Episode 4

974 คำ
4 ขอรับผิดชอบเมีย Bad Boy 4   “นายจะเอายังไงก็ว่ามา” รามยิ้มพอใจเมื่อเห็นอีกคนยอมลดทิฐิลง เขาหันไปลากเก้าอี้มานั่งฝั่งตรงข้ามเธอ “อย่างแรกเลย ฉันแก่กว่าเธอ เธอควรเรียกฉันว่าเฮียราม” “เหอะ” “หรือไม่อย่างนั้นก็เรียกว่าผัวขา” “ไม่เรียกไอ้รามก็ดีแค่ไหนแล้ว” กระดุมเม็ดที่สองถูกตัดออก เผยให้เห็นเนินอกขาวเนียนด้านใน เฌอริตากัดฟันกรอด แม้อยากจะสู้แต่รู้ดีว่าขืนสู้ไปก็มีแต่เธอที่จะเสียเปรียบ “ฉันให้โอกาสเรียกชื่อฉันอีกครั้ง” “...” เฌอริตายังคงกัดปากตัวเองแน่น ไม่ยอมพูดออกมา หญิงสาวมองหน้ารามตาขวาง “เตือนแล้วนะ” รามขยับเข้าหาเฌอริตาก่อนที่มือหนาจะล้วงเข้าไปภายใต้กระโปรงตัวสวยแล้วลูบไล้เรียวขาของอีกคน “แค่ยอมเรียกก็จบแล้วนะ” ริมฝีปากสวยเม้มเข้าหากัน ความรู้สึกร้อนวูบวาบทำให้เฌอริตาต้องผ่อนลมหายใจออกมาหนัก ๆ “ว่าไงหืม น้องเฌอ” “อื้ม เออ ๆ ก็ได้ เอามือออกไปสักที” รามยอมดึงมือออก พร้อมกลับมานั่งลงบนเก้าอี้ตัวเองด้วยท่าทางสบาย ๆ “เชิญครับ รอฟังเมียเรียกอยู่” “เฮียราม” เฌอริตาเรียกเสียงเรียบก่อนจะเสมองไปอีกทาง แต่คนเจ้าเล่ห์ก็ยังไม่วายแกล้งเธอต่อ “อะไรนะ ไม่ได้ยินเลย” “เฮียราม! พอใจหรือยัง” รามหัวเราะชอบใจ ยิ่งเห็นหน้าตาบูดบึ้งของสาวสวยตรงหน้ายิ่งอารมณ์ดี “เรียกเฮียไม่ถนัด เรียกผัวก็ได้นะครับ” “เหอะ” ใบหน้าสวยสะบัดไปอีกทางอย่างคนเอาแต่ใจ “เธอแม่งดื้อ หัวรั้น เอาแต่ใจอย่างที่ไอ้กวินว่าจริง ๆ” “พี่ชายฉันเกี่ยวอะไรด้วย” “เรื่องของผู้ใหญ่ เด็กไม่เกี่ยว” นิ้วแกร่งส่ายไปมาตรงหน้าแสดงท่าทางล้อเลียน ตอกย้ำว่าเธอยังเด็กเกินไป และเรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเธอ เธอไม่ควรรับรู้ (พูดง่าย ๆ ว่าเสือกนั่นเอง) “ไอ้ราม!!” เมื่อโดนสบประมาท มีเหรอคนอย่างเฌอริตาจะทนได้ เธอกัดฟันกรอด มองเขาด้วยท่าทางเอาเรื่อง “เธอรู้จักฉันน้อยไปนะเฌอริตา” “แค่นี้ก็เกินพอแล้ว นายมันเลว” “หึ ฉันเลวได้มากว่านี้อีกสาวน้อย” กระโปรงตัวสวยถูกถกขึ้น ขาแกร่งแทรกเข้าไปเบียดกับขาเรียวก่อนจะดันให้ขาเธอแยกออก “นะ… นายจะทำอะไร” เฌอริตาถามเสียงสั่น พยายามหุบขาตัวเองแต่ทำไม่ได้เพราะขารามดันไว้ “แสดงบทคนเลวให้เมียดูไง” “อื้อ อ๊า อย่านะ” เฌอริตารีบกลั้นเสียงครางเมื่อนิ้วแกร่งสอดเข้าไปทักทายภายในกลีบดอกไม้งาม “ตอดขนาดนี้ ให้ผัวช่วยเถอะ” “ไม่ อ๊า” รามกระตุกยิ้มมุมปาก