02 อุบัติเหตุ 3
1162 คำ
02
อุบัติเหตุ
อลินดาเดินตามหาเปมิกาเพื่อที่จะนำแหวนเพชรที่เปมิกามอบให้เธอเป็นของขวัญวันเกิดมาคืน เธอรับมันไว้ไม่ได้และสิ่งที่เห็นก็ยิ่งตอกย้ำคำว่ารับมันไว้ไม่ได้ก็ยิ่งชัดเจนขึ้น
“อ้าว! พี่อันดามาตั้งแต่เมื่อไรคะมานั่งเล่นด้วยกันก่อนสิคะ” ใยไหมที่กำลังจะเดินไปเข้าห้องน้ำเห็นอลินดายืนกำกล่องแหวนไว้แน่นพร้อมใบหน้าที่อาบไปด้วยน้ำตาเต็มใบหน้า
เปมิกาที่ได้ยินชื่ออันดาจะลุกไปหาอันดาแต่หนิงไม่ยอมปล่อยให้เธอลุกไปง่าย ๆ
อลินดาขว้างกล่องแหวนไปโดนที่ตัวของเปมิกาเต็ม ๆ แล้วเธอก็วิ่งออกไปจากตรงนั้นทันที อลินดาเดินไปเก็บของหยิบกุญแจรถบนห้องก่อนที่เธอจะโทรบอกพ่อกับแม่ว่าเธอขอตัวกลับบ้านก่อนเพราะมีงานที่ต้องทำด่วน พ่อและแม่เของเธอก็ไม่ได้เอะใจอะไร
อลินดาเก็บของอย่างเร็วก่อนที่จะเดินลงจากห้องพักตรงดิ่งไปที่รถทันที เธอรีบขนของขึ้นรถอย่างเร็วในจังหวะนั้นเองเปมิกากำลังวิ่งตรงดิ่งมาหาเธอด้วยความเร่งรีบ อลินดาเห็นอย่างนั้นจึงรีบเปิดประตูรถและก้าวขาขึ้นไปนั่งบนรถพร้อมกับปิดประตูทันที เปมิกามาถึงในจังหวะที่เธอล็อคประตูรถทั้งสี่ประตูหมดเรียบร้อย
เปมิกาเคาะกระจกรถเพื่อที่อธิบายเรื่องทั้งหมดให้อลินดาฟังแต่เธอไม่อยากรับรู้อะไรทั้งนั้นจากเปมิกา “อันดาเปิดประตูให้ปริมก่อนมันไม่ใช่อย่างที่อันเห็น ปริมอธิบายได้นะ อันเปิดประตูก่อน” อลินดาไม่ยอมเปิดประตูแต่เธอกลับสตาร์ทเครื่องยนต์ทันทีพร้อมบีบแตรเพื่อบอกเปมิกาว่าออกไปจากตรงนี้
“อัน อัน ไม่นะ! อัน เปิดประตูลงมาคุยกันก่อน นี่มันก็ดึกมากแล้วนะ อันจะไปไหนมันอันตราย” เปมิกาพยายามพูดออกมาเสียงดังแต่อลินดาไม่ยอมเธอเลย อลินดาเหยียบคันเร่งรถออกไปอย่างรวดเร็ว
อลินดาขับรถไปเธอเอาแต่ร้องไห้ตลอดทาง เธอคิดมาโดยตลอดว่าเปมิกาจะสำนึกและทำตัวเองให้ดีขึ้นแต่ที่เธอเห็นมันไม่ใช่เลย เปมิกายังคงเหมืนเดิมไม่เปลี่ยน
ทางด้านเปมิกาเธออยากที่จะขับรถตามอลินดาออกไปแต่เธอมีอาการมึนเมาและเธอก็ทำกุญแจรถหล่นหายตอนไหนไม่รู้ทำให้เธอได้แต่นอนร้องไห้ให้กับเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นเพราะนิสัยแย่ ๆ ของตัวเธอเอง
อลินดาขับรถมาได้สักพักตลอดทางค่อนข้างมืด บวกกับเรื่องราวที่เธอเจอมาเธอเอาแต่ร้องไห้ฟูมฟายมาตลอดทาง ตอนนี้ในหัวใจของเธอมันช่างมืดมนไปหมด
อลินดานึกถึงเรื่องเมื่อสักครู่ที่เธอได้เห็นภาพที่เธอไม่อยากเห็นเธอตัดสินใจเหยียบคันเร่งเพื่อเพิ่มความเร็วของรถด้วยความเสียใจแต่สิ่งที่ไม่คาดคิกับเกิดขึ้นกับเธอ
