ชายหนุ่มยิ้มกว้างออกมา ความเกรงใจของสาวไทยที่เขามักเห็นเป็นประจำจนชิน แต่หญิงสาวตรงหน้า ถ้าไม่ใช่คนที่เจ้านายหมายตา เขาคงต้องลองจีบดูสักตั้ง
“อย่าเกรงใจผมเลย เพราะหน้าที่ดูแลคุณก็เป็นหน้าที่ของผมโดยตรง”
หญิงสาวยิ้มบาง หันหน้าไปมองตามแนวไร่องุ่น ความยาวของมัน สุดลูกตา
“เห็นที่นี่แล้วคิดถึงสวนดอกไม้ที่บ้านนะคะ ไม่รู้ว่าป่านนี้จะเป็นอย่างไรบ้าง โทรหาบ่อยก็เกรงใจเจ้าของบ้าน”
“ทำไมคุณไม่ใช้สื่อออนไลน์ล่ะครับ”
“คนบ้านสวนอย่างเราไม่ชอบใช้สื่อออนไลน์หรอกค่ะ พ่อของฉันเป็นครูที่สมถะมาก ท่านไม่เคยสอนให้ลูกวิ่งตามเทคโนโลยีสักครั้ง ฉันก็เลยชินกับการอยู่โลกเงียบ จะเรียนรู้และเริ่มใช้บ้างก็ตอนทำงาน เมื่อคราวจำเป็นที่ต้องขึ้นเวรฉุกเฉิน หรือเอาไว้ให้เพื่อนติดต่อ”
“คุณเป็นชาวสวนหรือครับ”
“ค่ะ ครอบครัวฉันมีสวนดอกไม้เล็กๆ”
“ผมก็เป็นชาวไร่มาก่อน ครอบครัวของเราทำไร่มาตั้งแต่บรรพบุรุษ” หญิงสาวตาวาว เห