ตั้งแต่ครั้งนั้นเขาก็รู้จักร่างกายของเมียคนนี้ทุกจุด แถมยังหลงใหลมันแทบคลั่งจนจะเป็นบ้าทุกครั้งที่นึกถึง “อื้อ ซี้ด ราม อ๊า พอแล้ว” ใบหน้าสวยส่ายไปมาด้วยความเสียว นั่นยิ่งทำให้รามได้ใจ ชายหนุ่มเพิ่มนิ้วเข้าไปอีกสองนิ้ว ปรนเปรอความสุขให้เธออย่างถึงใจ “เมียพอแล้วจริงเหรอครับ” เสียงแหบพร่ากระซิบข้างใบหูแดงก่ำก่อนจะก้มลงกดจูบแรง ๆ บริเวณซอกคอขาว “อ๊า เฮียราม” เฌอริตาเกลียดร่างกายตัวเองที่สุด นอกจากไม่ขัดขืนแล้ว ยังเรียกร้องหาเขาอีก   แจ๊ะ แจ๊ะ แจ๊ะ   รามเร่งจังหวะเร็วขึ้นเมื่อรู้สึกถึงแรงบีบรัดของผนังอ่อนนุ่มภายใน   “ซี้ด เฮียราม” ร่างบางกระตุกเกร็งหลายครั้งก่อนจะนั่งเหนื่อยหอบ พยายามกอบโกยอากาศเข้าปอดให้มากที่สุด “แล้วบอกไม่ชอบ” รามก้มลงจูบหนัก ๆ บนหน้าผากเนียน ไม่สนใจสายตาอาฆาตของอีกคน “เอาล่ะ มาคุยกันต่อ” “ปล่อย ฉันไม่อยากคุยแล้ว” “คิดดี ๆ นะครับเมีย เมื่อกี้แค่บทลงโทษขั้นแรก” นิ้วแกร่งลากวนผ่านบริเวณร่องอก ใจจริงอยากซุกหน้าลงไปสัมผัสความนุ่มนิ่มด้วยซ้ำแต่ต้องอดใจไว้ก่อน แค่นี้เฌอริตาก็น่าจะเกลียดเขามากพอแล้ว “เออ จะเอาอะไรอีกพูดมา” “เธอต้องให้ฉันรับผิดชอบเธอ” “เรื่อง?” “เรื่องที่ฉันได้เธอเป็นเมียไง” “พูดออกมาได้ หน้าไม่อาย >_<” เฌอริตาบ่นงึมงำคนเดียว เธอก้มหน้าหลบซ่อนแก้มแดงไว้ “หึหึ ตกลงตามนี้นะ” “นี่ราม… เฮียราม” สายตาดุดันที่รามส่งให้ทำให้เฌอริตารีบเปลี่ยนสรรพนามเรียกเขา “ติดอะไรอีก ได้ฉันแล้วจะทิ้งหรือไง” เฌอริตากลอกตามองบนก่อนถอนหายใจออกมา “ถ้านายรู้สึกผิด บอกเลยว่าไม่ต้อง” “ฉันไม่ได้รู้สึกผิด” “หรือนายเห็นว่าฉันเป็นน้องสาวพี่กวิน” “ไม่ใช่” “หรือนายกลัวว่านายจะดูเป็นคนไม่ดี” “ไม่ใช่” “แต่จริง ๆ นายก็ดูเลวอยู่แล้วนะ จะกลัวอะไร” “เฌอ” รามเริ่มเรียกชื่อเธอเสียงแข็ง “หรือนายกลัวแฟนนายเข้าใจผิด” “ฉันไม่มีแฟน” รามตอบด้วยท่าทางเบื่อหน่าย ไม่เข้าใจว่าเมื่อไหร่เธอจะหยุดพูดสักที “นายกลัวสาว ๆ หายเหรอ ใช่แน่ ๆ เพื่อนพี่กวินขึ้นชื่อเรื่องผู้หญิงกันทุกคน” “เฌอริตา!!” คราวนี้รามตวาดเสียงดัง เป็นผลให้เฌอริตาหลับตาปี๋ นั่งตัวตรงโดยอัตโนมัติ “ฟังฉันพูดให้ดี” “0_<“ “ฉันรับผิดชอบเธอเพราะฉันอยากรับผิดชอบเมียตัวเอง และฉันเต็มใจที่จะทำมัน ไม่ว่าเธอจะเต็มใจรับมันหรือไม่ ฉันก็จะทำ”
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม