เพียงจันทร์เจ้าเอย

บทที่2

“คุณนพ!” เป็นเพียงจันทร์ที่เอ่ยขึ้นเมื่อหันไปเห็นว่านอกจากเธอกับ ‘โจรปล้นจูบ’ แล้วนั้นในห้องครัวนี้ยังมีร่างสูงของใครอีกคนด้วย

“โทษที พอดีว่าฉันหิวน้ำก็เลย…” นพดลพูดได้เพียงเท่านั้นก็ต้องเงียบเสียงลงเมื่อดูเหมือนอีกคนจะไม่คิดอยู่เพื่อรอฟังคำตอบของเขาชิงเดินหนีกันไปดื้อๆ งานนี้เขาเลยจำต้องหันมาหาตัวต้นเรื่องแทน

“มองหน้าฉันทำไม!”

“เปล๊า! แค่ไม่คิดว่าแกจะมีอารมณ์รุนแรงเร้าร้อนได้ถึงขนาดนี้” เขาตอบก่อนจะคิดไปไกลกว่านี้ว่าหากเขาไม่บังเอิญลงมาเรื่องมันจะไปจบลงที่ไหน แน่นอนว่าลูกผู้ชายด้วยกันย่อมต้องรู้ใจกันเป็นธรรมดา

แต่สิ่งที่ไม่เข้าใจเลยจริงๆ ว่าทำไมไอ้เพื่อนรักของเขาถึงได้กล้าลงทุนด้วยเงินมากมายขนาดนั้นเพื่อแลกกับผู้หญิงธรรมดาๆ คนเดียว

“ไม่ยักรู้ว่าแกชอบกินเด็ก!”

“อะไรทำให้แกคิดแบบนั้น” คนถูกถามไม่ตอบ แต่เลือกที่จะถามกลับ เขาไม่รู้ว่าอะไรทำให้เพื่อนคิดได้แบบนั้น แต่สำหรับเขาความรักมันคงไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะเกิดขึ้นกับใคร อย่างน้อยก็ในเวลานี้ เวลาที่เขายังไม่ลืมเรื่องราวในอดีตของตัวเอง เรื่องที่ทำให้เขาไม่คิดที่จะรักใครอีก เพราะสุดท้ายแล้วคนทุกคนก็รักแต่ตัวเองกันทั้งนั้น ต่อให้เขาจะซื่อสัตย์และมอบความรักให้มากแค่ไหน ก็พร้อมทรยศกันได้ทุกเมื่อ!

“ก็แค่สงสัย ฉันไม่เคยเห็นแกลงทุนกับใครมากเท่านี้มาก่อน” นภดลตอบกลับตามที่แอบรู้สึก แม้ว่าเงินสองล้านห้าอาจไม่ใช่เงินน้อยๆ แต่นั่นมันก็ไม่ได้ทำให้ขนหน้าแข้งของเพื่อนรักเขาร่วงเหมือนกัน

“ฉันก็แค่…สงสาร แกบอกเองไม่ใช่รึไงว่าเด็กมันรักดีผิดแม่ อย่างน้อยก็ดีกว่าต้องถูกส่งไปเป็นเมียน้อยเสี่ยที่ไหน” นั่นมันก็ฟังดูมีเหตุผล แต่ก็ไม่อยากปักใจเชื่ออยู่ดีว่าเหตุผลของมันจะมีแค่นั้นจริงๆ

ไม่อยากให้เขาถูกส่งไปเป็นเมียเสี่ยที่ไหนแต่ตัวเองกลับมาทำตัวเป็นเสี่ยกระเป๋าหนักเสียเองแบบนี้ มันน่าสงสัยน้อยเมื่อไหร่กัน!

นพดลได้แต่คิดก่อนจะปล่อยให้เวลาทำหน้าที่ของมันต่อไป และก็เชื่อเลยว่า ชีวิตของเด็กน่าสงสารคนนั้นจะไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว

นับจากวินาทีนี้ต่อไป!

เพียงจันทร์ตื่นนอนแต่เช้าตามคำสั่งของนพดลที่ได้บอกกันเอาไว้ล่วงหน้าแล้วว่าวันนี้เธอจะต้องเดินทางกลับไปที่ฟาร์มน่านฟ้าพร้อมกับ ‘เพื่อนรัก’ ของเขาแต่เช้า อีกทั้งเรื่องที่เกิดขึ้นสดๆ ร้อนๆ เมื่อคืนก็ทำให้เธอนอนไม่หลับ รสจูบของเขายังคงตามหลอกหลอนอยู่นาน แม้ว่าจะพยายามสะบัดมันออกไปจากหัวให้ตายแค่ไหน ก็ไม่สำเร็จอยู่

หญิงสาวถูกเรียกตัวมาที่ห้องอาหารที่ตอนนี้มีคนสามคนนั่งรออยู่ มันช่วยไม่ได้ที่เหมือนทุกคนจะตั้งใจเว้นที่ว่างข้างๆ ‘เขา’ คนนั้นเอาไว้ให้ ทำให้เธอต้องเดินมาทิ้งตัวลงข้างๆ เขาอย่างคนไม่มีทางเลือกมากนัก

