Episode 2
1009 คำ
2 ขอรับผิดชอบเมีย
Bad Boy 2
ก๊อก ก๊อก
“ริตาเปิดประตูหน่อย”
ก๊อก ก๊อก
“ริตาเปิดประตูให้พี่เดี๋ยวนี้”
เสียงเคาะประตูและร้องเรียกเจ้าของห้องยังคงดังอย่างต่อเนื่อง จนคนที่นอนหลับอยู่บนเตียงต้องลุกขึ้นนั่ง
“อะไรกันแต่เช้าวะ”
เฌอริตาเกาหัวตัวเองจนยุ่งเหยิง ใบหน้าหงุดหงิดเพราะถูกขัดเวลานอน
ก๊อก ก๊อก
“รู้แล้วค่า กำลังจะไปเปิดเดี๋ยวนี้”
ทันทีที่ขาแตะพื้น ร่างบางก็ทรุดลงไปทันที
“โอ๊ย เจ็บจัง ทำไมมันระบมไปหมดแบบนี้”
หญิงสาวพยายามพยุงตัวเองขึ้นแต่อยู่ ๆ ร่างเธอก็ลอยขึ้นจากพื้นโดยไม่ทันตั้งตัว
“ช่วยดูสังขารตัวเองด้วยเถอะ”
“เฮ้ย พี่เข้ามาได้ไง 0_0”
“ฉันเข้ามาตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว”
“ว่าอะไรนะ!!?”
เฌอริตาเผลอตะโกนออกมาเสียงดังก่อนก้มลงมองสภาพตัวเอง
แล้วจึงเห็นเต็มสองตาว่าเธอสวมแค่เสื้อยืดตัวใหญ่ตัวเดียว ด้านในโล่งโจ้ง
“ทะ... อุ๊บ >xถึงจะเลวก็ผัวเฌอนะครับ”
ปัง!
ประตูถูกเปิดออก ตามมาด้วยกวินที่เดินตรงเข้ามาถีบเพื่อนรักตกเตียง
“ไอ้เหี้ยราม”
“อะไรของมึงวะกวิน”
รามยันตัวลุกขึ้นจากพื้น ก่อนถามอย่างไม่สบอารมณ์เท่าไรนัก
“มึงทำอะไรน้องกู”
กวินตะคอกเสียงดัง กำหมัดตัวเองแน่น
รามหันมองเฌอริตาเล็กน้อยก่อนจะตอบเสียงเบา
“ก็อย่างที่มึงเห็น”
“ไอ้เหี้ย นี่น้องสาวเพื่อนมึงนะโว้ย”
กวินเข้าไปกระชากคอเสื้อราม ซึ่งอีกฝ่ายเองไม่ได้ขัดขืนอะไร
“เฮ้ย ไอ้กวิน มึงใจเย็นก่อนดิวะ”
เป็นหนึ่งเห็นท่าไม่ดีเลยรีบเข้ามาห้ามเพื่อน
รามและกวินยืนมองหน้ากันอย่างนั้นก่อนที่กวินจะปล่อยคอเสื้อเพื่อนรักออก
“มึงจะเอายังไงไอ้ราม”
“กูขอโทษ”
ปกติรามไม่ใช่คนที่จะขอโทษใคร แต่เรื่องนี้เขาเข้าใจดีว่าเขามีส่วนผิด
“ขอโทษแล้วมันหายหรือไง”
“กูจะรับผิดชอบน้องมึงเอง”
ถึงแม้จะตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน แต่เพื่อนเขาทุกคนรู้ดีว่ารามเป็นคนจริงจังกับคำพูดตัวเอง
ถ้ามันพูดว่าจะทำ อะไรก็มาขัดขวางมันไม่ได้
“พอค่ะ ทุกคนพอ!!”
เฌอริตาตะโกนออกมาหลังจากเงียบมองคนอื่นอยู่นาน
เธอสูดลมหายใจเข้าปอดก่อนจะพูดออกมาเสียงนิ่ง
“เชิญทุกคนออกไปได้แล้วค่ะ”
“แต่ริตา...”
“ไม่มีแต่ค่ะพี่กวิน ริตาจะพักผ่อน”
“พวกมึงกลับไปเถอะ เดี๋ยวกูดูแลเมียกูเอง”
“นายนั่นแหละคนแรกที่ต้องออกไป”
รามหันขวับไปมองคนบนเตียง ก่อนขมวดคิ้วยุ่ง สีหน้าไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด
“เธอพูดแบบนี้ได้ไงวะ”
“ออกไป”
“ไม่ออก”
“ออกไป”
“บอกว่าไม่ออกไง”
ทั้งคู่จ้องหน้ากันอย่างไม่มีใครยอมใคร จนกวินต้องเข้าไปตบบ่าเพื่อนตัวเอง
จากตอนแรกที่โกรธ ตอนนี้เขาเริ่มสงสารรามมากกว่า ก็น้องสาวเขาเคยแคร์ใครเสียที่ไหน
“ออกไปก่อนเถอะว่ะ”
“กูบอกว่ากูจะอยู่ไง”
“กูรู้จักน้องสาวกูดีกว่ามึงแน่ ถ้ามึงยังดึงดันแบบนี้ กูรับรองได้ว่ามึงจะไม่ได้เห็นหน้าน้องสาวกูอีก”
รามถอนหายใจออกมาหนัก ๆ พลางหันไปมองหน้าเฌอริตาแต่เธอก็หันหนีไปอีกทาง
“โธ่เว้ย!”
รามสบถด้วยความหัวเสียก่อนเดินออกจากห้องไป เป็นหนึ่งกับลมเลยรีบเดินตามออกไปด้วยกลัวเพื่อนจะเผลอไปฆ่าคนที่เดินผ่าน
“เราโอเคนะ”
กวินถามน้องสาวพลางส่งยิ้มให้เธอ
“สบายมากค่ะ”
ถึงจะต้องฝืนยิ้มแต่เธอก็เลือกที่จะฝืนเพื่อให้พี่ชายสบายใจ
“พี่ขอโทษนะ ขอโทษจริง ๆ”
กวินเดินเข้าไปกอดน้องสาว
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ไม่ใช่ความผิดพี่สักหน่อย และไม่ใช่ความผิดรามคนเดียวด้วย ริตาก็ผิด”
“หมายความว่าไง?”
“ไว้พร้อมริตาจะเล่านะคะ”
กวินจูบศีรษะน้องสาวด้วยความเอ็นดู เขาและเธอค่อนข้างสนิทกันเลยรู้ใจกันดี
“ถึงไอ้รามมันจะเลว แต่ถ้ามันบอกว่ามันจะรับผิดชอบ นั่นคือมันพูดจริงนะ”
“ริตาดูแลตัวเองได้ค่ะ”
กวินถอนหายใจออกมา สงสัยงานนี้รามจะเจองานหนักเข้าแล้วกระมัง
- ผู้เขียน
