บทที่ 2 พบเจอ(2)

933 คำ
ปึก! แต่เพราะความทะเล่อทะล่าทำให้ฉันชนกับใครอีกคนที่อยู่ด้านหลังอย่างแรง “ขอโทษค่ะ” ฉันรีบขอโทษก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นมองคนที่ฉันชนเขา และเมื่อเห็นใบหน้าของเขาใจฉันก็พลันหล่นลงพื้น เขาเปลี่ยนไปจากเมื่อห้าปีก่อนมาก เปลี่ยนไปอย่างกับเป็นคนละคน สายตาของเขาช่างเย็นชา “เกะกะ” คือคำที่เขาพูดก่อนจะเดินผ่านฉันไป ทำเหมือนว่าเราไม่รู้จักกัน ใช่ เราไม่ควรรู้จักกันอีก เพราะฉันเป็นคนเลือกให้ทุกอย่างเป็นแบบนี้เอง ฉันรีบเดินออกมาจากร้านสัก ซึ่งมั่นใจมาก ๆ ว่าเป็นร้านของเขา “พี่คะ รอนิดด้วย” น้องนิดเรียกตามหลังออกมา ฉันจึงต้องหยุดรอเธอ “คะ” พยายามปรับสีหน้าให้โอเคที่สุด “ต้องขอโทษแทนเฮียเฟยด้วยนะคะ ปกติเฮียเขาก็ไม่เป็นแบบนี้หรอกค่ะ สงสัยวันนี้จะอารมณ์ไม่ค่อยดี” “ไม่ต้องขอโทษหรอกค่ะน้องนิด พี่ไม่ได้คิดอะไร” “พวกพี่รู้จักกันเหรอคะ นิดรู้สึกได้อะค่ะ” “เปล่าค่ะ พี่ขอตัวไปดูร้านก่อนนะคะ” ฉันรีบเดินกลับร้านอย่างเร็ว ทำไม ทำไมถึงต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วย ฉันควรจะทำยังไงดี ปิดร้านไปเลยดีไหม ถ้าทำอย่างนั้นแล้วเงินที่ลงทุนไปล่ะ หรือจะเฉย ๆ ต่างคนต่างอยู่ ทำเหมือนไม่รู้จักอย่างนั้นเหรอ -SPRITE END- -FOEI TALK- “กูตาฝาดไหม ที่เห็นผู้หญิงสารเลวคนนั้น” ผมพูดกับเพื่อนเมื่อน้องนิดแฟนไอ้ซันเดินออกไป “ไม่น่าจะฝาดว่ะ กูได้ยินน้องนิดเรียกเต็มสองหู เห็นเต็มสองตา เปิดร้านเค้กที่ตึกแถวแรก” “กลับมาให้กูคิดบัญชีหรือไง” “จะทำอะไรอะไรก็คิดดี ๆ ผู้หญิงคนนั้นมีผัวไปแล้ว” “กูแทบอยากจะฆ่ามันกับผัวมันให้ตายคามือ ผู้หญิงกลับกลอก แล้วนี่ของร้านคนเลวแบบนั้น อย่าเอามาเข้าร้านกู” ผมกำลังจะเดินไปหยิบของพวกนั้นโยนทิ้ง “ดะ เดี๋ยว อันนี้เมียกูซื้อมา มึงใจเย็นก่อน เดี๋ยวกูเอาไปเก็บในรถ” ไอ้ซันรีบหอบของออกจากร้านไป “เสนอหน้ากลับมาทำไมวะ” ผมทุบโต๊ะดัง ปึก ด้วยความโกรธแค้นเมื่อนึกถึงใบหน้าของผู้หญิงเลว ๆ “ใจเย็นก่อนมึง เดี๋ยวกูให้เด็กแถวบ้านตามสืบแป๊บ” ว่าแล้วไอ้กานต์ก็ล้วงเอาโทรศัพท์มือถือขึ้นมากด ระหว่างที่กำลังหาคำตอบ ผมเดินไปเอาเหล้ามาเปิดกิน “เฮ้ย มึงเอาแต่หัววันเลยออ” ไอ้นิกที่เดินเข้ามาใหม่ ยังไม่รู้เรื่องอะไรก็เอ่ยแบบกวน ๆ “จะไม่ให้มันกินได้ไงก็เมียเก่ามันกลับมา” เพื่อนคนหนึ่งของผมพูด “ใครวะ เดี๋ยวนี้ไอ้เหี้ยเฟยมันเมียเยอะ” “ใครที่มันตายแทนได้ก็คนนั้นอะ” “เยียดเปียด น้องไปรท์เหรอวะ” “เออ มึงจะเรียกน้องทำส้นตีนอะไร ไอ้เฟยมันไม่ให้เรียกแบบนั้นแล้ว มึงลืมหรือไง” “เออว่ะ โทษทีกูลืม มันติดปากนี่หว่า ไอ้เฟยมันคบน้องมาตั้งหลายปี” ปัก เสียงโต๊ะที่ผมถีบล้มเพื่อให้พวกเพื่อนของผมหยุดพูดถึงผู้หญิงแพศยา สารเลวคนนั้น “เออ กูไม่พูดก็ได้” ไอ้นิกเงียบปากลง ผมจะนั่งซัดเหล้าอย่างหนักเพราะไม่อยากคิดถึงคนเลว ๆ แบบนั้น แต่ก็ทำไม่เคยได้ เพราะมักคิดถึงเธอตลอด ‘เฮียรักไปรท์ที่สุดเลยนะ’ ‘ไปรท์ก็รักเฮียเฟย รักเฮียเฟยคนเดียว’ ‘รู้ใช่ไหมว่าไปรท์เป็นรักแรกของเฮีย ถ้าเราเลิกกันเฮียต้องเสียใจมากแน่ ๆ’ ‘จะเลิกได้ไง ไปรท์รักเฮียเฟยที่สุด เฮียเฟยเป็นรักแรกของไปรท์นะ ไปรท์ไม่มีทางทิ้งเฮียอยู่แล้ว ถ้าเลิกกับเฮียที่แสนดีขนาดนี้ ไปรท์คงเป็นผู้หญิงที่เลวมาก ๆ เลยล่ะ’ ‘เมียเฮียทำไมน่ารักจัง ปากก็หวาน’ ภาพวันวานที่เคยรักกันค่อย ๆ เลือนหายเมื่อภาพความทรงจำที่แม่ของผมบอกกำลังบอกว่าเธอแต่งงานกับคนอื่นแทรกซ้อนเข้ามาแทน ‘ผมไม่เชื่อ น้องไม่ใช่ผู้หญิงแบบนั้น แม่อย่ามาโกหกผม เราสองคนรักกันมาก แม่ก็เห็นว่าเรารักกันแค่ไหน น้องไม่มีทางทำแบบนั้น’ ‘แม่จะโกหกเฟยทำไมลูก หนูไปรท์แต่งงานกับนายตำรวจไปแล้ว’ ‘แม่หยุดพูด ผมไม่เชื่อ ผมจะไปหาไปรท์ จะไปดูให้เห็นกับตา’ ‘ไม่ต้องไปหรอกเฮีย อีไปรท์มันแต่งงานแล้ว มันแต่งกับคนอื่นไปแล้วเฮีย’ ‘อย่าเรียกแฟนเฮียว่าอี อีกนะพลอย ไม่งั้นเฮียจะไม่พูดกับพลอยอีก แล้วก็ถอยออกไป เฮียจะไปดูให้เห็นกับตา จะไม่ให้ใครมาใส่ร้ายไปรท์ของเฮียเด็ดขาด’ ‘นี่ไง ถ้าเฮียอยากเห็นมาก’ “สารเลว” ผมโพล่งออกมาเมื่อเห็นภาพในมือถือที่น้องสาวยื่นให้ดู “อย่าบอกว่ามึงเก็บไปฝัน” เพื่อนเอ่ยทัก ผมถึงได้รู้ว่าเมื่อครู่คือความฝัน ฝันที่เป็นเรื่องจริง เรื่องจริงที่เป็นฝันร้ายคอยหลอกหลอนทุกครั้งที่คิดถึงผู้หญิงคนนั้น
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม