เกมส์ร้ายหัวใจรัก

2 ยินดีที่ได้รู้จัก...อีกครั้ง

เหนื่อยก็เหนื่อย แต่ไม่กล้าออกปากร้องหรือโอดครวญใด ๆ เพราะมัวแต่ตื่นเต้น และแอบเกร็งตั้งแต่เขาจับมือเธอแล้ว หัวใจเต้นรุนแรง ถึงตอนนี้ก็ยังเต้นกระหน่ำไม่หยุด ไม่รู้เพราะความเหนื่อย หรือเพราะตัวเขา กรรณิการ์ได้แต่เดินตามอีกฝ่ายไปเงียบ ๆ จนถึงรถกระบะสีดำ ที่จอดนิ่งอยู่ริมฟุตบาท

ราเชนหันกลับมามองเพื่อบอกกรรณิการ์ให้ขึ้นรถ กลับมองเห็นใบหน้าหญิงสาวแดงก่ำ มีเหงื่อไหลซึมออกมาตรงขมับ และเหงื่อเม็ดเล็กๆ ตรงปลายจมูก ยืนหอบหายใจแรงด้วยความเหนื่อย

“โทษที เดินเร็วไปหน่อย” ชายหนุ่มล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าเสื้อแจ็คเก็ต แล้วหยิบเอาผ้าเช็ดหน้าสีเข้ม ยื่นส่งให้ หญิงสาวตรงหน้า

กรรณิการ์ยื่นมือออกไปรับโดยไม่สนใจอะไรแล้ว ตอนนี้เธอทั้งร้อนทั้งเหนื่อย ได้มาก็ซับเหงื่อตามใบหน้าและลำคอ ความร้อนจากอากาศ และร้อนเพราะวิ่งตามแรงจูงของเขา พอเช็ดเสร็จจนหนำใจแล้ว จะยื่นส่งคืนให้เจ้าของผ้าเช็ดหน้า กลับเห็นคราบแป้งเต็มไปหมด จึงชะงักมือ

“เดี๋ยวพลอยเอาไปซักก่อนนะคะแล้วจะคืนให้”

“ได้ ขึ้นรถเถอะ”

กรรณิการ์ก้าวขึ้นไปนั่งบนรถเขา และปิดประตูเรียบร้อย พอดีกับราเชนขึ้นนั่งฝั่งคนขับแล้วเหมือนกัน เธอหันไปมองหน้าเขาแว๊บหนึ่ง สายตาของทั้งคู่สบประสานกัน หญิงสาวเป็นฝ่ายหลบ เสหันหน้าออกไปมองทางหน้าต่างรถ ไม่นึกไม่ฝันว่าโลกจะกลมจนบังเอิญมาเจอเขาอีก หลังจากผ่านเหตุการณ์อันน่าอับอายของวันนั้นมาเกือบปี

“ฝึกงานจบแล้ว?” เสียงเอ่ยถามดังมาจากฝั่งคนขับ ทำให้กรรณิการ์สะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะหันกลับไปมอง

เขาจำเธอได้!!

“จบแล้วค่ะ ตอนนี้ทำงานที่โรงงาน...” เธอเอ่ยถึงโรงงานแปรรูปอาหารขนาดใหญ่แห่งหนึ่งในจังหวัด

“อือ” จากนั้นชายหนุ่มก็ไม่เอ่ยอะไรออกมา

กรรณิการ์ลอบมองสังเกตเขา ไม่ได้เจอกันนานแต่ดูไม่เปลี่ยนไปเท่าไหร่ ยังคงตัวสูงใหญ่ ร่างกายบึกบึนแข็งแรงอย่างคนออกกำลังกายหนัก และที่สำคัญดูหล่อเหมือนเดิม เหมือนวันนั้นวันที่เธอได้จ้องมองเขาแบบใกล้ชิด แทบจะใช้ลมหายใจร่วมกัน

ยังจำติดตาติดใจ สลัดยังไงก็ไม่หลุดมาจนถึงทุกวันนี้ ได้แต่ปล่อยให้มันวิ่งวนอยู่ในนั้นต่อไป หากยามใดเธอเผลอนึกถึงไร่ส้มภูลม หนึ่งในนั้นก็มักจะมีเรื่องราวของผู้ชายคนนี้รวมอยู่ด้วยเสมอ

กรรณิการ์แทบไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเขาคนนี้ จำได้ว่าช่วงเวลาฝึกงานเดือนสุดท้ายของตัวเอง หลังจากสอดส่องสายตามองหาเขาแล้วไม่เคยเจอตัว เธอทนความอยากรู้อยากเห็นไม่ไหว จึงลองเลียบ ๆ เคียง ๆ ถามเรื่องของเขาจากบรรดาป้า ๆ ที่ทำงานในไร่ส้มภูลม

จากนั้นถึงรู้ว่าเขาชื่อราเชน เป็นพี่ชายของนายหญิงไร่ส้ม ภูลม แต่ไม่มีใครรู้ประวัติเขามากนัก จะมีบ้าง ก็เป็นคนเก่าแก่ทำงานในไร่มานาน เล่าให้ฟังสมัยเป็นวัยรุ่น ราเชนเคยพักอาศัย อยู่ที่ไร่ส้ม ก่อนจะหายตัวไปนาน จนแทบไม่มีใครจำได้แล้ว

