ชายหนุ่มยกมือขึ้นโบก พร้อมใช้ฝ่ามืออีกข้างปิดจมูก กลิ่นของมันกำลังจะทำให้เขาพาของว่างที่เพิ่งทานเข้าไปไม่นานออกมาชมโลกข้างนอก อีกครั้ง ถ้ายังได้กลิ่นอยู่แม้แต่วินาทีเดียว
“เอาออกไปเดี๋ยวนี้เบอร์รี่...โอ๊ก!!” คาร์ดิโก้บอกเสียงเข้มอีกครั้ง พร้อมกับโก่งคอจะอาเจียนเอาอาหารออกจริงๆ
“ทุกทีไม่เห็นเป็นหนักขนาดนี้เลย ไม่ไหวจริงๆ นะหรือ มาเรียหล่อนไปตามคุณดารัณในครัวมาเร็ว”
นางพรพิมพ์รีบวางชามซุปไก่ลง คว้าถังขยะที่อยู่ใกล้มือนางส่งให้ บอกสาวใช้ไห้ไปตามพยาบาลสาวมาดู สาวใช้พยักหน้ารีบออกไปเร็วปรื๋อ
“ผมว่าเบอร์รี่รีบเอาชามซุปบ้าๆ นั้นออกไปก่อนดีกว่า”
“ได้อย่างไร นี่มันซุปไก่ตุ๋นยาจีนต้นตำรับมาจากเมืองจีนเชียวนะ” นางพรพิมพ์ยังคงไม่ยอมง่ายๆ ทุกครั้งเขาก็ไม่อยากทานอย่างนี้ แต่ก็ต้องทานให้หมดชามตามความต้องการของนาง
“ผมเหม็น!” ชายหนุ่มยังไม่ยอมเปิดจมูกออกมารับกลิ่น เขาใช้ปากในการหายใจแทน
“อย่ามาท
