คาร์ดิโก้ทรุดตัวถอยรูดลงกับกำแพงข้างตัว ขาข้างซ้ายของเขาไม่อาจทรงตัวรับน้ำหนักเกือบแปดสิบกิโลกรัมไว้ได้อีกต่อไป
“ลุกขึ้นไปนั่งบนเก้าอี้ให้ฉันทำแผลก่อนค่ะ” หญิงสาวร้องเรียกอีกคนที่ยังนั่งนิ่งไม่ไหวติง เลือดของเขายังไหลออกมาไม่หยุด แผลคงจะลึกพอสมควร
ชายหนุ่มส่ายหน้าแทนคำตอบ เขาจะกล้าบอกได้อย่างไรว่าขาข้างซ้ายของเขาไม่มีแรงแม้แต่จะลุกขึ้นยืนด้วยตัวเอง
“เวลานี้ไม่ใช่เวลาที่คุณจะทำตามใจตัวเองยังไงก็ได้นะคะ เลือดคุณไหลไม่หยุด แล้วตรงนี้ก็มีแต่เศษแก้ว”
“ผมจะทำแผลตรงนี้แหละ คุณเป็นพยาบาล ทำตรงไหนก็คงไม่แปลก”
หญิงสาวส่ายหน้าระอากับความเผด็จการเอาแต่ใจของเขา แต่ก็ยอมไปหยิบอุปกรณ์ทำแผลมาทำให้ชายหนุ่มจนเสร็จ ก่อนที่จะบอกให้เขาขยับลุกขึ้นอีกครั้ง
“คราวนี้ก็ลุกได้แล้วค่ะ ฉันจะได้ทำความสะอาดตรงนี้”
“ไปตามซันเซสหรืออดัมที่หน้าห้องให้หน่อย” แทนที่เขาจะขยับลุกออกจากตรงนั้นตามที่หญิงสาวบอก แต่ชายหนุ
