เมียห้ามรัก

ตอนที่ 2 คราวหน้าไม่พลาดแน่

นิชาดาเดินออกจากลิฟต์มาด้วยความโมโหที่สุด ไม่อยากจะเชื่อว่าเป็นตั้งรองประธานบริษัทจะบ้ากามได้ขนาดนี้ เป็นตั้งคนใหญ่คนโตที่พาบริษัทเจริญเติบโตจะกล้าคุยเรื่องใต้สะดือกับคนที่เพิ่งเจอหน้ากัน

พาตัวเองเดินมานั่งลงเก้าอี้แถวๆ คาเฟ่ในบริษัท ยามนี้ไม่ค่อยมีพนักงานมาใช้บริการเท่าไหร่เพราะเป็นเวลาเริ่มงานกันแล้ว หยิบผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋าออกมาเช็ดเลือดที่มันทำให้เกิดภาพอุจาดตา

เมื่อเช้าเกิดอุบัติเหตุรถมอเตอร์ไซค์เฉี่ยวชนทำให้เธอที่นั่งวินมอเตอร์ไซค์มาได้รับบาดเจ็บไปด้วย แถมยังมาเสียเวลาไปกับการโบกวินใหม่กลางทาง พอมาถึงรีบเดินเร็วจากหน้าบริษัทเพื่อไปให้ทันเวลาเริ่มงาน ด้วยความที่เธอเพิ่งมาวันแรกและไม่มีรถยนต์ขับเข้ามาเองจำต้องแลกบัตรที่หน้าป้อมยามอยู่นานแล้วเดินเข้ามาอีกที หัวเข่าที่เจ็บตั้งแต่เธอตกรถเมื่อไม่กี่นาทีนี้ คราวนี้มันเริ่มมีเลือดซึมออกมามากเพราะเธอขยับไม่หยุด แต่ในความโชคร้ายยังมีความโชคดีอยู่ ต่อให้เธอมาเร็วกว่านี้ก็คิดว่าไม่ทำแน่ๆ น่าโมโหนัก!

"น้องนิด! ทำไมถึงมานั่งอยู่ตรงนี้คะ"

คนที่ถูกเรียกชื่อเงยหน้าขึ้นมองตามเสียงทันที ก็เจอว่าเป็นคุณวรรณนาที่เราเพิ่งคุยกันไปเมื่อไม่นาน อีกฝ่ายเดินเร็วด้วยความเร่งรีบมาหยุดอยู่ด้านหน้าของเธอ

"สวัสดีค่ะคุณวรรณนา" นิชาดายกมือไหว้อีกฝ่ายไป

"เรียกพี่นาเถอะ แต่นี่หัวเข่าไปโดนอะไรมา!" วรรณนาถามด้วยความตกใจ

"อ๋อ พอดีนิดเกิดอุบัติเหตุนิดหน่อยค่ะตอนมาที่นี่แต่ไม่เป็นอะไรมากค่ะ" นิชาดาบอกยิ้มๆ เธอไม่ได้เป็นอะไรมากหรอก แค่เลือดไหลซึมๆ ไม่เจ็บเท่าใจของเธอที่ไปเจอคนบ้ากามด้วยซ้ำ

"แล้วเจ็บตรงไหนบ้างอีกมั้ยคะนอกจากหัวเข่า" วรรณนาทำท่ามองหาด้วยความเป็นห่วง

"ไม่มีแล้วค่ะ" เธอแค่รู้สึกระบมตามตัวอีกนิดหน่อย แต่นอกจากหัวเข่าก็ไม่มีแผลแล้ว

"งั้นไปห้องพยาบาลกันค่ะเดี๋ยวพี่พาไป" วรรณนาทำท่าจะเข้ามาพยุง

"เออไม่เป็นไรหรอกค่ะพี่นา พอดีว่านิดจะกลับแล้วน่ะค่ะ"

"กลับ?" วรรณนาทำหน้างง "นี่ขึ้นไปพบท่านรองมาแล้วใช่ไหม ท่านให้มาเริ่มงานพรุ่งนี้เหรอ เพราะพี่คุยกับท่านเอาไว้แล้วว่าวันนี้พี่จะให้น้องนิดเริ่มงาน"

"พบแล้วค่ะ" และขอให้เราพบกันแค่ครั้งเดียวเท่านี้พอ อย่าได้เจอกันอีกเลย

"งั้นไปห้องพยาบาลกันค่ะแล้วค่อยกลับเดี๋ยวพี่ไปส่งขึ้นรถ" วรรณนาทำท่าจะเข้ามาพยุงอีกทีแต่นิชาดารีบห้าม

