เกมส์ร้ายหัวใจรัก

4 รุกหนัก

หญิงสาวเลือกตอบแบ่งรับแบ่งสู้ อย่างน้อยก็ขอเวลาศึกษาดูใจเขาหน่อย ถึงแม้ราเชนจะเป็นคนที่เธอแอบชอบและฝังใจมานานแรมปี ตั้งแต่เจอกันที่ไร่ส้มภูลม แต่เธอก็ไม่แน่ใจว่านิสัยใจคอจะเข้ากันได้หรือเปล่า

“เราไม่เข้ากันตรงไหน จูบเราก็เคยจูบกันมาแล้ว เข้ากันได้ดีด้วย นอนกอดกันทั้งคืนก็อุ่นดีหลับสบาย พี่ชอบเรา หรือ... พลอยไม่ชอบพี่ ก็บอกมาตรงๆ ได้เลย” ราเชนก้มลงไปกระซิบชิดริมหู กรรณิการ์ถึงกลับขนลุกซู่

บอกไม่ถูกว่ารู้สึกยังไง รู้แต่ว่าตอนนี้หัวใจเธอเต้นแรงมาก จึงต้องสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ กลัวว่าร่างกายจะแปรปรวนถึงขึ้นเป็นลมล้มลงไป ขายหน้าเขาตายเลย

“ตกลงว่าไง จะเป็นแฟนกับพี่ไหม”

“เอ่อ..” กรรณิการ์ยังอ้ำอึ้ง

“พี่ชอบพลอย” ราเชนยังรุกหนักจนเธอไปไม่เป็น

“รู้... แล้ว เมื่อกี้พี่ก็บอก”

“อยากบอกอีก” ชายหนุ่มหัวเราะเบา ๆ สีหน้าดูผ่อนคลาย น้ำเสียงมีความสุข

ราเชนใช้ชีวิตอย่างโดดเดี่ยว เด็ดขาด และอันตรายรอบด้าน มาครึ่งค่อนชีวิต บทจะสารภาพรักก็รุกเร็วจนหญิงสาวตั้งรับ ไม่ทัน ชีวิตที่ผ่านความไม่แน่นอนมาแบบเขา ทำให้คิดเร็ว ตัดสินใจเร็ว และพร้อมจะลงมือทำทันที เมื่อเขาเลือกจะเดินหน้าขอเธอ เป็นแฟน ก็ต้องให้ได้คำตอบตามต้องการ หาไม่ ก็ไม่เคยคิดจะถอยอยู่แล้ว

ราเชนเคยแอบมองกรรณิการ์จากระยะไกลๆ ตอนนั้นเธอยังเป็นแค่เด็กฝึกงานในไร่ส้มภูลม เห็นครั้งแรกยังไม่ได้คิดอะไร แค่จ้องมองและรู้สึกชอบรอยยิ้มสดใสน่ารักของเธอเท่านั้น

แต่เมื่อโดนน้องเขยกลั่นแกล้งส่งสาวน้อยคนนี้เข้ามาในชีวิต คืนนั้นเขาทั้งกอดทั้งจูบเธอ ความหวานยังติดอยู่ปลายลิ้น เวลาผ่านมาเกือบปี ความทรงจำเก่า ๆ ก็ยังติดอยู่

เมื่อมาเจอกันอีกครั้ง ความตั้งใจเดียวตอนนี้คือ เดินหน้าจีบกรรณิการ์เป็นแฟน สาวสวยน่ารักสดใส มองโลกในแง่ดี แค่เห็นรอยยิ้มของเธอก็ทำให้เขาอดยิ้มตามไม่ได้ คงถึงเวลาแล้วที่ต้องสานต่อเรื่องของหัวใจ คราวนี้เขาจะไม่ยอมปล่อยเธอไป เธอต้องเป็นแฟนเขาเท่านั้น

“ตกลงว่า?”

“อือ” กรรณิการ์พยักหน้าเล็กน้อย พวงแก้มแดงก่ำ ดวงตาเป็นประกาย แต่ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมามองว่าที่แฟนหนุ่ม

รอยยิ้มสมหวังปรากฏขึ้นบนใบหน้าของราเชน เมื่อเขาหันไปจ้องมองเสี้ยวหน้าหญิงสาวข้างกาย เธอก้มหน้าน้อย ๆ อย่างเขินอาย กรรณิการ์ ผู้หญิงที่เขาเลือกแล้ว เลือกจะเดินหน้าต่อ...

