อนจะเม้มปากลงอย่างชั่งใจ สีหน้าแววตาแสดงถึงความลังเลสับสน
“งั้นพี่รัลตามรินมา” สิ้นประโยคเฌอริน จับมือพี่สาวก่อนจะพาเธอเดินกลับมายังที่ห้องโถงตามเดิม
“รินจะแต่งงานแทนพี่รัลเองค่ะ”
ลูกสาวคนเล็กโพล่งออกมา ท่ามกลางความตกใจของทุกคน
“วะ ว่าไงนะลูกริน” รัชพลพูดเอ่ยออกมาอย่างตกใจ
“ตะ แต่รินลูก มันเป็นเรื่องใหญ่มากเลยนะ”
ผู้เป็นแม่ปรามขึ้นมาอย่างตกใจ ไม่ต่างจากผู้เป็นพ่อที่ตกตะลึงจนทำตัวไม่ถูก เฌอรัลได้แต่ก้มหน้านิ่งซ่อนสีหน้าไม่พอใจเอาไว้ ดูเอาเถอะพอเป็นน้องสาวดูทุกคนเป็นห่วงและหวงเธอ ทีกลับเธอทุกคนทำเหมือนกับผลักไส
“รินบอกว่า รินจะแต่งงานแทนพี่รัลเองค่ะ” เฌอรินพูดย้ำเป็นครั้งที่สอง ครั้งนี้เฌอรินกล่าวออกมาอีกครั้งอย่างหนักแน่น คนเป็นแม่ออกอาการคล้ายเป็นลม จนเฌอรัลต้องหันมาปรามน้องสาวตัวเอง
“โธ่ ริน...ไม่ต้องทำขนาดนี้” เสียงสั่นเครือปนสะอื้นเรียกชื่ออีกฝ่าย ซ้ำมือเรียวเอื้อมมาจับแขนเล็กของเฌอรินเบา ๆ อย่างซึ้งใจ
“ไม่เป็นไรค่ะ รินคิดดีแล้ว อีกอย่างพี่รัลก็ทำอะไรเพื่อช่วยคุณพ่อคุณแม่มาตั้งเยอะ แต่รินสิคะ เรียนก็เพิ่งจบไม่เคยช่วยอะไรทุกคนในบ้านได้เลย คราวนี้รินขอทำเพื่อทุกคนบ้างนะคะ”
“ไม่ได้!” พ่อของเธอค้านเสียงแข็ง ส่งผลทำให้คนเป็นลูกสาวคนโตอย่างเฌอรัลยิ่งกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ได้ เธอทั้งน้อยใจและเสียใจ ที่ทุกคนหวงน้องสาวขนาดนี้
“คุณพ่อคะ...” เฌอรัลเอ่ยเสียงสะอื้น ทำเอารัชพลถึงกับรู้สึกจุกในอก เขาเองก็ลำบากใจไม่น้อยเหมือนกัน ท้ายที่สุด เขาอึดอัดจนต้องทุบโต๊ะแล้วลุกออกไปเสียงดังโครมใหญ่
ฮรึก...เฌอรัลกัดริมฝีปากอย่างคับแค้นในใจ ที่ไม่ว่าใครต่อใครก็ดูเหมือนจะรักน้องสาวมากกว่าเธอ
“ไม่ต้องร้องนะคะพี่รัล รินจะไปคุยกับคุณพ่อเอง" เฌอรินยังคงไม่ยอมเลิกรา เธอหันมาปลอบพี่สาว ก่อนจะรีบสาวเท้าเดินตามพ่อตัวเองออกไป
- ผู้เขียน
