BOY TOXIN :: CHAPTER 2 [75%]
1110 คำ
ประตูปิดลงอย่างแรงเพราะฉันไม่อยากเสวนากับเขาต่อ ได้กระเป๋าเงินมาแล้วฉันควรจะหางานทำ เดี๋ยวนะ! ที่นี่เป็นของเขานี่นา โหยแต่ปากดีกับเขาไว้เยอะจะขอร้องให้รับเข้าทำงานได้ไหมนะ อย่างน้อยเดินเสิร์ฟเหล้าคงจะไม่หนักอะไร ว่าแล้วฉันก็เปิดประตูเข้าไป
“นี่นาย... กะ กรี๊ดดด!”
“ยัยแห้งเอ่ย อะไรของเธอวะ!” ฉันปิดประตูลงทันที พร้อมกับจับหัวใจตัวเองมันเต้นรัวและเร็วมาก ภาพที่เห็นมันติดตามากเลยนะ
ตูดขาวๆ ของหมอนั่นมันทั้งงอน ทั้งนูน คือรูปตูดของซัสสวยกว่าตูดฉันอะ ถ้าไม่รีบปิดและซัสหันมา มีหวังฉันคงได้เห็น เห็น...
พรวด!
“งือออ”
“เห็นแค่ตูดยังเลือดกำเดาไหล นี่ถ้าเห็นด้านหน้าที่ทั้งใหญ่และยาว ไม่เลือดหมดตัวหรือไงวะ?”
“!” มือของฉันยกขึ้นกุมจมูกตัวเอง สบตากับใบหน้าหล่อซึ่งยิ้มกริ่ม นิ้วมือเรียวจิ้มบนแก้มฉันอย่างแรง ตามด้วยการโน้มใบหน้าลงมาในระยะประชิด ไม่ไหวใจเต้นแรงเกินไปแล้ว เขาหล่อเกินไปจนภูมิต้านทานด้านนี้ของฉันต่ำลง
“หึ ไร้เดียงสาจังนะ ยัยแห้ง”
“อุบอากไอเอย (หุบปากไปเลย)” ซัสเดินออกมาจากห้อง หลังจากสวมเพียงแค่กางเกงยีนตัวเดียว เขาลากแขนฉันเหวี่ยงยังโซฟาหน้าเวที พร้อมกับโยนกล่องทิชชูให้ “จะเปิดเข้ามาทำซากอะไร? หรือเปลี่ยนใจจะอ่อยฉัน”
“ไอไอ่อะ (ไม่ใช่นะ)”
“เช็ดให้หมดก่อนไป พูดห่าไรไม่รู้เรื่อง” เขาพิงโซฟาก่อนจะหยิบขวดเหล้าที่เขียนตรงขวดว่า ‘GIN’ ขึ้นมากระดกดื่ม เอาแต่หัววันเลยหรือไง ฉันนั่งเช็ดเลือดกำเดาจนหมดทิชชูไปกล่องหนึ่ง ซัสก็ให้คนของตัวเองเอาผ้าที่ใส่ก้อนน้ำแข็งยื่นมาให้ประคบบนสันจมูก “หยุดไหลยังอะ?”
“ยัง ประคบไปนั่นแหละ”
“คืองี้มีเรื่องจะคุยด้วย”
“อะไร?” ฉันเอาผ้าประคบออกสบตากับร่างสูงซึ่งจับจ้องไม่วางตา “ถ้าจะมายืมเงินไปทำนม ยินดีให้ยืมนะ”
“ไม่ใช่ไอ้บ้า! ฉันอยากทำงาน”
“แล้วมาบอกฉันทำไม ฉันไม่ใช่สำนักงานจัดหางาน อยากทำก็ไปที่สำนักงานนู่น”
“แต่ฉันอยากทำงานที่นี่ ที่ผับของนาย...” ซัสชะงักมือที่กำลังจะยกขวดเหล้าจินดื่ม เขามองสภาพฉันพร้อมกับส่ายหน้าไปมา “ปัญญาอ่อนจริงๆ ยัยแห้ง รูปร่าง หน้าตา สัดส่วนเธอไม่ได้เลยนะคิดจะมาทำงานที่ผับฉันเนี่ยนะ”
“ให้ล้างแก้วก็ได้ หรือเป็นเด็กเสิร์ฟก็ได้นะๆ ฉันต้องการเงิน”
“เฮ้อออ ผับฉันไม่รับพนักงานผอมแห้ง ไร้ประสิทธิภาพ ไม่มีเสน่ห์ ไม่มีนม อ่อที่สำคัญคือ... แค่เดินลมก็พัดปลิวแบบเธอ ฉันไม่เอา!”
“ซัสอ่า”
“กลับไปเลยไป เธอทำฉันเสียเวลาเคี้ยวผู้หญิงบนเตียงมากเลยนะ อย่ามาไร้สาระแถวนี้ ไปๆ”
“ซัสอ่ะ”
“จะไปดีๆ หรือจะให้คนของฉันหิ้วออกไป?” เขาหรี่ตามองฉันซึ่งยังคงนั่งทำหน้าบูดอยู่ ฉันลุกขึ้นเผชิญหน้ากับเขา ปวดคอหมดแล้วทำไมผู้ชายรอบตัวฉันถึงได้สูงกันขนาดนี้นะ “ทำไม? จะเอา”
ตุ้บ!
