I Hate you - 6
885 คำ
"พี่ครับ พี่ พี่!" เสียงเรียกของชายหนุ่ม ทำให้คัพเค้กที่เอาแต่จ้องหน้าเขาได้สติกลับคืนมา เธอรีบก้มหน้าลงด้วยความอับอาย
"ขอโทษอีกครั้งนะคะ" เธอกล่าวขอโทษเขาอีกครั้ง ก่อนจะรีบเดินเข้าไปเรียน ระหว่างทางที่เดินร่างบางก็ยังฉุกคิดอยู่ในใจว่าเคยเห็นหน้าชายหนุ่มคนนั้นที่ไหน เพราะเธอรู้สึกคุ้นหน้าเขามากจริงๆ
"แกมาสายนะเค้ก" แกรมมองเพื่อนรักด้วยสายตาดุๆ
"เมื่อกี้เผลอไปเดินชนคนเข้าน่ะ เลยมาสาย"
"ใคร ผู้ชายหรือผู้หญิง หล่อรึเปล่า"
"แกนี่นะ" คัพเค้กมองค้อนใส่แกรมที่ทำตาแววาวอย่างไม่จริงจังนัก ซึ่งมันเป็นปกติของพวกเธอสองคนที่มักจะชอบหยอกล้อกัน
"พูดแบบนี้แปลว่าต้องหล่อแน่ๆเลยใช่มั้ย"
"อื้อ ก็โอเค"
ปกติแล้วแกรมจะเป็นคนที่ชอบมองและคลั่งไคล้ผู้ชายหน้าตาหล่อเหลา เธอเคยบอกกับคัพเค้กก่อนมาเรียนที่นี่ว่าจะมาสร้างแลนมาร์คที่ฮ่องกง แล้วแกรมก็ทำแบบนั้นจริงๆ
หลังเลิกเรียน...
"นี่จะกลับไทยเมื่อไหร่เค้ก?"
"อาทิตย์หน้าแหละ"
"โอเคๆ รีบๆไป อย่าปล่อยผัวไว้แบบนั้น" คัพเค้กได้แต่ถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่ายกับคำพูดของเพื่อนรัก ถึงเธอจะอยู่กับเขาแต่ก็ไม่ได้แปลว่าเขาจะเลิกสนใจผู้หญิงคนอื่น
"เค้ก ไม่เอาไม่ทำหน้าแบบนี้ ขอโทษ ทีหลังฉันจะไม่พูดๆ สัญญา"
"อื้อ ฉันโอเค" เธอส่งยิ้มบางๆ ให้แกรม
อาทิตย์ต่อมา ณ ประเทศไทย
คัพเค้กเดินเข้ามาภายในโรงแรมที่ใช้จัดงานฉลองมงคลสมรสของน้องสาวและแฟนหนุ่ม เธอรีบวิ่งเข้าไปโผกอดผู้เป็นยายทันทีด้วยความคิดถึงหลังจากที่ไม่ได้เจอกันนาน
"คิดถึงยายที่สุดเลย" ว่าจบร่างบางก็หอมแก้มผู้เป็นยายฟอดใหญ่
"เอ่อๆ กอดแน่นไปแล้วเค้กเอ้ย ยายหายใจไม่ออก"
"ก็เค้กคิดถึงยายนี่นา" คัพเค้กคลายอ้อมกอดออกช้าๆ พลางทำหน้ามุ่ย
"ยายก็คิดถึงเอ็ง เมื่อไหร่เอ็งจะกลับมาอยู่กับยาย" มือเหี่ยวย่นของผู้เป็นยายยกขึ้นลูบศรีษะของหญิงสาวเบาๆ ทำเอาหยาดน้ำใสๆ ค่อยๆ เอ่อล้นออกมากองอยู่ตรงขอบตาจนใกล้จะไหลรินลงมาอยู่รอมร่อ
เธอเองก็คิดถึงและอยากกลับมาอยู่กับยายเหมือนกัน เพราะที่ฮ่องกงมันมีแต่คนใจร้าย..
