ทาสเสน่หา

เมา เครียด ดื่ม

โรมิรุสเดินทางมายังอิทรัสคันพร้อมกับเรมุสและทหารองครักษ์อีกห้าชีวิต พวกเขาต้องใช้เวลาเกือบหนึ่งสัปดาห์ในขี่ม้า กว่าจะมาถึงที่นี่ก็เป็นเวลาโพล้เพล้พอดี 

“ภัตตาคารแห่งนี้ขึ้นชื่อว่าเลิศรสและมีห้องพักที่สะอาดที่สุดในอิทรัสคัน ขอรับใต้เท้า” 

โมอากล่าวด้วยน้ำเสียงเบิกบานกระชุ่มกระชวยทั้งที่ปกติการเดินทางแสนยาวนานควรจะทำให้องครักษ์ฝีมือดีผู้นี้รู้สึกเหน็ดเหนื่อย

โรมิรุสเบี่ยงตัวลงจากหลังม้าคู่ใจและส่งบังเ**ยนให้ทหารนำไปผูกไว้กับที่พักม้าของร้านอาหารสำหรับแขก พลางกวาดสายตามองสำรวจผู้คนจำนวนหนาตา นอกจากชาวอิทรัสคัน ก็ยังมีพวกพ่อค้า พวกค้าทาสและคนขายตัวเองเป็นทาสให้แก่ชาวอิทรัสคัน เดินขวักไขว่อยู่ในถนนย่านนั้น

เห็นได้ชัดว่าเมืองอิทรัสคันไม่เคยรู้จักคำว่าเงียบเหงา เพราะแผ่นดินมีสินแร่ล้ำค่ามากมาย เมืองที่มีหญิงสาวรูปร่างหน้าตางดงามราวมิวส์บนสวรรค์นอนทอดกายรอมอบความสุขให้ชายหนุ่มแปลกหน้าทุกคนด้วยความยินดี ทำให้เหล่าพ่อค้าและผู้สัญจรที่ต้องเดินหลงทางไปยังจุดหมายอื่นซึ่งไม่ว่าจะอยู่ใกล้เคียงหรือไกลห่าง ล้วนต่างเดินทางออกนอกลู่ทางมายังที่แห่งนี้ ก่อนจะแยกย้ายกันไปยังจุดหมายปลายทางที่แท้จริง

ชาวอิทรัสคันไม่มีใครเคยเห็นว่าที่กษัตริย์ชาวโรมัน มีเพียงชื่อเสียงของโรมิรุสเท่านั้นที่ร่ำลือให้ได้ยินอย่างหนาหู โรมิรุสกับเรมุสต่างก็สวมใส่เครื่องแต่งกายแบบนักเดินทาง เพียงแค่หน้าตาหล่อเหลาคมคายเกินมนุษย์ธรรมดาและเรือนกายสูงสง่ามีราศีมากกว่าคนทั่วไปก็ทำให้สองพี่น้องตกเป็นเป้าสายตาของเหล่าหญิงสาวชาวอิทรัสคันที่ต่างประโคมปรุงแต่งรูปโฉมแข่งขันความงามกันเพื่อออกมาหาคู่เสพความสุขทางกาย 

พวกนางชะม้ายชายตาแสดงเจตนาที่ต้องการเปิดทางข้ามสะพานสู่สวรรค์ให้แก่ชายหนุ่มแปลกหน้ากลุ่มใหญ่ซึ่งล้วนหล่อเหลาและมีรูปร่างสูงใหญ่เร้าตัณหาสตรีให้ลุกโพลงได้โดยที่ไม่ต้องเปลือยกายด้วยความยินดี ทว่าสองหนุ่มหล่อที่มีความสูงและความงามสง่าโดดเด่นกว่าเพื่อนในกลุ่มกลับไม่แม้แต่จะเหลือบหางตามามองยังพวกนาง มีเพียงหนุ่มๆ ที่เดินตามหลังซึ่งหันมาหันมาเล่นหูเล่นตาด้วย  