รถบรรทุกคันใหญ่ไม่รู้มาจากทิศทางไหนวิ่งมาด้วยความเร็วตัดหน้ารถของอลินดา ด้วยความเร็วที่อลินดาเหยียบคันเร่งมาทำให้เธอไม่สามารถหยุดรถของเธอได้ทันท่วงที ทำให้รถของอลินดาชนเข้ากลางลำรถบรรทุกคันใหญ่ รถของอลินดาพลิกคว่ำหลายตลบเธอเสียชีวิตในที่เกิดเหตุทันที
เปมิกาที่นอนหลับไปด้วยความเพลียจากการร้องไห้เสียใจที่เธอทำให้อลินดาเสียใจครั้งแล้วครั้งเล่า เธอสะดุ้งตื่นขึ้นมากลางดึกเพราะเธอฝันร้าย เปมิกาฝันเห็นนกสีดำขนาดใหญ่มาคาบเอาอลินดาไปต่อหน้าต่อตาเธอ ในความฝันเธอร้องไห้เสียใจที่นกใหญ่ตัวนั้นมาเอาคนรักของเธอ น้ำตาในฝันไหลอาบหน้าของเธอในความจริง
“นี่เราฝันไปเหรอนี่” เปมิกาค่อนข้างคิดมากจึงกดโทรหาอลินดาเพราะอยากรู้ว่าเธออยู่ไหนแล้ว เปมิกาไม่สามารถติดต่ออลินดาได้เปมิกายิ่งเป็นกังวลใจเพราะเวลาตอนนี้จะตีสองแล้ว
เปมิกากำลังจะข่มตานอนอีกครั้งก็มีสายเรียกเข้าที่มือถือของเธอ เปมิการีบหยิบขึ้นมารับด้วยความดีใจคิดว่าเป็นอลินดาโทรมาเธอจึงกดรับสายโดยไม่ได้ดูว่าเป็นใครโทรเข้ามา “อัน อันถึงไหนแล้วปริมโทรหาอันก็ไม่ติด” เปมิกาพูดออกมายาวเหยียดแต่เสียงที่เธอได้ยินไม่ใช่เสียงของอลินดาคนรักของเธอ
“ปริม ฮือ ๆ อันดา อันดาเสียแล้วลูก” อัมพาที่ได้รับข่าวจากทางโรงพยาบาลโทรมาแจ้งว่าอลินดาประสบอุบัติเหตุเสียชีวิต
“ไม่จริง แม่พูดอะไรปริมไม่เข้าใจ ไม่กี่ชั่วโมงปริมยังเห็นอันอยู่เลย ไม่จริง” เปมิกาไม่ได้ยินอะไรอีกต่อไปมือถือหล่นลงพื้นแตกเธอยังไม่รู้ตัว เธอเข่าทรุดนั่งร้องไห้ปานจะขาดใจ
“ไม่จริง อันจะมาทิ้งปริมไปอย่างนี่ไม่ได้ ปริมขอโทษ” เปมิกาเอาแต่ร้องไห้ฟูมฟายไม่มีสติหลงเหลืออยู่อีกต่อไป
เปมิกานั่งร้องไห้จนเกือบเช้าเธอจึงคิดได้ว่าเธอต้องไปหาอลินดาเธอต้องไปดูให้มั่นใจว่าเป็นเรื่องจริง คิดได้อย่างนั้นเธอจึงกดโทรหาอัมพาแม่ของอลินดาทันที เมื่อเปมิการู้ว่าร่างของอลินดาอยู่ที่โรงพยาบาลไหน แม่ของอัมพาส่งรถมารับเปมิกาเพื่อเดินทางไปหาอลินดาผู้ที่ต้องมาจากไปเพราะนิสัยของตัวเธอเองที่ไม่สามารถเป็นคนรักที่ดีได้
ตลอดเวลาที่นั่งรถมาเปมิการ้องไห้ตลอดเวลาเธอไม่คิดว่าอลินดาจะมาจากเธอไปเร็วอย่างนี้ เปมิกาเอาแต่คิดถึงวันเก่า ๆ ที่เธอทำไม่ดีกับอลินดามันยิ่งตอกย้ำว่าเธอเป็นต้นเหตุทำให้อลินดาต้องตาย ถ้าเธอใส่ใจอลินดามากกว่านี้เหตุการณืแบบนี้คงไม่เกิดขึ้น เปมิกาหยิบแหวนที่เธอตั้งใจมอบมันให้อลินดาขึ้นมาดูทั้งน้ำตา เธอตั้งใจจะให้เป็นแหวนแทนใจว่าเธอจะเป็นคนใหม่แต่มันไม่ทันเสียแล้ว เวลาไม่รอคนเลว ๆ อย่างเธออีกต่อไป
“อัน ปริมจะเอาแหวนวงนี้ไปสวมให้อันนะ ปริมขอโทษ ปริมรักอันมากนะ” เปมิกาพูดอยู่คนเดียวอีกทั้งยังร้องไห้ไม่หยุดเลยสักนาที
- ผู้เขียน
