มือหนาสอดเข้าใต้ต้นคอของหญิงสาวกลางดึกเหมือนทุกคืน พลางรั้งศีรษะของเธอวางบนต้นแขน ดึงตัวเธอเข้าหาอกอุ่น วันนี้เขาเพิ่งจะรู้ใจตัวเอง ว่าเขาแคร์เธอมากแค่ไหน เพียงสายตาตัดพ้อคำพูดเหน็บแนมแต่ ซุกซ่อนไว้ซึ้งความน้อยเนื้อต่ำใจก็ทำให้หัวใจแกร่งดุจหินผาของเขาสั่นไหว
ถึงวันนี้เขากล้ายอมรับหัวใจตัวเอง ไม่ว่าอย่างไร...เขาก็จะทำทุกวิถีทางที่จะตรึง ยึด เหนี่ยวรั้งเธอไว้กับตัว จะไม่มีวันปล่อยเธอให้เดินจากเขาไปเหมือนแพทรีเซียเด็ดขาด
“ทำไมไม่ทานข้าว” เสียงนุ่มถามราวกระซิบข้างใบหูเล็ก ถึงแม้เธอจะยังตื่นอยู่แต่ก็แกล้งหลับต่อ
“ผมรู้ว่าคุณยังไม่หลับ...เพราะหัวใจของคุณเต้นแรง”
“ฉันแค่ไม่หิว” สรรพนามที่เปลี่ยนไปทำให้คาร์ดิโก้รู้ว่าเธอไม่ได้อยู่ในสภาวะปกติ
“คุณโกรธอะไรผมนักหนา งอนให้ได้อะไรขึ้นมา ผู้หญิงก็อย่างนี้” ชายหนุ่มบอกไปตามในสิ่งที่ตัวเองคิด แค่อุบัติเหตุเล็กน้อยไม่ใช่สาระที่เธอต้องนำมาเป็นเรื
