บทที่ 15 คิดถึง

1872 คำ

“ตกลงนายคุยอะไรกับเจ๊...” “ฉันแค่บอกว่าฉันเป็นผัวเธอ” ปานวาดถอนหายใจพรืดใหญ่ เบื่อหน่ายกับความหน้าด้านหน้าทนของเขาคนนี้ เธอส่ายหน้าเบา ๆ ก่อนจะเดินหนี ทว่าเขากลับคว้าข้อมือของเธอไว้ “ไปไหน” “ฉัน ไม่ จำ เป็น ต้อง บอก นาย” หญิงสาวเน้นย้ำทีละคำอย่างชัดถ้อยชัดคำ ก่อนที่เธอจะสะบัดข้อมือทิ้งอย่างไร้เยื่อใย ยิ่งมองหน้าเขาก็ยิ่งคิดถึงผู้ชายทุเรศ ๆ คนนั้นที่นอกใจเธอ “แต่ ฉัน อยาก รู้ แล้ว ก็ ต้อง รู้ ด้วย!” เพียะ! “ตบอีก...ตบฉันอีกให้ซะใจเธอ” ปานวาดชะงักไปเมื่อเธอยกฝ่ามือขึ้นฟาดใส่ใบหน้าของเขา แต่ใบหน้าของเขากลับไม่สะบัดตามแถมยังบอกให้เธอตบเขาซ้ำอีกด้วย “ถ้ามันทำให้เธอสบายใจที่จะทำ ฉันให้เธอทุกอย่าง เธอจะฆ่าฉันก็ได้” “บ้าหรือไง...” “ไม่ได้บ้า แต่ให้ฉันรับผิดชอบชีวิตเธอไม่ได้หรือไง! ทำไมมีแค่ฉันที่อยู่สุขสบาย ทำไมเธอไม่บอกฉัน...ทำไมยังทำอะไรแบบนี้อยู่ได้ แค่นี้ฉันก็รู้สึกแย่จะตายห่าแล้ว

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม