สถานที่พักใจที่ดีทีสุดของฉันคือร้านหนังสือ ไม่ว่าจะเจอเรื่องราวเศร้าโศกเสียใจหรือผิดหวังอะไรมาฉันก็จะมาหลบอยู่ที่นี่เสมอ
จำได้ว่าครั้งแรกที่มาร้านนี้เมื่อก่อนฉันมาเจอเฮียอยู่ที่นี่ มาแอบอ่านหนังสือในร้านของคุณตาที่ตอนนี้จากโลกนี้ไปแล้ว เหลือแค่น้าปราชญ์ที่สืบทอดกิจการอยู่ แต่มันค่อนข้างเงียบกว่าเมื่อก่อนมากเพราะเดี๋ยวนี้คนมักจะหันไปสนใจโลกออนไลน์มากกว่าการหยิบจับหนังสือสักเล่มมาอ่าน
"ไม่เจอนานเลยใบชา" ผู้ชายอายุราวๆสี่สิบเอ่ยทักด้วยรอยยิ้ม แกคือน้าปราชญ์เจ้าของร้านในตอนนี้
"มัวแต่อ่านหนังสือสอบค่ะน้าปราชญ์ วันนี้มีเรื่องไหนมานำเสนอมั้ย"
"คงมีหลายเล่มเลยแหละ มานี่น้าจัดโซนนี้ไว้ให้รอเรากับฮ่องเต้มาเลย" น้าปราชญ์เดินนำเข้าไปในมุมหนึ่ง มันเคยเป็นมุมที่เฮียเคยแอบมาอ่านหนังสือในร้านกับฉันเมื่อตอนมอต้น นี่คงเป็นเรื่องเดียวที่เฮียยอมให้ฉันได้คุยได้เข้าใกล้
เพราะตอนนั้นเฮียชอบอ่านการ์ตูนมาก
