ตอนที่ 7 รั่ว หรือ ร่าน
1390 คำ
@สนุกเกอร์คลับ
"หวัดดีครับเฮีย" เจ้านายยกมือไหว้รุ่นพี่ที่รู้จักกันโดยบังเอิญ แต่เพราะเป็นคอเหล้าเหมือนกันจึงมาสนิทกันมากขึ้นในภายหลัง ด้วยความที่คุยถูกคอกันเจ้านายจึงมักจะมาที่นี่อยู่บ่อยครั้ง นับว่าเป็นปีที่สามแล้วที่เขารู้จักกับเฮียยุทธเจ้าของสนุกเกอร์คลับแห่งนี้
"หวัดดีครับ" พายุเองก็เคยมาที่นี่แล้วเหมือนกัน แต่เพียงแค่ไม่กี่ครั้งเท่านั้นเพราะเขาไม่ได้ชอบเล่นสนุกสักเท่าไหร่ ส่วนมากเวลาที่มาก็มานั่งเฝ้าเพื่อนมากกว่า แต่วันนี้แค่ยังไม่อยากกลับคอนโดเหมือนกัน
"โดดเรียนเหรอพวกมึง" เฮียยุทธถามในขณะที่เช็ดไม้คิวรุ่นไคลแม็กซ์ไปด้วย เห็นสีหน้ารุ่นน้องคนสนิทที่เหมือนไปเมามาทั้งคืนก็พอจะเดาออกได้
"โถ่เฮีย ดูถูก!" เจ้านายว่าพลางส่งสายตาปิ๊งปั๊ง ถึงจะเข้าเรียนแต่เขาก็นอนหลับในคาบอยู่ดี
"ของใหม่เหรอครับเฮีย" พายุถาม เพราะเขาเพิ่งเคยเห็นลายที่สวยแปลกตาขนาดนี้เหมือนกัน
"ลองหน่อยมั้ย?"
"เอาดิไอ้ยุ" เจ้านายพูดส่งเสริม ไม่เคยเห็นเพื่อนเล่นแต่คิดว่าพายุน่าจะมือดีอยู่บ้าง
พายุรับไม้มาถือในมือพลางไล่สายตาไปตามลวดลาย ทำไมอยู่ดีๆเขาถึงได้รู้สึกถูกใจไม้สนุกเกอร์อันนี้จัง
"สนใจ?" ยุทธถามหนุ่มรุ่นน้องพลางวางลูกสนุกเกอร์ที่สั่งทำพิเศษสำหรับเดิมพันคืนนี้ลงไปสิบห้าลูกก่อน
"สวยดีครับ"
พายุเดินมาทาบไม้ลงไปกับมือก่อนจะก้มลงมองไปยังลูกสีขาวลูกแรก เขาเปรียบให้มันเป็นเหมือนดังสาวน้อยแรกแย้มใบหน้าสวยหวานคนนั้น หากแต่พอมองเลยไปยังลูกสีแดง หญิงสาวใบหน้าเซ็กซี่กลับลอยขึ้นมาแทน พายุแทงไม้ไปยังลูกสีขาวอย่างเเรงจนมันวิ่งไปกระทบลูกสีแดงโดยเร็วและกลิ้งลงหลุมไป เฮียยุทธรีบหยิบมันขึ้นมาดูก่อนจะพบว่ามีรอยบิ่นที่ลูกสีแดง เขาส่ายหัวออกมาทันทีเมื่อลูกที่สั่งทำขึ้นพิเศษนี้ดูท่าจะใช้งานจริงไม่ได้เสียเเล้ว
"มือแม่นดีนี่หว่า แต่ลูกพวกนี้ดูท่าจะใช้ต่อไม่ได้" เฮียยุทธว่าก่อนจะจับลูกสนุ๊กที่เหลือทั้งกล่องทิ้งลงถังขยะใบเล็กไปอย่างไม่นึกเสียดาย
"เฮีย!"