“เมื่อคืนหลับสบายดีไหมจ๊ะเพียง แล้วนี่เตรียมข้าวของแล้วรึยัง” แพรวพราวเป็นคนแรกที่เอ่ยขึ้นก่อนจะส่งมอบรอยยิ้มมาให้กันเหมือนทุกครั้ง สิ่งเล็กๆ ที่ได้รับนั้นช่วยทำให้คนถูกถามคลายความกังวลที่หอบหิ้วอยู่เต็มหัวใจไม่น้อยเมื่ออย่างน้อยก็ยังมีใครสักคนถามไถ่ในสิ่งที่ไม่ค่อยมีใครจะให้ความสนใจมาก่อน

“หลับสบายดีค่ะคุณพราว ส่วนข้าวของเพียงเตรียมครบหมดแล้วค่ะ” เพราะเธอไม่มีข้าวของอะไรมากนัก ส่วนใหญ่ก็มีแต่เอกสารสำคัญๆ ของตัวเองกับเสื้อผ้าเพียงไม่กี่ชุดเท่านั้นจึงไม่ต้องเตรียมอะไรมากนอกจากเตรียมตัวและใจ ให้พร้อมกับทุกสถานการณ์

“ขาดเหลืออะไรก็บอกพี่เมธเขาได้เลยนะไม่ต้องเกรงใจ น้องฝากเพียงด้วยนะคะพี่เมธ แกเป็นเด็กน่ารักค่ะ แล้วพี่เมธจะเอ็นดูแกเหมือนที่เพียงกับพี่นพเอ็นดู” คำฝากฝังนั้นทำให้เพียงจันทร์เผลอเงยหน้ามองคนข้างตัวอย่างไม่ได้ตั้งใจ ก่อนที่เธอจะเป็นฝ่ายหลบเมื่อเห็นว่าเขาเองก็กำลังจ้องมองกันอยู่เช่นกัน ถ้าตาเธอไม่ฝาดเขากำลังยิ้มอยู่

“ไม่ต้องห่วง จะดูแลให้เป็นอย่างดี” ก่อนคำตอบสั้นๆ ของเขาจะทำให้ดวงใจน้อยๆ ของเธอสั่นไหวอย่างที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน ยิ่งมือหนาที่เอื้อมมือมากุมมือเธอเอาไว้หลวมๆ มันยิ่งทำให้รู้สึกปลอดภัยอย่างบอกไม่ถูกสุดท้ายจึงปล่อยให้เขากุมไว้อย่างนั้นจนถึงนาทีลาจาก

“ไว้ฉันคลอดเมื่อไหร่จะแวะไปเยี่ยมนะจ๊ะเพียง อย่าลืมสัญญาที่ให้น้องนะคะพี่เมธ เด็กคนนี้น้องรักของน้องมาก ถ้าขืนพี่ทำเธอเสียใจน้อยจะไปแย่งกลับมาจริงๆ ด้วย” แพรวพราวเอ่ยลาด้วยการสวมกอด และก็ไม่ลืมหันไปกำชับพี่ชายด้วยน้ำเสียงเด็ดขาดเหมือนจะบอกให้อีกฝ่ายได้รู้ว่าทุกคำที่พูดออกไปเมื่อครู่นั้น เธอไม่ได้พูดเล่นแต่อย่างใด

“อย่ามัวแต่ห่วงคนอื่นจนลืมดูแลตัวเองกับหลานของพี่ให้ดีๆ แกด้วยไอ้นพ! ดูแลน้องฉันให้ดี” เมฆาไม่ได้ตอบอะไรนอกจากกำชับสั่งถึงสิ่งที่เขาเป็นห่วงอยู่เสมอ ไม่ว่าเวลาจะผ่านมานานแค่ไหนก็ตามที

สำหรับเขาแล้วแพรวพราวยังคงเป็นเด็กตัวเล็กๆ ไม่เปลี่ยน ต่อให้เวลานี้จะแต่งงานออกเรือนมามีครอบครัวเป็นของตัวเองแล้วเขาก็ยังเป็นห่วงอยู่ และไม่คิดว่าจะมีอะไรมาทำลายความเป็นห่วงนี้ไปได้

ตราบใดที่ความเป็นพี่น้องยังคงอยู่

“เรื่องนั้นแกไม่ต้องห่วง น้องแกคือชีวิตคือลมหายใจของฉัน ไม่มีวันที่ฉันจะปล่อยให้แพรวกับลูกเป็นอะไร” ได้ยินคำตอบของเพื่อนเขาก็ยิ้มออกมาได้ อย่างน้อยก็เป็นมันที่เขาไว้วางใจให้ดูแลน้องสาวที่รัก

เขาเชื่อว่ามันทำได้ดี ไม่ว่าจะฐานะเพื่อนหรือน้องเขยก็ตาม!