"ตัวเล็กเป็นปัจจุบัน และอนาคตของแด๊ดนะครับ ได้ฤกษ์แล้ว ไปเข้าหอกันเถอะ" มอร์แกนเร่งเร้าอยากจะเข้าหอให้มันถูกต้อง
"ตัวเล็ก คิดอะไรอยู่ บอกแด๊ดได้ไหม" ทันทีที่ถึงเพนท์เฮาส์ มอร์แกนสังเกตเห็นสีหน้าแววตาของหญิงสาวเลื่อนลอยดังคนที่ไม่มีความสุข "ถ้าใครทำให้ตัวเล็กไม่สบายใจบอกแด๊ดนะ แด๊ดจะจัดการทุกอย่างให้เอง"
มอร์แกนเดินเข้าใกล้บะหมี่หวังปลอบประโลมให้เธอได้คลายกังวน หากเขาล่วงรู้ว่าใครบังอาจทำให้บะหมี่ของเขาเป็นทุกข์ เขาจะไม่มีวันปล่อยให้คนนั้นมีความสุขแน่
"แดดดี้ หมี่ไม่เป็นไรค่ะ หมี่โอเค" บะหมี่กลัวว่ามอร์แกนจะทำอะไรที่มันไม่ดีตามวิถีมาเฟีย เธอจึงขอรับเอาความทุกข์นี้ไว้คนเดียว
"คืนงานแต่ง แด๊ดก็ทำเจ้าสาวร้องไห้แล้ว" มือหนาเชยคางมนให้เชิดขึ้น ทำให้บะหมี่เห็นเงาสะท้อนในดวงตาของเขาเป็นตัวเธอเอง "ใจจริงแด๊ดอยากให้ตัวเล็กครางชื่อแด๊ดมากกว่าร้องไห้นะ"
หญิงสาวกอดเอวหนาไว้หลวมๆ ใบหน้าสวยหวานซบ
