08
ความสัมพันธ์ที่ไม่เต็มใจ
“ตะวัน ตะวัน!” เสียงเรียกของธาดาเป็นเหมือนระฆังเรียกสติของเดือนตะวันให้กลับมาหลังจากที่เธอเอาแต่นั่งเหม่อลอยตั้งแต่ออกมาจากคาเฟ่ เธอสะดุ้งน้อย ๆ ก่อนจะหันมองคนข้าง ๆ เป็นเชิงคำถาม
“เป็นอะไรรึเปล่าพี่เรียกตั้งนานก็ไม่หัน” รถเคลื่อนเข้ามาในไร่ยังจุดที่เขาสั่งให้คนงานเอาต้นกล้าดอกไม้มาลงได้ราวห้านาทีแต่ทว่าหญิงสาวข้างกายยังนั่งนิ่งจนเขาต้องเรียกสติ
'เปล่าค่ะ ถึงแล้วเหรอคะ?'
“ถึงแล้วลงไปเลยไหม?” เอ่ยถามพร้อมกับดับเครื่องยนต์รถแล้วปลดเข็มขัดนิรภัยออก เดือนตะวันพยักหน้าก่อนจะทำการปลดเข็มขัดนิรภัยออกแล้วเปิดประตูลงจากรถ ดวงตากลมโตสีน้ำตาลกวาดมองบริเวณรอบ ๆ ที่เต็มไปด้วยต้นดอกไม้หลากหลายพันธ์ุและโอบล้อมไปด้วยภูเขาเขียวขจีของต้นไม้บ่งบอกถึงความอุดมสมบูรณ์ทำให้เธอรู้สึกสดชื่นเป็นอย่างมากเพราะส่วนตัวเธอก็ชื่นชอบธรรมชาติแบบนี้อยู่แล้ว แต่ไม่มีโอกาสได้มาสัมผัสกับตัวจริง
