เมียห้ามรัก

ตอนที่ 6 นอนในห้องได้เลย

"กาแฟมาแล้วค่ะท่านรองขา.." ถาดในมือมาพร้อมกับเสียงหวานๆ หน้าตายิ้มแย้มแจ่มใสเอาไว้ก่อนทั้งที่พอจะเดาอารมณ์ของท่านรองประธานในเช้านี้ได้ดี ไปกินรังแตนที่ไหนก่อนมาที่นี่อีกอยากถามจริงๆ

ภูผาละสายตาออกจากหน้าจอโน๊ตบุ๊คที่เขามองดูกล้องวงจรปิดตัวหนึ่งมาตลอด รีบคว้าเอากาแฟขมๆ มาดับอารมณ์ขุ่นมัวในใจแต่มันกลับแทบพุ่ง

วรรณนาห้ามไม่ทันเมื่อเจอการกระทำยกขึ้นแล้วกระดก

"คุณวรรณนา!" ภูผาเรียกชื่ออีกฝ่ายดังลั่นห้อง ดวงตานี้ลุกโชนเป็นไฟ รีบคว้าเอาทิชชูมาซับตามขอบปากที่ร้อน

"ขาๆ" แย่แล้วอีวรรณนาเอ๊ย!

"ทำไมไม่บอกว่ามันร้อนฮะ!" ภูผาเอามือแตะปากตัวเองว่าตรงไหนบวมบ้าง แต่ลิ้นโคตรชา

ก็เนี่ย..เธอบอกไม่ทันไง แต่ท่านรองก็น่าจะรู้นะว่ากาแฟมันร้อน ชงร้อนก็ต้องร้อนไหมนะ แต่เป็นลูกน้องนี่ กินเงินเดือนงามๆ แถมยังใกล้สิ้นปีแบบนี้จะถูกสับโขลกก็ต้องอดทนเข้าไว้ ก็เลยตอบออกไปว่า "วรรณนาขอโทษค่ะท่านรองขา.. งั้นวรรณนาเป่าให้นะคะ" สองมือยื่นออกไปตรงหน้าแต่กลับเจอสายตาดุตวัดมา

"เอ่อ..งั้นให้วรรณนาเอาไปใส่น้ำแข็งให้ไหมคะ" วรรณนายิ้มเหยเก "พอดีวรรณนาไม่รู้ว่าวันนี้ท่านรองจะกินกาแฟเย็นน่ะค่ะ"

"เร็ว!" เขาวางแก้วกลับลงในถาดเหมือนเก่า

"ค่ะๆ"

พอก้าวพ้นขอบเขตของประตูมารีบถอนหายใจแรง ก็มาเจอกับนิชาดาที่เดินออกจากลิฟต์มาพอดี

"น้องนิด!" ราวกับคนที่ได้เจอของรักพลัดพรากจากไปนานหลายปี รีบวางถาดกาแฟลงแล้วโผเข้ากอดนิชาดาทำเอาหญิงสาวงง ทว่าก็ยอมโอบกอดคนพี่กลับด้วยจนกระทั่งอีกฝ่ายผละออก

"สวัสดีค่ะพี่นา" นิชาดารีบยกมือไหว้หัวหน้าของเธอทันที ไม่คิดว่าเจ้าตัวจะดีใจขนาดนี้ที่เจอเธอ

"หวัดดีจ้ะ พี่ดีใจที่น้องนิดกลับมานะ" สาวใหญ่วัยสี่สิบกว่าๆ ดี๊ด๊าดีใจราวกับวัยรุ่น

"นิดก็ดีใจค่ะ" แล้วยิ่งมาเห็นว่าพี่เขาดูจะเอ็นดูเธอมากๆ นิชาดายิ่งเบาใจ

"งั้นน้องนิดนั่งรอพี่ตรงนี้ก่อนนะคะ เดี๋ยวพี่กลับมาสอนงานค่ะ" โต๊ะเก้าอี้สำหรับผู้ช่วยเลขาท่านรองประธานมีพร้อมแล้ว มีพร้อมก่อนหน้าเป็นเดือนแต่ผู้ช่วยเพิ่งมา เรียกได้ว่าพร้อมมาก!

