37
หญิงสาวเอนกายหงายหลังนอนพิงร่างใหญ่ เสียงหอบหายใจของเขาและเธอประสานกัน เวลาผ่านไปสักครู่ลลิลเลื่อนกายออกจากตัวตนที่ฝังลึก ลงมานั่งที่เบาะข้างๆ จัดเสื้อผ้าของตัวเองให้เรียบร้อยให้เข้าที่ รัฐภาคย์ปรายตามองหญิงสาวที่กระเถิบตัวไปนั่งที่เดิมอย่างใช้ความคิด ข้อมูล...เขาต้องหาข้อมูลก่อน
“แม่เธอเป็นไงบ้าง?”
เขาเอ่ยถามหลังจากที่เงียบเสียงไปประมาณสิบนาทีหลังจากบทรักร้อนแรงผ่านพ้นไป ลลิลพยายามทำทีท่าให้เป็นปกติ แม้ว่าหัวใจระส่ำระส่ายด้วยความตื่นเต้น
“ดีขึ้นแล้วค่ะ” รัฐภาคย์เขม้นมองร่างสาวโดยที่เธอไม่รู้ตัว
“อ้อ...ไปเรียนภาษาหรือยัง?...หรือว่าต้องรอให้เปิดคอร์สใหม่ก่อน?”
หญิงสาวสะดุ้ง อยู่ๆ ทำไมเขาถามคำถามพวกนี้ขึ้นมานะ หรือว่าเขาจะรู้ว่าเธอไม่ได้นำเงินไปใช้ตามที่บอก คงไม่หรอกหากเขารู้จริงๆ มีหวังเธอระบมไปทั้งตัวแน่ เพราะต้องโดนหนักกว่านี้ และอีกข้อสีหน้าของเขาที่หญิงสาวลอบมองนั้น ไม่มีปฏิ