กรรณิการ์นอนลืมตาโพลง ไม่สามารถข่มตาให้หลับลงได้ นึกถึงเหตุการณ์เมื่อตอนเย็น ริมฝีปากบางก็ยกยิ้มขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่ เป็นแบบนี้ตั้งแต่ราเชนกลับไปแล้ว

เหมือนสติเธอยังไม่คืนกลับร่าง ถึงแม้ตอนแรกจะตื่นตกใจกับคำพูดของราเชน แต่ลึก ๆ ในใจกลับแฝงความสุขและความสมหวังอยู่ในนั้น

ไม่เคยคิดมาก่อนว่าราเชนจะชอบเธอ และยังจู่โจมขอเป็นแฟนตั้งแต่วันแรกที่กลับมาเจอกัน ทั้งเซอไพรซ์ ทั้งตื่นเต้น ถามว่าเธอตอบปฏิเสธไปไหม ไม่!... ไม่มีทางปฏิเสธแน่นอน

ถึงตอนนี้ก็ยังถามตัวเองหลายครั้งว่าเธอฝันไปหรือเปล่า นี่คือเรื่องจริงใช่ไหม กรรณิการ์ยกมือทั้งสองข้างขึ้นมากุมหน้าตัวเอง ดวงตาลอยเคว้งไปไกล ก่อนจะกรีดร้องออกมาแบบไร้เสียง

เสียงไลน์แจ้งเตือนว่ามีข้อความดังขึ้น มือเธอเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นดู พอเห็นชื่อคนส่งมาแค่นั้น ก็ทำให้หัวใจเต้นแรง เผลอยิ้มออกมาแล้วก็หุบไม่ลง จนปวดแก้มไปหมด

Chain : นอนยัง

Ploy : กำลังจะนอนค่ะ

Chain : พรุ่งนี้พี่ไปรับ7โมงเช้านะ

Ploy : รับไปไหนคะ?

Chain : ไปส่งแฟนทำงาน

Ploy : ..........

Chain : เป็นไรทำไมเงียบ ไม่สะดวก?

Ploy : เปล่าค่ะ

Chain : หรือไม่อยากให้พี่ไปส่ง?

Ploy : ไม่ใช่ ๆ แค่ตกใจค่ะ จริง ๆ พลอยไปเองก็ได้ เกรงใจ

Chain : อยากไปส่งครับ … ได้ไหม?

Ploy : ค้า

Chain : คิดถึงนะ

Ploy : ค่ะ

Chain : ไม่เห็นบอกว่าคิดถึงกันบ้าง

Ploy : คิดถึง แค่นี้นะคะจะนอนแล้ว

Chain : ฝันดีครับน้องพลอย ... แฟนพี่เชน

อร๊ายยยย....กรรณิการ์ฟุบหน้าลงกับหมอน ก่อนจะกรีดร้องออกมา บ้าไปแล้ว พี่เชนรู้ทั้งรู้ว่าเธอชอบ แล้วยังจะตามมาจู่โจมไม่ให้หายใจหายคออีก เจอแบบนี้บอกได้เลยว่าใจเธอมันอ่อนระทวยไปหมด รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังตกหลุมรักเขาอีกครั้ง นี่ถ้าเขาไม่จีบ เธอก็จะตามจีบเอง ... คนอะไรน่ารักเกินไปแล้ว

แค่ราเชนเอ่ยปากขอคบเธอเป็นแฟน ความสุขไม่รู้มาจากไหนมากมาย หลั่งไหลเข้ามากระแทกหัวใจ ยิ่งคิดถึงหน้าเขาก็ทำให้เผลอยิ้มออกมาและหุบแทบไม่ลง ที่สำคัญมันตื่นตัวจนไม่สามารถข่มตาให้นอนหลับได้

เฮ้อออ... มีแฟนยังตื่นเต้นขนาดนี้ แล้วถ้าต้องแต่งงานกันล่ะ พอคิดถึงเรื่องแต่งงาน ความคิดก็แว๊บไปถึงเรื่องน่าอายของเธอ เหตุเกิดภายในห้องนอนของราเชน วันนั้นเป็นเธอเองที่หาเรื่องจนเกือบได้เป็นมากกว่าแฟนแล้ว ถ้าเขาไม่ใช่สุภาพบุรุษมากพอ

หนึ่งปีที่แล้ว ณ ไร่ส้มภูลม

กรรณิการณ์ลืมตาตื่นขึ้นมา สายตาสะดุดกับลำแขนใหญ่ ที่วางพาดอยู่ตรงเอวของเธอ ก่อนจะไล่สายตามองขึ้นไปจนเห็นเจ้าของอ้อมแขนนี้ชัดเจน เมื่อคืนเธอนอนหลับสบายอากาศอบอุ่นกำลังดี คิดว่าเป็นเพราะผ้าห่ม ที่ไหนได้กลับเป็นอ้อมกอดของผู้ชาย

ดวงตากลมโตจ้องมองนิ่ง เห็นเพียงเคราครึ้ม รอยหนวดเป็นปื้นเขียวจาง ๆ ก่อนจะเบิกตากว้างแทบถลนออกมานอกเบ้า นึกออกแล้วว่าตัวเองเข้ามาทำอะไรในนี้

ตายแล้ว!! กรรณิการ์รีบสำรวจตัวเองว่าเธอยังอยู่ปกติดีหรือเปล่า ก่อนจะถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก และก่นด่าตัวเองในใจ นี่เธอใจกล้าขนาดมานอนกับผู้ชายในห้องสองต่อสองอย่างสบายใจได้ยังไง มือเรียวยกขึ้นตบหน้าผากตัวเองเบา ๆ