หลังจากมองดูโดยรอบแล้ว อธิคุณก็เคาะประตูห้องนอนที่เล็กที่สุดในบ้าน เพียงเสี้ยววินาทีแรกที่เปิดออก เขาก็พบภรรยาสุดที่รักกำลังยืนตกตะลึง แต่เขาไม่ได้รั้งรอให้เธอได้สติและผลักไส รีบดันร่างบอบบางกลับเข้าไปในห้อง ก่อนล็อกประตูอย่างแน่นหนา
“พี่เอื้อ...พี่เอื้อเข้ามาแบบนี้ไม่ได้นะคะ!”
“ทำไมจะไม่ได้ พี่อยากอยู่กับเมียของพี่” เขาคิดถึงกอบัวแทบคลั่ง แม้จะน้อยใจที่เธอไม่ถามอะไรเลยสักคำ แต่เพราะทราบว่าคนตัวเล็กผ่านอะไรมาบ้าง เขาจึงจำต้องข่มความน้อยใจนั้นเอาไว้ให้ลึกที่สุด
“พี่เอื้ออย่าพูดแบบนี้เลยนะคะ สงสารบัวเถอะ แค่นี้บัวก็เจ็บจะตายอยู่แล้ว” กอบัวไม่ได้เห็นหน้าคนที่เธอรักหลายวัน ในใจนึกอยากกอด แต่พอนึกถึงความเหมาะสม เธอก็ทำได้เพียงยืนรักษาระยะห่าง ไม่เข้าใกล้เขาให้มากเกินกว่าหัวใจจะทนไหว
“แล้วทำไมต้องทนเจ็บล่ะบัว”
“พี่เอื้อก็รู้ว่าทำไม บัวขอร้องนะคะ ถ้าพี่เอื้อยังเห็นแก่บัวอยู่บ้างก็อย่าทิ้งพี่