"พี่เค้ก ข้อมือพี่ไปโดนอะไรมา!!" คะนิ้งที่นั่งอยู่ข้างๆ จับมือบางของพี่สาวมาพลิกดูด้วยความตกใจ คัพเค้กเห็นเช่นนั้นก็รีบชักมือกลับในทันที เพราะรอยนั่นมันเป็นรอยช้ำที่คลาสทำเอาไว้ตอนที่ทะเลาะกัน
"พี่แพ้สายนาฬิกาน่ะ"
"แน่ใจนะพี่เค้ก" คะนิ้งจ้องหน้าเธออย่างไม่ค่อยอยากจะเชื่อสักเท่าไหรนัก
"อื้อ จริงๆ" คัพเค้กพยักหน้าตอบ
"ไปหน้างานได้แล้ว ป่านนี้เจ้าบ่าวไปยืนรับแขกคนเดียวแล้ว" ผู้เป็นยายพูดบอกหลานสาวที่อยู่ในชุดแต่งงานสีขาว
"จ้ะยาย"
งานแต่งงานของคะนิ้งและคริสผ่านไปได้ด้วยดี คัพเค้กก้มมองนาฬิกาข้อมือขณะที่กำลังจะเดินไปเปลี่ยนชุดเพราะหลังจบงานจะมีAfter party ถึงได้รู้ว่าตอนนี้ค่ำมืดแล้ว เธอกวาดสายตามองหาแฟนหนุ่ม เพราะตั้งแต่มาถึงเธอยังไม่ได้เจอหน้าเขาเลย
"พี่สาวครับ" จู่ๆ ก็มีใครบางคนมาสะกิดเรียก ทำให้เธอละสายตาจากการมองหาคลาสแล้วหันกลับหามาชายหนุ่ม
คัพเค้กเบิกตาโตด้วยความตกใจเพราะผู้ชายคนนี้ก็คือคนเดียวกันกับที่เธอเดินชนที่มหาวิทยาลัย เกิดความสงสัยขึ้นภายในใจของเธอว่าเขามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง
"พี่จำผมไม่ได้รึไง?" หญิงสาวยิ่งขมวดคิ้วเข้าหากันแน่นกับคำถามของเขา เธอคุ้นหน้าเขาก็จริงแต่นึกถึงยังไงก็นึกไม่ออกว่าเขาเป็นใคร
"ผมคัทไง เป็นลูกพี่ลูกน้องกับเฮียคลาส"
"อ้อ จำได้แล้ว" คัพเค้กโพล่งออกมาด้วยความดีใจ เมื่อจำหน้าเขาได้เสียที แต่ก่อนคัทจะชอบมาหาคลาสบ่อยๆ แต่ตอนนี้เขาโตขึ้นมาก มากเสียจนเธอแทบจะจำไม่ได้เลยจริงๆ
"พี่สวยขึ้นจนผมจำแทบไม่ได้ วันนั้นผมเกือบจะจีบพี่แล้ว"
"บ้า!! ตลกละ" เธอส่ายหน้าไปมาพร้อมกับส่งยิ้มน้อยๆ ให้กับเด็กหนุ่ม นิสัยขี้เล่นของเขามันไม่ได้เปลี่ยนไปเลยสักนิด
"คุยอะไรกัน!!" ร่างบางรีบหันกลับไปมองทางด้านหลังของตัวเองก็เจอเข้ากับแฟนหนุ่มที่เป็นเจ้าของเสียงทักเมื่อครู่ เธอไม่รู้เลยว่าเขามาอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน
เธอสังเกตเห็นสีผมของเขาที่ดูเปลี่ยนไปจากเดิม เหมือนว่าเขาจะย้อมสีผมเป็นสีเทาออกควันบุหรี่ ในสายตาของเธอสีผมนี้มันช่างเข้ากับใบหน้าหล่อๆ ของเขาได้ดีจริงๆ
"คุยอะไรเรื่อยเปื่อยแหละเฮีย!"
"มึงจะไปไหนก็ไป" คลาสพูดใส่ลูกพี่ลูกน้องเสียงแข็ง
- ผู้เขียน