"แล้วพี่นาจะไปไหนเหรอคะ" เห็นพี่เขาถือถาดกาแฟขึ้นมาทั้งที่ในแก้วมีกาแฟครึ่งหนึ่ง ทว่าทิศทางกลับออกมาจากห้องของท่านรองประธาน

"พี่จะเอากาแฟไปใส่น้ำแข็งให้ท่านรองก่อนค่ะ วันนี้ผีตัวไหนก็ไม่รู้เข้าสิงอยากกินกาแฟเย็น"

"คะ" นิชาดาอึ้งเมื่อได้ยินลูกน้องนินทาเจ้านายดังนั้น

"อุ๊ย!" วรรณนาเอามือแตะริมฝีปากอย่างมีจริตจะกร้าน นี่เธอเผลอคิดออกมาเสียงดังเหรอเนี่ย "คิดเสียว่าไม่ได้ยินนะคะน้องนิด" วรรณนาเอ่ยติดตลกแล้วเดินไปทางห้องครัวเพื่อเอาน้ำแข็งในตู้เย็นออกมาจัดการใส่แก้วแล้วเทกาแฟลงไป ไม่นานก็ออกมาพร้อมถาดใบเก่าเดินเข้าห้องท่านรองประธานใหม่อีกครั้ง

"กาแฟเย็นๆ ชื่นใจมาแล้วค่ะท่านรองขาาาา" วางลงตรงหน้าแล้วถอยออกไปยืนห่างๆ เพื่อรอฟังว่าอีกฝ่ายจะใช้อะไรเธออีกไหมในเช้านี้

ภูผายกขึ้นดูดพรวดเดียวถึงกลับต้องสบถออกมา "จืด!"

"อ้าว" วรรณนาขมวดคิ้ว "ก็น้ำแข็งมันละลายนี่คะท่านรอง" มันก็ต้องต่างจากกินร้อนๆ อยู่แล้วไหม เธอทำไม่ถูกใจหรือท่านรองโง่เอง

"ก็แล้วทำไมคุณไม่เพิ่มกาแฟอีกฮะ! ใส่น้ำตาลมาด้วยสิ" ไม่ได้ดังใจสักอย่าง!

"ก็ปกติท่านรองกินกาแฟดำนี่คะ" วรรณนาก้มหน้างุดบ่นอุบอิบกับอกตัวเอง แล้วเดินเข้าไปถือถาดกาแฟเอาไว้ในมือ

"แต่วันนี้ผมจะกินน้ำตาล ไปเอามาใหม่!"

"ได้ค่าาาา" ตอบรับเสียงหวานที่สวนทางกับหน้าตาแล้วหมุนตัวเดินออกจากห้อง ทว่าโบนัส เงินเดือนขึ้นอีกสิบเปอร์เซ็นต์ท่องเอาไว้ แล้วรีบออกไปทำกาแฟแก้วใหม่มาให้ คราวนี้เธอจะเอาให้เบาหวานขึ้นตาไปเลย!

นิชาดานั่งมองหัวหน้างานของตัวเองเทียวเดินเข้าออกระหว่างในครัวกับห้องทำงานท่านรองประธานผ่านไปมากว่าสิบรอบที่นับได้ อะไรกัน แค่กาแฟแก้วเดียวทำไมเดินกลับไปกลับมาอย่างนี้ อีกอย่างตอนนี้ผ่านไปแล้วเกือบหนึ่งชั่วโมงเธอยังไม่ได้แตะงานเลย แล้วก็เห็นหัวหน้าของเธอเริ่มเหนื่อยแล้วด้วย

อีกฝ่ายเป็นคนผิวขาวร่างท้วม ส่วนสูงประมาณร้อยห้าสิบแปดเซ็น สูงน้อยกว่าเธอนิดหน่อยเพราะเธอสูงร้อยหกสิบเซนติเมตร ทว่าพี่นาค่อนข้างเจ้าเนื้อไปทางอวบอ้วน พอขยับนิดขยับหน่อยก็เหนื่อยง่าย จึงทำให้คนที่นั่งอยู่เฉยๆ ทนมองไม่ไหว