“อ๊ากกก...”
“สมน้ำหน้า แบร่!” ฉันกระทืบเท้าเขาและวิ่งหนีออกมาจากผับทันทีอย่างร้อนรน เพราะกลัวว่าเขาจะสั่งคนให้มาตามล่าฉันไปกระทืบ เหตุเพราะทำร้ายร่างกายของเขา เมื่อวิ่งออกมาพ้นรัศมีร่างของฉันก็ทรุดตัวลงกับเก้าอี้แถวๆ ริมถนน ได้กระเป๋าเงินคืนแล้ว งั้นสถานีต่อไปคือ
หางาน!
“ไปๆ ผอมแห้งแบบลื้อจะมาแบกข้าวสารได้ไง”
“น้องไม่เหมาะกับการเป็นพีอาร์เลย พี่ว่าไปสมัครที่อื่นเถอะ”
“ล้างจาน? ผอมแห้งแรงน้อยแบบนี้ ฉันกลัวจานจะแตกหมดล่ะสิ ไม่รับ!”
ไม่รับ!
ไม่รับ!!
ไม่รับบบ!!!
“โว้ยยย...” ฉันไปสมัครงานที่คิดว่าตัวเองพอจะทำได้ แต่ไหงทุกคนถึงได้มองว่าฉันทำงานไม่ได้กันนะ! ฉันทำได้นะ ทำได้ทุกอย่างล่ะ แต่ยังไม่ทันจ้างก็ดูถูกฉันซะแล้วเหรอ ฉันหอบสังขารอันเหนื่อยล้าของตัวเองมาถึงห้องพี่เคียนติที่ว่างเปล่าเงียบเหงา ทิ้งตัวลงกับโซฟาอย่างเหนื่อยล้า วันนี้ทั้งวันเดินจนขาเจ็บ เท้าแดงไปหมดแล้ว แดดก็ร้อน กินน้ำก็ค่อยยังชั่วหน่อย ฉันหลับตาลงคิดถึงใบหน้าหล่อคม ผมสีน้ำตาลเข้ม ดวงตากลมโต ฝ่ามือที่อบอุ่น รออยิ้มแสนจริงใจซึ่งหาจากใครที่ไหนไม่ได้แล้ว
พี่รัม อยู่ที่ไหนกัน? หนู... คิดถึง
ถึงจะไม่ได้เรื่อง เป็นพี่ที่ไม่เอาไหน แต่พี่คือคนสุดท้ายที่หนูรักและเป็นครอบครัวเดียวที่เหลืออยู่ ทำไมมาทิ้งหนูไว้กับ กับ... เขาด้วย หรือพี่อยากให้หนูรู้สึกแย่ใช่ไหม ที่ต้องมองเขาควงผู้หญิงมานอนไม่ซ้ำหน้าโดยไม่สนใจความรู้สึกของหนู ฮึก
น้ำตาไหลอาบแก้มจนฉันต้องลุกขึ้นนั่ง เอามือปาดน้ำตาออกไป แต่ปาดเท่าไหร่ก็ไม่ยอมหมดสักที ทำไม? จะร้องไห้ทำไมกันเนี่ยจิน พี่รัมไม่ได้อยู่ปลอบแกตอนที่อ่อนแอนะ! หยุดร้องเดี๋ยวนี้
“ร้องไห้ทำไม?”
“ฮึก!” ฉันหันไปมองร่างสูงที่ยืนอยู่หน้าประตู สีหน้าเคร่งเครียดทำให้ฉันรีบหันหน้าหนี เช็ดน้ำตาตัวเอง “นะ หนูเปล่าร้อง”
“ก็เห็นอยู่ว่าร้องไห้ ทำไมชอบโกหกเรื่องที่เห็นๆ กันอยู่ด้วย” เสียงฝีเท้าหนักๆ เดินเข้ามาใกล้จนฉันหันไปตามแรงดึงของมืออุ่นซึ่งแตะลงบนไหล่ ใบหน้าหล่อนิ่งกวาดมองฉัน “ใครทำอะไร?”
พี่ไงพี่เคียนติ พี่นั่นแหละที่ทำหนู!
“หนูแค่คิดถึงพี่รัม ไม่มีอะไรหรอก...” สายตาของพี่เคียนติมองใบหน้าของฉัน และเลื่อนต่ำมายังฝ่าเท้าที่แดงเถือก เพราะฉันเป็นคนผิวขาว บวกกับถ้าโดนอะไรนิดหน่อยมันจะขึ้นรอยแดงอย่างเห็นได้ชัด “แล้ววันนี้ไปไหนมา?”
“ไป ไปหางาน”
“...”
“แต่ไม่มีใครรับ แต่หนูก็เดินแบบนี้ประจำ ปกติมากเลยนะ” รอยยิ้มสดใสส่งให้เขา ถึงแม้ในใจจะไม่ได้ยิ้มก็ตาม พี่เคียนติถอนหายใจออกมา “งั้นไปพักผ่อนไป”
- ผู้เขียน
