17
หญิงสาวหยิบเสื้อผ้ามาสวมใส่ทั้งน้ำตาที่เริ่มคลอหน่วย พอหมดประโยชน์ก็ถีบหัวส่ง เธอมีค่าแค่นี้จริงๆ หรือ ลลิลคิดอย่างเศร้าใจ
“เดี๋ยว...เย็นนี้ไปทานข้างกับฉันกับทัตสึเมะ อย่าได้บังอาจละม้ายชายตาให้เค้าเด็ดขาดนะ ถ้าเธอไม่เชื่อฟังฉันจะเอาน้องเธอมาเป็นนางบำเรออีกคน”
หญิงสาวหันขวับมาที่เขาทันที ดวงตาของหญิงสาวมีน้ำใสๆ เกลือกกลิ้งลงมาเป็นสาย เธอไม่มีวันยอมให้น้องสาวต้องมาพบเจอกับเรื่องแบบนี้แน่นอน ไม่มีทาง แค่เธอคนเดียวก็เพียงพอแล้ว
“อย่านะคะ ลูกหว้าขอร้อง ให้ลูกหว้าทำอะไรก็ได้ ขออย่างเดียวคุณอย่าดึงอ้อต้องมาตกอยู่ในสภาพแบบเดียวกับลูกหว้าเลยนะคะ” เธออ้อนวอนเขาทั้งน้ำตา
“ฉันจะไม่ทำ ตราบใดที่เธอไม่ขัดคำสั่งฉัน หรือเที่ยวไปรับขนมจีบจากใคร ถ้าฉันรู้วันไหน คืนนั้นฉันจะให้น้องเออยู่ในตำแหน่งนางบำเรอจำไว้”
เขาพูดเสียงดังฟังชัด น้ำเสียงของเขานั้นแทรกซึมเข้าไปในหัวใจที่แสนจะบอบช้ำของเธอ ใช่สิ ช