"พี่นาคะ" นิชาดารีบเรียกหัวหน้าตัวเองเอาไว้ทันทีเมื่ออีกฝ่ายกำลังจะเดินผ่านหน้าของเธอไปยังห้องท่านรองอีกรอบ ไม่รู้ว่าเกิดเหตุการณ์อะไรขึ้น แต่หากท่านไม่เรียกเธอก็ไม่กล้าเข้าไป ทว่าแก้วกาแฟในมือของหัวหน้าอาจทำให้เธอรับรู้ได้บ้างว่าเกิดเหตุการณ์อะไรขึ้นในเช้านี้

"คะน้องนิด นั่งรออีกแป๊บนะคะเดี๋ยวพี่กลับมาสอนงาน" วรรณนาเอ่ยเสียงติดหอบ หากแก้วนี้ยังไม่ถูกใจอีกเธอจะยกชุดชงกาแฟเข้าไปให้ท่านชงเอง!

"นิดขอเสียมารยาทถามหน่อยได้ไหมคะว่าเกิดเหตุการณ์อะไรขึ้นเหรอคะ"

"ไม่เสียมารยาทสักนิดเลยค่ะน้องนิด คืองี้ค่ะ" ได้ทีเอาเลยอยากเมาส์เจ้านายมานานแล้ว "ก็ท่านรองน่ะสิคะ เดี๋ยวจะกินกาแฟร้อน เดี๋ยวจะกินกาแฟเย็น หวานบ้างจืดบ้างขมบ้างนู่นนี่นั่น" วรรณนากระซิบบอกเพราะกลัวเสียงมันเข้าไปในห้องให้ท่านได้ยิน

"แล้วที่เดินผ่านไปมากว่าสิบรอบยังไม่ถูกใจท่านเหรอคะ" คนอะไรจะเอาใจยากขนาดนั้น

"ไม่ถูกใจค่ะ ไม่ถูกใจสักอย่าง" พูดก็พูดเถอะ อย่างไรก็จะได้มาทำงานด้วยกันแล้ว มันคันปากฉิบหาย เมื่อก่อนเอาแต่อดทนและบ่นคนเดียวในใจ ต่อไปจะมีเพื่อนเมาส์เจ้านายแล้ว "พี่คิดว่าแกล้งพี่แน่ๆ แก้วแรกพี่ชงสูตรเดิมบอกไม่อร่อย แก้วต่อมาจึงปรับเล็กน้อยยังบอกไม่ได้เรื่อง ส่วนแก้วหลังๆ นะ พี่ชงสูตรเดิมไปเลยไม่ปรับมันแล้ว แต่กลับบอกว่าเปรี้ยวบ้างเค็มบ้าง ใครมันจะไปบีบมะนาวใส่เกลือน้องนิดว่าปะ"

"แล้วปกติท่านกินสูตรไหนคะ" กระซิบกระซาบถามกลับเหมือนกันเพราะกลัวเขาได้ยิน

"กาแฟดำสองช้อนกับน้ำร้อนแค่นี้ค่ะ"

"นิดว่าแปลกๆ นะคะ" นิชาดาไม่ค่อยเข้าใจพฤติกรรมของเขาสักเท่าไหร่ เมื่อเช้ายังดีๆ หรือเขาจะเครียดเรื่องงาน แต่เมื่อเช้าเขาก็ไม่ได้เครียดนี่ออกจากอารมณ์ดีด้วยซ้ำ แต่พอเขามาถึงบริษัทกลับเครียดแบบนี้เหรอ ทำไมดูมีหลากหลายอารมณ์

"แปลกเลยค่ะ ไม่ใช่แค่แปลกๆ" เจ้านายเธอแปลกมานานแล้วด้วย

"ท่านรองไปหงุดหงิดอะไรมาหรือเปล่าคะ" นิชาดาลองถามเผื่อเลขาของเขาจะรู้ใจเจ้านายดี

"พี่ก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ ตั้งแต่เช้าเลยค่ะ แล้วพี่คิดว่าวันนี้คงจะทั้งวัน" จากประสบการณ์อันโชกโชน เธอคงต้องทนไปจนถึงตอนเย็น โบนัสเอย เงินขึ้นเอยท่องไว้ๆ

"งั้นนิดขอลองได้ไหมคะ"

"ลอง ลองอะไรคะ น้องนิดหมายถึงลองชงกาแฟเหรอคะ"

"เปล่าค่ะ นิดจะขอเข้าไปเสิร์ฟ หากท่านอยากให้ปรับนิดจะได้ออกมาทำ หากว่ายังไม่ถูกใจนิดคิดว่าไม่ใช่เรื่องกาแฟแล้วค่ะ"

"อ๋อ ค่ะๆ งั้นพี่รบกวนน้องนิดนะคะ"

"พี่ใช้นิดได้เลยนะคะ นิดเป็นลูกน้องพี่ค่ะ"

"โอ๊ย เหมือนถูกหวยรางวัลที่หนึ่ง เทวดาส่งน้องนิดมาโปรดพี่จริงๆ" วรรณนาทำท่าโล่งอกมาก

"มาค่ะ เดี๋ยวนิดเอาเข้าไปเอง" นิชาดารับถาดกาแฟมาถือไว้ในมือแล้วเคาะประตูก่อนเปิดเข้าไปในห้อง

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

"ขออนุญาตค่ะ"

พอได้ยินน้ำเสียงเปลี่ยนไปไม่ใช่ของเลขาหน้าห้องที่คุ้นชินทำให้ภูผาละสายตาออกจากหน้าจอโน๊ตบุ๊คที่กำลังนั่งดูงานอยู่ พอเจอว่าเป็นคนที่ทำให้เขามีอารมณ์ไม่คงที่ในเช้านี้จึงทำเป็นนิ่ง แล้วมองร่างเพรียวบางนำกาแฟมาวางลงบนโต๊ะทำงานให้ เขาไม่ได้ถามว่าวรรณนาใช้เธอเข้ามาหรือเธออาสาเข้ามาเอง เพราะเป็นใครก็ได้ในเมื่อเป็นลูกน้องของเขาทั้งสองคน

ภูผายกกาแฟขึ้นมาจิบ ก็เป็นกาแฟดำร้อนที่เขาสั่งไปครั้งล่าสุด จิบไปจิบมามันก็หมดเขาจึงวางแก้วเปล่ากลับคืน

นิชาดาคิดว่ากาแฟมันยังร้อนอยู่นะแต่เขากินไวมาก สงสัยจะกระหายคาเฟอีนขั้นสุด

พอเขาวางแก้วเสร็จไม่เห็นพูดอะไรกับเธอสักคำ เธอจึงเป็นฝ่ายเอ่ยขึ้นบ้าง

"รับอะไรอีกไหมคะท่านรอง"

ภูผาที่ได้ยินอีกคนเรียกเขาดังนั้นตวัดสายตาไปหาเล็กน้อย ทำไมไม่เรียกเขาว่าพี่ภู ทั้งที่เมื่อเช้าก็เรียก พี่ภูกับน้องนิดดูน่ารักน่าฟังจะตาย แต่เห็นทีนิชาดาคงลืมไปเพราะเจอเป้าหมายใหม่ หรือไม่ใช่? เพราะเขาเองก็ไม่ใช่เป้าหมายของเธอตั้งแต่แรก ก็คงจะมีแค่เธอที่เป็นเป้าหมายของเขาฝ่ายเดียว!

"ใครเหรอผู้ชายคนเมื่อเช้า" ภูผาถามกลายๆ สายตากลับมาสนใจหน้าจอโน๊ตบุ๊ค มือลากเมาส์ดูข้อมูลไปด้วย ทว่าหูเขายังรอฟังคำตอบจากนิชาดา สารภาพว่าอยากเสือกมาก

"อ๋อ เพื่อนนิดค่ะ เพื่อนสมัยเรียนที่กรุงเทพด้วยกันค่ะ เขาทำงานที่นี่"

ภูผาขมวดคิ้ว ทำงานที่นี่เหรอวะ แผนกไหนต้องเอาประวัติมันมาดู "สนิทกันมาก?"

"ก็..มากอยู่ค่ะ"

"มากถึงขั้นไหน" ภูผาปรายตาขึ้นมอง

"ก็.." เพื่อนสนิทไง เพื่อนสนิทมีขั้นไหนด้วยเหรอนิชาดายังงง

"คุณปู่บอกให้พี่ดูแลเรา พี่ควรรู้ได้หรือเปล่านิด" ภูผากระตุ้นคนที่คิดว่าเขากำลังล้ำเส้น แต่เขาอยู่ในสถานะพี่ชายจำเป็นที่ต้องดูแลน้องสาวไงวะ!

"ก็มากนะคะ..เพราะเราคือเพื่อนสนิทกันค่ะ"

"ก็รู้ แต่สนิทกันถึงขั้นเข้าออกห้องแบบนี้ได้ไหม" ภูผาถอนหายใจแรง ถ้าเอาตรงๆ ก็คือสามารถเกินเลยไปกว่านี้ได้ไหม

"ก็..ได้อยู่ค่ะ" นิชาดาพยักหน้าเบาๆ เพราะเมื่อก่อนเธอไปเล่นห้องเขา เขาก็มาเล่นห้องเธอสลับกันไปมา แต่ไม่ใช่แค่เธอกับอาร์ตนะ เราไปกันเป็นกลุ่ม

"นอนในห้องได้เลย?" ภูผายังคงไม่เคลียร์

"ตามจริง..เราเคยคบกันมาก่อนน่ะค่ะ" นิชาดาถอนหายใจออกมาเบาๆ ถ้าเป็นเมื่อก่อนเธอคงเศร้า แต่ตอนนี้ไม่แล้ว แถมดีใจด้วยซ้ำที่กลับมาเจอกันอีก

".." กูว่าแล้วไง เซนส์ของเขามันแรงขนาดนี้เป็นแค่เพื่อนสิแปลก ดูดี๊ด๊าขนาดนั้น

"แล้วทำไมถึงเลิกกัน" ก็อยากรู้ว่าสาเหตุมันหนักเบาแค่ไหนมีโอกาสที่ถ่านไฟเก่าจะลุกขึ้นมาได้ไหม

"เรื่องส่วนตัวน่ะค่ะ"

ภูผาเงยหน้าขวับ อ๋อ นี่กูกำลังเสือกเรื่องของคนอื่น "จะบอกว่าพี่เสือกว่างั้น"

"อ๋อ..เออ..ไม่ใช่แบบนั้นน่ะค่ะ คือนิดหมายถึงว่าเรามีเหตุผลส่วนตัวของเราทั้งคู่ที่ไปต่อด้วยกันไม่ได้ค่ะ"

แล้วไป "แล้วคบกันนานไหม มันเป็นปกติที่พี่ชายอย่างพี่ควรใส่ใจน้องสาวรึเปล่า" เพราะยังไม่เห็นวี่แววที่เขาจะมีโอกาสได้เข้าไปนั่งในใจนิชาดาบ้างเลย

"ก็..เกือบปีค่ะ"

ก็ไม่นานมาก แต่ทุกวันนี้คบสามวันเรียบร้อยกันไปแล้ว แล้วนี่นิชาดากับไอ้นั่นคงเรียบร้อยกันไปแล้วสิท่า!

"แต่ตอนนี้เราเป็นเพื่อนกันค่ะ"

"ไม่กลับไปคบกันแน่นะ" ภูผาเลิกคิ้วถาม

"ค่ะ"

"เค" ความรู้สึกเขากลับมาเป็นปกติแล้ว "งั้นน้องนิดไปทำงานเถอะค่ะ คาเฟอีนพี่ทำงานแล้ว" ภูผาเอ่ยอย่างคนอารมณ์ดี

นิชาดาพยักหน้าช้าๆ เมื่อกี้ไม่ใช่แบบนี้นี่ ก่อนจะรับถาดขึ้นมาถือไว้แล้วหมุนตัวออกจากห้อง

วรรณนาลุ้นเอาใจช่วยอยู่ข้างนอก ก่อนจะรีบลุกยืนตึงตังชะโงกใบหน้าดูกาแฟในแก้ว ปรากฏว่าหมดแล้วไม่เหลือสักหยดนึกว่าเลียแก้วไปด้วยเลย

"งั้นคราวหลังน้องนิดเอากาแฟเข้าไปเสิร์ฟให้พี่หน่อยนะคะ" ท่าจะหวานมากกว่า

"ได้ค่ะพี่นา เดี๋ยวนิดเอาแก้วไปเก็บแล้วมาทำงานเลยนะคะ"

"โอเคค่ะ" แน่นอนว่าท่านรองผีออกแล้ว