บทที่ 18
ขอขมา
“เอ่อ...น้องวาครับ อย่าเพิ่งไปครับ”
ฉันเดินออกจากห้องรับรองไปพร้อม ๆ กับคนเป็นพ่อได้ไม่นานก็ต้องหยุดชะงัก เมื่อเสียงเรียกที่เอ่ยทำให้ฉันหันหลังไปมองก็พบว่าเป็นพี่ออกัสที่เรียกฉันเอาไว้โดยมีพวกเพื่อน ๆ ของเขาที่ยืนอยู่ข้าง ๆ
“คะ?”
“พวกพี่ขอเวลาสักครู่ได้ไหมครับ”
ฉันหันมองหน้าคนเป็นพ่อเล็กน้อยซึ่งท่านก็พยักหน้ารับเบา ๆ
“วาอยู่คุยกับพวกพี่เขาเถอะ พ่อต้องรีบกลับก่อนล่ะ ตอนเย็นมีประชุมน่ะ”
“ค่ะพ่อ ไว้เจอกันนะคะ ฝากความรักความคิดถึงไปให้คุณแม่ด้วยน้า” ฉันบอกเสียงอ้อนพลางซบใบหน้าลงที่แขนแกร่งเมื่อเห็นว่าพ่อของฉันจะต้องกลับแล้ว
ฉันไม่ชอบช่วงเวลาแบบนี้ที่สุดเลย เวลาที่จะต้องบอกลาใครน่ะ ไม่รู้ว่าคิดถูกหรือคิดผิดที่เลือกมาทำงานที่บริษัทใหญ่เพียงลำพัง คิดถึงครอบครัวชะมัดเลยฮือ!
“สวัสดีครับคุณอา” พวกเขายกมือไหว้พ่อของฉันก่อนที่ท่านจะยกยิ้มเล็กน้อยและเดินออกไปหลงเหลือเพียงฉันและ