ล่วงผ่านไปเพียงสิบสี่วันนับจากที่บัวชมพูล่องหนข้ามกาลเวลามายังยุคก่อนคริสตกาล ทว่าสำหรับเธอมันช่างเนิ่นนานเสมือนเวลาที่เคยผ่านมาทั้งชีวิต การเป็นเจ้าหญิงแสนสุขสบายกาย ทว่าไม่สบายใจเลยแม้แต่น้อย เธอถูกกักบริเวณและจำกัดเวลาให้อยู่ในแต่ละสถานที่ราวเป็นนักเรียนโรงเรียนกินนอน ‘มีอิสระภาพแต่ก็เหมือนไม่มี’ นอกจากนอนๆ นั่งๆ ให้หญิงรับใช้มาปรนนิบัติพัดวี ขัดสีฉวีวรรณเสริมความงามราวกับจะเตรียมตัวเป็นเจ้าสาววันนี้พรุ่งนี้ สำหรับเธอแล้วการเป็นเจ้าหญิงมันน่าเบื่อที่สุด

“เจ้าไม่ชอบที่นี่หรือ” เสียงนุ่มทุ้มของผู้มาเยือนดังกลบความเงียบสงัดรอบบริเวณระเบียงปราสาทส่วนที่เป็นอาณาเขตของเจ้าหญิงทาลีน่า 

“ทาลอส” บัวชมพูยิ้มเมื่อหันมาเจอพี่ชายฝาแฝด

“ดีใจที่ได้เห็นรอยยิ้มของเจ้า” 

ทาลอสเดินเข้าไปหาบัวชมพูที่ยืนหันหน้าเข้าหาสวนดอกไม้ กำลังยืนอยู่ในท่าเท้าคางและวางแขนสองข้างบนรั้วระเบียงซึ่งทำจากหินอ่อน ทาลอสก้าวย่างอย่างเงียบกริบราวเป็นสะสารไร้รูป เขางามสง่าอากัปกิริยาสุภาพสุขุมลุ่มลึก คิดอ่านพูดจาด้วยความรอบคอบ วางตัวดีเหมือนเจ้าชายทุกกระเบียดนิ้ว ไม่เหมือนเธอที่กะโหลกกะลาและไม่สามารถยืนนิ่งแบบผู้หญิงเรียบร้อยได้แม้แต่ห้านาที 

“ข้าก็ดีใจที่ได้เจอท่าน” 

“รู้สึกเหงาหรือ” ทาลอสกล่าวหยั่งเชิงน้องสาวฝาแฝด

บัวชมพูพยักหน้ารัว “พี่จะมาชวนข้าไปท่องราตรีใช่ไหม” 

เธอโยนหินถามทางเผื่อฟลุ๊ค เที่ยวกลางคืนในสถานบันเทิงยุคโบราณน่าสนใจใช่น้อยเสียทีไหน และตอนนี้พระอาทิตย์กำลังสาละวันเตี้ยลงพอดี

“เสียใจด้วยที่ข้าไม่ได้มาชวนเจ้าไปท่องราตรี” ตอบเสียงขรึม

“เฮ้อ... ข้าเบื่อที่จะเป็นเจ้าหญิงแล้ว” บัวชมพูบ่นอุบอิบ กระแทกแผ่นหลังบอบบางพิงกับราวระเบียงพลางถอนหายใจยาวแบบไม่เก็บอาการเซ็งสุดๆ

“ข้าเข้าใจ และขอโทษด้วยที่ทำให้เจ้าต้องลำบาก” ทาลอสค้อมตัวและก้มศรีษะลงเล็กน้อย

“หืมม... ปล่าวนะ ท่านไม่ได้ทำให้ข้าลำบากเลย ข้าสบายมากเกินไปด้วยซ้ำ” แฝดผู้น้องรีบปฏิเสธพัลวัน

“เป็นเพราะความเห็นแก่ตัวของข้า ท่านแม่จำเป็นต้องนำตัวเจ้ากลับมารับหน้าที่ให้กำเนิดทายาทรุ่นต่อไปของอิทรัสคัน” ทาลอสกล่าวสิ่งที่ตนตั้งใจจะสารภาพ 

“ให้กำเนิดทายาท!” บัวชมพูทำตาเหลือก พลางทวนคำพูดของทาลอสเสียงดังก้องไปทั้งสวนดอกไม้

ชีวิตวัยรุ่นของเธอต้องจบลงตั้งแต่ยังไม่เริ่มอย่างนั้นหรือ?  

“ถูกต้องแล้วทาลีน่า ข้าไม่ต้องการปิดบังเจ้า”

“ท่านเป็นหมันหรือ? เราเป็นฝาแฝดกันนะ ข้าอาจจะเป็นหมันเหมือนท่านก็ได้นี่นา” บัวชมพูรีบพูดหาทางออกให้ตัวเอง

ทาลอสสั่นศรีษะปฏิเสธ 

“ท่านเป็นเกย์!” บัวชมพูทำตาเหลือกและพูดเสียงดังมากยิ่งกว่าเดิมสองเท่า 

“เกย์คืออะไร? ” แฝดพี่ชายทำหน้างุนงง

“ก็...ชายรักชาย” แฝดน้องสาวตอบไม่เต็มเสียง 

ทาลอสพยักหน้าเข้าใจและกล่าวยอมรับ “ข้าเป็นเกย์”

‘โธ่... พี่ชายฉัน เสียของจริงๆ’ 

บัวชมพูเข่าอ่อน ทิ้งตัวทรุดนั่งกองลงกับพื้นด้วยความหมดอาลัยตายอยาก 

“ข้าเป็นหนี้เจ้า” 

ทาลอสกล่าวขณะมองน้องสาวฝาแฝดอย่างพิจารณา ทาลีน่ามีใบหน้าสวยหมดจดงดงาม มีเสน่ห์เย้ายวนชวนมองโดยไม่ต้องแสร้งกรีดกรายกิริยา รูปร่างอรชรอ่อนหวานน่าทะนุถนอมมากกว่าผู้หญิงทุกคนในอิทรัสคันซึ่งค่อนไปทางอวบอัดยั่วกาม เขามั่นใจว่าความงามของทาลีน่าจะช่วยให้นางเลือกคู่ครองที่มีคุณสมบัติทางศักดินาเท่าเทียมกันได้

“ไม่ใช่ความผิดของท่านอยู่ดีและเราก็ไม่มีหนี้อะไรต่อกัน แต่มันเป็นหน้าที่ของลูก” 

แฝดน้องสาวแหงนมองพี่ชายที่ค่อยๆ ทรุดนั่งลงข้างกาย รอบกายสองพี่น้องตกอยู่ในความเงียบสงัด ก่อนที่บัวชมพูจะพูดโพลงออกมาอย่างฟุ้งซ่าน 

“เราหนีไปที่ดินแดนที่ข้าจากมาด้วยกันดีไหม” 

ทาลอสสั่นหน้าปฏิเสธและกล่าว(เกิน)ความจริง “พิธีกรรมนั้นต้องใช้ทองคำจำนวนมาก และท่านแม่ได้ใช้ทองคำที่มีทั้งหมดในคลังหลวงเพื่อนำตัวเจ้ากลับมา”  

ใช้ทองคำทั้งคลังหลวงเมืองอิทรัสคันที่ร่ำรวยหรูหราเชียวหรือ? เธอจะไปหาทองคำมากมายขนาดนั้นได้ยังไง หมดแล้วความหวังที่จะกลับไปหาแม่ปาหนัน!

“ข้าอยากเมา”

“ถ้าเรื่องนี้ ข้าช่วยเจ้าได้” 

ทาลอสเป็นฝ่ายถอนหายใจ บางทีการดื่มไวน์อาจจะช่วยให้ทาลีน่ารู้สึกได้ผ่อนคลายและลืมเลือนทุกข์โศกของนางไปบ้างสักค่ำคืน