"พี่นาคะ คือพอดีว่านิดไม่ได้ทำงานที่นี่แล้วนะคะ"

วรรณนาชะงัก เงยหน้าขึ้นสบตากันกับน้อง "ทำไมคะ" อย่าบอกว่าเธอจะแห้วผู้ช่วยอีกแล้ว

"คือ.." นิชาดาไม่รู้จะบอกอย่างไรดี จะบอกว่าเพราะเจ้านายพี่บ้ากามพี่เขาจะเชื่อไหม เกิดเขาบ้ากามใส่แต่กับเธอแต่ไม่บ้ากามกับใครคนอื่นจะเป็นการกล่าวหาเขาหรือเปล่า อีกอย่างเธอไม่มีหลักฐานเสียด้วยสิที่จะเอาผิดเขา นิชาดาจึงเลือกบอกแบบนี้มากกว่า "คือพอดีวันนี้นิดมาสายน่ะค่ะ มันเป็นความผิดของนิดเองค่ะที่วันแรกก็มาสายเลย คุณภูผาจึงไม่รับนิดเข้าทำงานค่ะ" พูดให้เหมือนว่ามันเป็นความผิดของเธอฝ่ายเดียว แต่ถ้าเอาตามหน้างานเธอก็ผิดจริงที่มาสาย

"สายเพราะเกิดอุบัติเหตุใช่มั้ยคะ แล้วบอกเหตุผลท่านไปหรือยัง" นิชาดาพยักหน้าช้าๆ เพราะไม่มั่นใจว่าบอกหรือยัง รู้แต่จำได้ว่าก่อนออกมาโกรธมาก ทั้งชีวิตไม่เคยโกรธใครเท่านี้มาก่อน

วรรณนาถอนหายใจออกมาอย่างแรงด้วยความเซ็ง เซ็งเจ้านายอย่างคุณภูผามากๆ ถ้าเธอมาเร็วกว่านี้คงได้ขัดแข้งขัดขากับเขาบ้าง รับรู้ว่าน้องคงโดนตำหนิเรื่องนี้มา ทั้งที่มันเป็นอุบัติเหตุไม่มีใครอยากให้เกิด ทว่าเจ้านายเธอสนใจใครที่ไหน ถ้าไม่ใช่เพราะเธออยู่มานานแล้วเกิดเหตุการณ์รถยางรั่วแบบนี้มีเรียกไปเตือนแน่ แล้วนิชาดาก็บังเอิญมาเกิดอุบัติเหตุวันนี้อีก บังเอิ้ญ บังเอิญ

"งั้นพี่พาไปส่งขึ้นรถแล้วกัน ว่าแต่กลับเองไหวใช่ไหม"

"ไหวค่ะ แค่นั่งเช็ดเลือดนิดหน่อย งั้นนิดกลับเลยนะคะ" เอ่ยบอกลาแล้วยกมือไหว้ก่อนขอตัวเดินออกมา

คนที่อยู่บนตึกสูงขนาดสิบชั้นยืนจิบกาแฟชิลๆ มือข้างหนึ่งล้วงกระเป๋ากางเกงสแล็คสีดำ สายตาทอดมองความเคลื่อนไหวเป็นจุดเล็กๆ เดินออกจากตึกไปยังป้อมรปภ. การแต่งกายที่พอจำได้ว่าเป็นใครเพราะเธอเพิ่งเดินออกจากห้องเขาไปเมื่อไม่กี่นาทีนี้

นิชาดาเดินกะเผลกเล็กน้อย หากแต่อย่างนั้นก็ยังไหวอยู่ดี พอแลกบัตรเสร็จก็เห็นเธอไปยืนเรียกรถแท็กซี่ จากนั้นจึงขึ้นรถไป

ไม่อยากเชื่อว่าจะมีใครที่โง่ได้อย่างนิชาดา แต่บอกเอาไว้ก่อนว่า ในเมื่อไม่อยากเป็นคู่นอนของเขา เพราะฉะนั้น...'อย่าให้เจอตัวที่ข้างนอกนะ จะจำทำเมียซะให้เข็ดเลยคอยดู'

ภูผาดื่มกาแฟเสร็จพอดี พอหันกลับหลังจะเดินไปนั่งทำงานกลับสะดุ้งเมื่อเจอหน้านางยักษ์มองเขม็งใส่เขามา

"คุณวรรณนา!" ภูผาเอามือทาบหน้าอกของตัวเองด้วยความตกใจ "เข้ามาตอนไหนไม่ให้สุ้มให้เสียง แก้วกาแฟเกือบตกแตกไปแล้วไหม" เอ่ยตำหนิแล้วเดินกลับไปนั่งลงที่เก้าอี้ วรรณาก็เดินตามมาหยุดอยู่ตรงหน้า

