24
เสียงของกชกรลุกเดินจากโต๊ะทำงานของรัฐภาคย์ เธอเดินมาหาร่างของพี่สาวที่หลับตาแน่น มีหยาดน้ำตาไหลรินลงมาเป็นทาง ความเสียใจที่รุมเร้าในหัวใจ ทำให้ลลิลไม่ได้สังเกตว่าห้องนี้คือห้องอะไร...ห้องทำงานของรัฐภาคย์ หาใช่ห้องนอนไม่
“น้องสาวถามไม่ตอบหน่อยเหรอ แล้วก็ลืมตาได้แล้ว...ลืม ถ้าไม่ลืมฉันจะเล่นหนังสดกับอ้อให้เธอดูเป็นขวัญตา”
รัฐภาคย์กระซิบเบาๆ ที่ข้างหูของลลิล หญิงสาวเปิดเปลือกตาอย่างยากลำบาก ม่านน้ำตาบดบังภาพที่เธอควรจะเห็น ลลิลปิดเปลือกตาอีกครั้งและลืมขึ้นมาใหม่ ภาพที่ลลิลเห็นนั้นไม่ได้เป็นอย่างที่หญิงสาวจินตนาการไว้ ห้องนี้คือห้องทำงานส่วนตัวของเขา หาใช่ห้องรับรองที่เขาบอกว่าเปิดไว้เผด็จศึกกับกชกรไม่ น้องสาวยังคงสวมชุดนักศึกษาในสภาพที่เรียบร้อยไม่มีรอยยับย้น มือถือแฟ้มงานของทางมหาวิทยาลัยอยู่
“ฉันเปิดห้องนี้ให้น้องสาวของเธอเข้าไปใช้คอมพิวเตอร์ เพื่อทำรายงาน วันนี้ฉันผ่านไปแถวมหาวิทยา