อยู่ดี ๆ เจ้านายก็เอ่ยเรียกคนอายุเยอะกว่าขึ้นทำเอาทั้งสองหนุ่มหันไปมองที่เจ้านายเป็นตาเดียว
"ว่า"
"นี่ใคร" เจ้านายโชว์กรอบรูปในมือที่มีรูปหญิงสาวใบหน้าคล้ายๆว่าจะเป็นคนเมื่อคืนขึ้นให้เฮียดู
"แตงกวาหลานกู"
"จริง?" เจ้านายไม่อยากเชื่อว่าโลกจะกลมขนาดนี้ คนที่เขานั่งตบขาใส่เพราะเธอรั่วเมื่อคืนจะเป็นคนๆเดียวกัน
"อืม"
"ทำไมเฮียไม่บอกผม!"
"บอกทำไม!" เขามีหลานแล้วมันทำไม ทำไมเข้าต้องบอกรุ่นน้องด้วยว่าแตงกวาเป็นหลานของเขา
"ก็เมื่อคืนโคตร..."
"เดี๋ยวกูไปเข้าห้องน้ำก่อน" พายุที่ไม่อยากให้เพื่อนพูดรีบขัดจังหวะ ถึงผู้หญิงพวกนั้นจะเป็นยังไงแต่ก็ไม่ควรเอามาเล่า บางครั้งญาติเขาอาจจะไม่เชื่ออย่างที่เราพูดก็ได้
"หิวอะ" เมลที่นอนเล่นโทรศัพท์มานานแล้วเอ่ยกับแตงกวาที่เอาแต่คุยแชทกับผู้ชาย ไม่รู้ว่าเมื่อคืนยังไม่สาแก่ใจหรืออย่างไรถึงได้นั่งนิ่งหัวเราะคิกคักกับจอโน๊ตบุ๊คอยู่อย่างนั้น เมลที่บ่นว่าหิวมานานแล้ว แต่เพื่อนยังไม่สนใจสักที มือเรียวคว้าหมอนรูปการ์ตูนใบเล็ก ๆ ปาใส่ที่หัวเพื่อนอย่างแรง
"โอ๊ย!!!" แตงกวาหน้ามุ่ยใส่เพื่อนทันที แข็งขนาดนี้ยังปามาได้ แล้วทำไมไม่เรียกไม่เข้าใจ แตงกวาลุกออกจากหน้าจออย่างเซ็ง
"อะไร!" แตงกวาเดินมาหยุดอยู่ข้าง ๆ คนที่นอนมองเธออยู่
"หิว!"
"หิวก็ลงไปทำสิ! จะมาฟาดงวงฟาดงาใส่ฉันทำไมเนี่ย!" ปกติก็ทำตัวเป็นเจ้าของบ้านเธออยู่แล้วมั้ย แล้วทำไมคราวนี้ถึงไม่ยอมลงไปหาของกินเอง
"ก็พาไปหน่อยสิ"
"ก็มีขามั้ย?"
"ชิ๊! เห็นผู้ชายดีกว่าเพื่อน" เมลว่าก่อนจะลุกจากที่นอนแล้วเดินออกจากห้องไป หมายจะลงไปทำอะไรในครัวกินอย่างง่าย ในเมื่อไม่อยากพาเธอลงมานักไม่เป็นไร เธอจะไม่ทำเผื่อเลยคอยดู
พายุเดินออกมาเข้าห้องน้ำอย่างที่เขาว่าจริง ๆ พื้นที่ตรงนี้ที่เฮียยุทธเรียกมันว่าคลับและบ้านไปในตัว หากแต่พอเดินผ่านส่วนที่เรียกว่าห้องครัวกลับได้ยินเสียงกุกกักดังออกมา ในความสงสัยปกติแล้วคนเราต้องหยุดฟัง หากแต่พายุนั้นเลือกเดินเข้าไปดูให้หายสงสัยเลย
".." พายุชะงักปลายเท้าทันที เมื่อเห็นร่างบางจากทางด้านหลังก็คิดว่าจำได้ เธอคงจะมาที่นี่บ่อยครั้งเลยสิถึงได้ทำตัวเหมือนเป็นเจ้าของบ้านเสียเอง
