เขาให้เงินเธอจำนวนหนึ่ง เพ็ญพิชชายกมือไหว้ก่อนจะเก็บเงินนั้นเอาไว้ในกระเป๋ากางเกง
สีหน้ายอมรับของเด็กสาวทำให้กมุทเหยียดยิ้มชั่วร้าย
โง่ๆ แบบนี้น่ะดี ถ้าไอ้แก่เป็นอะไรไป เขาก็จะได้โยนความผิดให้หล่อนซะ
“ฉันไปก่อนนะ แล้วจะมาใหม่ อย่าลืมเอายาให้ท่านกินล่ะ จะได้แข็งแรงเร็วๆ เธอก็จะได้ไปจากที่นี่โดยเร็วด้วยเหมือนกัน”
“ค่ะคุณกมุท”
เพ็ญพิชชามองห่อยาแล้วไม่สบายใจ เธอนิ่งอึ้งอยู่แบบนั้น รู้สึกถึงความไม่ชอบมาพากล
“เพ็ญ”
เสียงเรียกของหมึกทำให้เพ็ญพิชชาสะดุ้งสุดตัว ก่อนจะหันขวับไปมอง
“พี่หมึก ฉันตกใจหมดเลย”
“นั่นอะไรน่ะ” หมึกเอ่ยถามสีหน้าของเขาชอบกล
“ยาของคุณกมุทน่ะค่ะ เขาฝากไว้ให้คุณเกรียงกินเพราะคุณเกรียงไม่ยอมกินยา”
“มุขเดิมๆ ล่ะสินะ”
เขาเดินเข้ามาหาก่อนดึงห่อยาไปจากมือของเธอ
“มุขเดิมๆ อะไรหรือจ๊ะ” เด็กสาวถามพาซื่อ
“ไม่รู้หรือไงว่ามันเป็นยาพิษ กินแล้วจะค่อยๆ ตาย”
“จะ... จริงเหรอจ๊ะ”