"ทำไมท่านรองถึงปฏิเสธน้องนิดคะ"

"คุณหมายถึง..นิชาดา?" เธอคงมีชื่อเล่นว่านิด แต่นิดตรงไหนวะอยากถาม หน้าอกใหญ่ขนาดนั้น สะโพกผายสุดๆ ว่ามาแล้วน่าเสียดายนัก แต่เมื่อกี้เลขาเขาบอกว่าเขาปฏิเสธเธอ ใครปฏิเสธใครกันแน่วะอยากถาม

"ใช่ค่ะ กว่าวรรณนาจะหาคนที่ถูกชะตาได้ขนาดนี้ไม่ง่ายเลยนะคะ แล้ววรรณนาก็มั่นใจว่าน้องเป็นคนเก่งค่ะ"

"อืม ก็จริง" ภูผาเห็นด้วย การเรียนของนิชาดาดีมาก หุ่นเธอก็เอ็กซ์สุดๆ

"จริงแล้วทำไมท่านรองถึงปฏิเสธน้องล่ะคะ" ไม่ชอบท่าทางของหัวหน้าตัวเองแบบนี้ที่สุด ดูไม่ทุกข์ร้อนใดๆ กับใครเลย

"เขาบอกคุณว่าไง" ต้องถามก่อนเผื่อไม่ไปในทิศทางเดียวกัน

"บอกว่าเพราะน้องมาสายค่ะ"

แสดงว่านิชาดาไม่ได้บอกความจริง มีอะไรให้น่าค้นหาดีแฮะโดยเฉพาะสัดส่วน ด้านนอกขนาดนี้ ด้านในจะขนาดไหนนะอย่าให้เจอ! "ก็เด็กของคุณมาทำงานสายในวันแรกจะให้ผมว่าอย่างไรครับคุณวรรณนา" ภูผาถามกลับชิลๆ เมื่อพบว่านิชาดาไม่ได้เอ่ยถึงเรื่องที่เขาเสนอกับเธอ

"แต่ท่านรองคะ น้องนิดประสบอุบัติเหตุนะคะ" วรรณนาเอ่ยออกมาอย่างเหนื่อยหน่ายใจ และคิดว่าน้องคงบอกเหตุผลท่านไปแล้ว "ท่านรองเข้าใจคำว่าอุบัติเหตุมั้ยคะ เหมือนที่รถวรรณนายางรั่ววันนี้" คราวนี้เธอขอความเห็นจากเขาว่าเข้าใจคำว่าอุบัติเหตุมากน้อยแค่ไหนเชียว

"นั่นสิ ผมว่าจะถามคุณอยู่พอดีว่าไปขับอีท่าไหนรถถึงยางรั่ว" หากเขาเครียดกับลูกน้องทุกคนคงเป็นประสาทตาย แล้วแต่ละคนนี่มีเหตุผลหลากหลาย สู้เขาปฏิเสธตั้งแต่แรกไปซะให้มันจบๆ ก็สิ้นเรื่อง

"โธ่ท่านรองคะ" ท่านรองโว้ย! เธออยากเอามือข่วนใบหน้าหล่อกวนประสาทนี้เสียจริงๆ ถ้าไม่ติดว่าเธอกำลังกินเงินเดือนเขาอยู่นะ แม่จะจระเข้ฟาดหางไปแล้ว!

"ไปส่งงานให้ผมได้แล้วครับคุณวรรณนาวันนี้ผมจะกลับบ้านเร็ว ตอนเย็นมีนัดทานข้าวกับครอบครัวสุขสันต์ครับ หากงานผมเสร็จช้าผมจะหักเงินเดือนคุณ!" ประโยคสุดท้ายเขาจ้องเธอเขม็งถึงน้ำเสียงจะดูล้อเล่นก็ตาม และเขาจะทำจริงด้วย

หึย! วรรณนาได้แต่ก่นด่าเจ้านายตัวเองในใจแล้วรีบหมุนตัวออกไปทำงานอย่างไว เจ้านายเธอแบบนี้ทุกทีไม่สนใจใครหรอก ตอนเธอเข้ามาอยู่ใหม่ๆ เธอเกร็งและกลัวเขามาก วันนั้นเธอป่วยจนนั่งทำงานต่อไม่ไหวจึงขอลางานในช่วงบ่าย กลับบอกให้เธอเขียนใบลาออกบ้ามาก! เธอก็ปรี๊ดแตกจนหายไข้ไปเลยสิ

จากนั้นมา คุณวรรณนาคนนี้เนี่ยแหละ จะไม่ยอมให้ท่านรองประธานมารังแกอีกแล้ว!