12
หงุดหงิด
“ไม่ได้ทานฝีมือตะวันมานานแล้วยังอร่อยเหมือนเดิมเลยนะ” เสียงที่ดังออกมาจากห้องรับประทานอาหารทำให้เท้าหนาของธาราที่กำลังจะก้าวขึ้นไปชั้นสองหยุดชะงัก ก่อนที่เขาจะหมุนเท้าเดินเข้าไปยังห้องที่มีเสียงเล็ดลอดออกมาทันที
“ไอ้เธียร” เขาเอ่ยขึ้นเมื่อในห้องอาหารมีเดือนตะวันกับเธียรทัศน์นั่งกันอยู่เพียงแค่สองคน
“อ้าวเฮียมาพอดีมาทานข้าวด้วยกันสิครับวันนี้ตะวันทำอาหารหลายอย่างเลย” เธียรทัศน์ที่เหลือบตาเห็นพี่ชายที่ยืนอยู่หน้าประตูห้องก็เอ่ยขึ้นทำให้เดือนตะวันที่นั่งหันหลังอยู่ค่อย ๆ เอี้ยวหน้าหันมามอง ครู่หนึ่งเธอเผลอสบตาเข้ากับสายตาคมดุดันก่อนที่ธาราจะละสายตาหันไปมองหน้าน้องชายนิ่ง ๆ
“แกมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง”
“ผมก็มาเซอร์ไพรส์ไง เออ ๆ ใครโทรบอกพี่ว่าผมมาก็คนนั้นแหละ” เมื่อเห็นสายตาดุดันของพี่ชายทำให้เขาถอนหายใจออกมาเบา ๆ ก่อนจะเอ่ยออกไปตามความจริงในขณะที่หญิงสาวเพียงคนเดียวที่นั่งอยู่บน