ราเชนกลับมาปรากฏตัวอีกครั้ง ตอนงานแต่งงานของภูสิงห์และนรีริน นั่นคือครั้งแรกที่มาปรากฏตัว และเป็นครั้งแรกที่ทำให้เธอได้ใกล้ชิดกับเขาแบบชนิดตัวต่อตัว จากนั้นก็เงียบหายไปไม่เคยเจอกันอีก ไม่มีใครรู้ว่าราเชนทำงานอะไร หรือแม้แต่อยู่ที่ไหน

“พี่..เอ่อ” เธอไม่กล้าเรียกชื่อเขา ถึงแม้จะรู้แต่นั่นก็เพราะแอบรู้จากคนอื่นมา เขายังไม่เคยแนะนำตัวกับเธอสักครั้ง แล้วถ้าเธอเรียกชื่อเล่นออกไปจะดูสนิทเกินไปหรือเปล่า ทำให้อ้ำอึ้งไม่รู้จะพูดคุยยังไงดี

“ราเชน เรียกพี่เชนก็ได้” ชายหนุ่มเหมือนรู้ จึงเอ่ยแนะนำตัวกับเธอ

“เอ่อ...ค่ะ พลอย กรรณิการ์ เผื่อพี่จะจำชื่อพลอยไม่ได้” เธอเอ่ยแนะนำตัวบ้าง

คนแปลกหน้าแต่ดูไม่แปลกหน้าเท่าไหร่ เคยจูบกัน กรรณิการ์เผลอกัดริมฝีปากล่างตัวเองเมื่อคิดถึงเรื่องนั้นขึ้นมา เรื่องของเธอกับเขา เหนือความคาดคิดว่าจะเกิดขึ้นด้วยซ้ำ ในช่วงเวลาสั้น ๆ ความรู้สึกของเธอกลับลึกซึ้งและจำไม่เคยลืม พอมาเจอกันอีกครั้งก็อดประหม่าขึ้นมา และทำตัวไม่ถูก

“พี่เชน... ไม่ได้ทำงานที่ไร่เหรอคะ พลอยไม่เห็น” คำพูดสุดท้ายเบาจนแทบต้องเงี่ยหูฟัง แต่ชายหนุ่มกลับได้ยินครบทั้งประโยค

“เปล่า พี่ทำงานประจำอยู่จังหวัดนี้ วันนั้นแค่ไปร่วมงานแต่งงานของน้องสาว พอตอนเช้ามีธุระสำคัญต้องรีบกลับมาจัดการเลยไม่ได้พักอยู่ที่ไร่ หลายเดือนเลยมั้ง กลับไปที่ไร่อีกทีก็ไม่เจอเราแล้ว”

“พี่กลับไปไร่ส้มอีกเหรอคะ ไม่เห็นมีใครพูดถึง” หญิงสาวโพล่งออกมาเมื่อได้ยินว่าเขากลับไปไม่เจอ หลายเดือนกว่าเธอจะฝึกงานจบ หรือช่วงเวลานั้นอาจจะคลาดกันพอดี

“อือ” ชายหนุ่มหันมามองหญิงสาว เลิกคิ้วเล็กน้อย เมื่อรู้ว่าเธอให้ความสนใจเรื่องของเขาเหมือนกัน จ้องนิ่งอยู่นานก่อนจะหันหน้ากลับไปมองทาง

“รินรู้ หมายถึง นายหญิงไร่ส้ม คราวหน้าอยากรู้อะไรถามเขาได้” คราวหน้า หญิงสาวเพิ่งรู้ตัวว่าสนใจเรื่องของเขาจนเผลอแสดงออกมากเกินไป

“ไม่ใช่อย่างนั้นซะหน่อย พลอย... แค่สงสัยก็เลยถามถึง ไม่ได้อยากรู้นะ” ยิ่งตอบก็ยิ่งใช่ เธอคิดถึงเขา กรรณิการ์ได้ยินเสียงหัวเราะเบา ๆ จากคนข้างตัว จึงเผลอค้อนใส่ แสดงอาการแม่งอนออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจ แต่กลับดูน่ารักในสายตาอีกคน

“ตอนนี้ไม่ไปไหนแล้ว อยู่แถว ๆ นี้แหละ มีไรก็ติดต่อพี่ได้” ราเชนพูดออกมายิ้ม ๆ

“พี่ทำงานแถวนี้เหรอ ทำอะไร อยู่ที่ไหนคะ” อีกแล้ว เธอสนใจเรื่องของเขาเกินไปอีกแล้ว พอรู้ตัวจึงแสร้งทำเป็นหันไปหยิบกระเป๋า เตรียมตัวลงเมื่อเห็นว่ารถเคลื่อนเข้าไปใกล้คอนโดมิเนียมที่พักเธอแล้ว

พอรถจอดนิ่งตรงลานจอดรถด้านหน้าคอนโดมิเนียม เธอก็หันกลับไปยกมือไหว้ราเชนและกล่าวขอบคุณเบา ๆ ก่อนจะเปิดประตูลงจากรถอย่างไว และเดินตัวปลิวเข้าไปข้างในคอนโด โดยไม่หันหลังกลับไปมองอีก