28
ความเฉยชา
วันต่อมา...
“อื้ออ~” เสียงนกส่งเสียงร้องในยามเช้าปลุกให้เดือนตะวันที่นอนหลับสนิทอยู่บนเตียงค่อย ๆ ปรือตาขึ้นมาทักทายเช้าวันใหม่ ความรู้สึกหนักอึ้งบริเวณเอวคอดทำให้เธอหลุบสายตาลงมองก่อนจะนิ่งไปเมื่อมีท่อนแขนแกร่งวางพาดอยู่ก่อนจะค่อย ๆ เอี้ยวหน้าหันมองคนทางด้านหลังที่นอนซ้อนทับเธออยู่บ่งบอกว่ามันคือเรื่องจริงไม่ใช่แค่ความฝัน
'ทำไมพี่มานอนอยู่ตรงนี้ได้' เธอได้แต่เอ่ยขึ้นในใจเพราะความจริงแล้วเขาควรอยู่ที่กรุงเทพฯ แล้วทำไมถึงมานอนอยู่ข้าง ๆ เธอได้
“อือ~ จะรีบลุกไปไหนนอนต่ออีกหน่อยสิ” ธาราเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงแหบพร่าในขณะที่เปลือกตายังปิดสนิทอยู่เมื่อรู้สึกได้ถึงแรงขยับของคนในอ้อมแขน ทำให้เดือนตะวันที่กำลังจะขยับตัวลุกนิ่งไป
“ยังเช้าอยู่เลยไม่เห็นต้องรีบลุก นอนต่อเป็นเพื่อนพี่ก่อนสิ” ท่อนแขนแกร่งออกแรงกอดรัดจนร่างเล็กลงมานอนที่เดิมเพราะกว่าเขาจะเดินทางมาถึงก็เกือบเช้าแล้วความเห