เมลเลือกทำเมนูรองท้องอย่างง่ายเช่นแซนด์วิช เธอยืนกัดกินเอาๆอย่างกับอดอยากอาหารมาแรมปี หญิงสาวใช้เวลายืนกินอยู่ในนั้นราวห้านาทีก็อิ่ม ล้างมือเสร็จแล้วหันหลังเพื่อที่จะเดินกลับขึ้นไปด้านบนดังเดิม
"...พี่พายุ" ร่างบางอึ้งไปนิดก่อนจะเอ่ยออกมาเบา ๆ ทำไมเขาถึงมายืนอยู่ตรงนี้ได้ แล้วทำไมถึงมาไม่ให้สุ้มให้เสียง เมลยกมือเกาท้ายทอยอย่างทำตัวไม่ถูก
"นึกว่ากินเป็นแต่เหล้า" พายุเอ่ยเสียงเรียบอย่างที่คนฟังคาดเดาไม่ถูกว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ แต่อย่างนั้นก็ยังทำใจดีสู้เสือถามเขากลับไป
"พะ..พี่พายุมาทำอะไรที่นี่เหรอคะ"
"กลัวฉัน?" พายุถามเสียงเรียบพลางเดินไล่ต้อนอีกคนช้าๆจนแผ่นหลังเธอไปติดกับเคาน์เตอร์ เมลรีบยกมือสองข้างขึ้นดันอกแกร่งเอาไว้เมื่อเขาเข้ามาชิดตัวเธอมากเกินไป หญิงสาวแสดงสีหน้าท่าทางกลัว ๆ เหมือนเดิมที่เคยเจอ เธอไม่เคยชินกับใบหน้าเฉยชาไร้อารมณ์แต่น่ากลัวแบบนี้เลย
"พะ..พี่พายุคะ ถอยออกไปก่อนได้มั้ยคะเมลอึดอัด" หญิงสาวบอกน้ำเสียงตะกุกตะกัก
"ทีเมื่อคืน..เห็นโอบเอวซบไหล่มั่วผู้ชาย ไม่เห็นกลัว" พายุถามพลางแสยะยิ้มออกมา หรือมันเป็นแค่มารยาที่ทำไว้หลอกเขากันแน่
"เมลไม่ได้มั่วผู้ชายนะคะ!" หญิงสาวเถียงกลับอย่างไม่สบอารมณ์ เธอก็แค่ไปเที่ยวแล้วใคร ๆ ก็ทำแบบนี้กันไหม เธอไม่เห็นว่ามันจะแปลกไปจากคนอื่นเลยสักนิด
"ไม่เรียกว่ามั่ว แล้วจะให้เรียกว่าอะไร รั่ว หรือ ร่าน!"
เมลควันออกหูทันทีเมื่ออีกคนพูดดูถูกเธอแบบนี้ เอาจริง ๆ เขาไม่มีสิทธิ์มาว่าเธอแบบนี้ด้วยซ้ำ ไม่ว่าเธอจะเป็นอะไรแล้วมันเกี่ยวกับเขาตรงไหนกัน จะมั่วหรือร่านอะไรมันก็ตัวเธอ
"แล้วยังไงคะ มันก็ไม่เกี่ยวกับพี่อยู่ดี!" หญิงสาวตอบกลับด้วยความโมโห เพราะยังไม่เคยมีใครมาว่าเธอแรงๆแบบนี้สักที แล้วเขาเป็นใครกันถึงกล้ามาใช้วาจาแรง ๆ ดูถูกเธอกัน
"เธอคงจะลืมไปแล้วสินะ"
"..."
"ฉันว่าฉันเคยบอกไปแล้ว ถ้าเข้ามาพื้นที่ส่วนตัวของฉันแล้ว ถ้าฉันไม่อนุญาตเธอก็ออกไปไหนไม่ได้"
"..."
"เพราะฉะนั้น ความร่านแบบเมื่อคืนฉันต้องไม่เห็นมันอีก" พายุจ้องหน้าอีกคนเขม็งก่อนจะค่อยๆผละออกแล้วเดินไปจากตรงนี้ หญิงสาวหัวใจเต้นแรงทันที แต่นั่นไม่ใช่เพราะได้เจอคนสารภาพรักหากแต่เขากลับขู่เธอ เพียงเพราะเธอไปเต้นรั่วกับพวกผู้ชาย
- ผู้เขียน
