ตอนที่13
967 คำ
ตอนที่ 13
ผู้บริหารหนุ่มหล่อ ที่มักจะไปไหนมาไหนกับผู้ช่วยเลขาสาวสวย กลายเป็นภาพชินตาของพนักงานในบริษัทไปแล้วใครจะนึกว่าคนที่ดูรักภรรยาขนาดไกรฤกษ์จะกลายเป็นสมภารกินไก่วัดไปได้
“ควงกันออกไปกินข้าวเที่ยงข้างนอกอีกแล้ว แกว่ายัยเมย์จะตกจากหอคอยวันไหน” พนักงานสาวบู้ยปากไปยังทิศทางที่เจ้านายกับผู้ช่วยเลขา
“เร็วๆ นี้และมั้ง คุณโบตั๋นทั้งสวยทั้งรวย นิสัยก็ดี ถ้าฉันเป็นคุณไกรฉันคงกินยัยเมย์แก้เบื่อเท่านั้นล่ะ ใครจะโง่เอาเพชรมาแลกกับก้อนกรวด” กันยาเลขาของคุณไกรฤกษ์ เห็นพฤติกรรมของเจ้านายกับผู้ช่วยของตัวเองมาตลอด จึงมักเอาเรื่องนี้นินทาหลับหลังกลับสาวๆ ในบริษัทเสมอ
“เห็นนิ่มๆ นิ่งๆ ติ่มๆ มาทำงานได้แค่3-4 เดือน ปีนเตียงเจ้านายซะแล้ว” พนักงานอีกคนพูดไปเบ้ปากไป เอาเต้าไต่มันจะอยู่ได้ซักเท่าไรเชียว
“ก็มันยังสาวยังสด ใครก็ต้องอยากชิมทั้งนั้นล่ะ”
“แกว่าคุณโบตั๋นรู้เรื่องมั้ยว่ะ” ทุกคนพากันหันหน้ามาทางดวงใจเลขาของคุณโบตั๋นเจ้าของบริษัทคนใหม่
“ฉันคิดว่าไม่รู้ เพราะตั้งแต่ฉันทำงานให้คุณโบตั๋น ไม่เคยเห็นเธอจะถามถึงคุณไกรเลยซักครั้ง” ดวงใจตอบตามความจริง เธอมีหน้าที่รวบรวมเอกสารไปให้โบตั๋นที่บ้านทุกบ่าย นอกจากเรื่องงานไม่เคยคุยกันเรื่องอื่นเลย คันปากอยากจะบอกพฤติกรรมของสามีเจ้านายซะเหลือเกิน แต่มันเป็นเรื่องของผัวเมียคนนอกไปยุ่งมันจะกลายเป็นหมาไปนะสิ
“สงสารคุณโบตั๋นจังเลยแก” ตอนแต่งงานพนักงานเกือบทั้งบริษัทไปร่วมงาน ทุกคนพูดเป็นเสียงเดียวว่าเหมาะสมกันสุดๆ คู่บ่าวสาวหวานจนมดจะขึ้นตา เพิ่งจะไม่กี่ปี กลายเป็นแบบนี้ไปซะแล้ว
“เดี๋ยวคุณไกรฤกษ์ก็เบื่อเชื่อฉันเถอะ” ผู้ชายที่มีเมียแล้ว จะมาจริงจังอะไรกับสาวๆ ที่มาเสนอตัวให้ฟรีๆ
ไกรภพได้ยินบทสนทนาทุกคำ หลังจากแยกจากโบตั๋นเมื่อวันก่อน เขาถึงได้รู้ว่าพี่ชายของเขาไม่ได้กลับบ้านแต่ย้ายไปอยู่คอนโด ไม่คิดเลยว่าพี่ชายของเขาจะใจกล้านอกใจภรรรยาให้พนักงานทั้งบริษัทเหขขนาดนี้ ไกรภพรีบกดลิฟท์ขึ้นไปชั้นผู้บริหาร เขานั่งรอจนพี่ชายกลับมาจากไปทานอาหารกลางวันกับผู้ช่วยเลขา
“พี่กำลังทำอะไรอยู่รู้มั้ย” ทันทีที่ไกเปิดประตูเข้าห้องมาพร้อมกับเมย์ ไกรภพรีบเอยถามทันที
“เมย์ออกไปมีงานอะไรก็ออกไปทำก่อนนะครับ” ไกรฤกษ์ บอกให้เมย์ออกจากห้องไปก่อน แล้วหันมาพูดกับน้องชาย “ แกมีธุระอะไร ทำไมไม่โทรมา จะมาที่บริษัททำไม ไม่มีงานการทำหรือไง”
“ถ้าไม่มาจะรู้เรื่องเลวๆ ของพี่หรอ”
“เห้ยไอ้ภพ กูพี่มึงน่ะ”
“เออ เพราะเป็นพี่ไง ไม่งั้นกูต่อยปากมึงแล้วไอ้เหี้ย”
“อยู่ก็มาด่ากูมึงมีปัญหาอะไร” เขาไม่เข้าใจ น้อยชายเขาหัวเสียอะไรมา เจอหน้าก็มาขึ้นเสียงใส่
“มึงกับคุณเมย์ไง ก็ได้ยินพนักงานพูดกัน”
“ไม่มีอะไรทั้งนั้น ข่าวลือ มึงก็อย่าหูเบา” ไกรฤกษ์กลืนน้ำลาย ถ้าไอ้ภพรู้ เรื่องต้องไปถึงหูโบตั๋นแน่นอน
“กูก็อยากจะหูเบา แต่เมื่อวานกูกับโบตั๋นเห็นมึงกับคุณเมย์นั่งกอดกันที่ร้านอาหารเกาหลีกับตา สี่ตาไม่น่าจะมองผิดมึงว่างั้นมั้ย” ไอ้เหี้ย ขนาดนี้ยังจะปฏิเสธ ต้องให้เห็นแก้ผ้านอนเตียงเดียวกันเลยมั้ยถึงจะยอมรับ
“โบตั๋น เห็นกูกับเมย์งั้นหรอ”
ไกรภพพยักหน้า เห้อ เขาควรทำยังไงดีว่ะ คนหนึ่งก็พี่ชาย อีกคนก็เพื่อนสนิท “พี่เลิกยุ่งกับคุณเมย์ซะ ก่อนที่เรื่องมันจะบานปลายไปกว่านี้”
“กูรักเมย์” ไกรฤกษ์ทรุดลงไปนั่งกับโซฟารับแขก เขารักเมย์ จะให้เขาเลิกกับเมย์เขาทำไม่ได้
“ไอ้พี่เหี้ย กูไม่มีคำอื่นด่า มึงเลยจริงๆ งั้นมึงก็หย่ากับโบตั๋นซะ”
“เหอะ โบตั๋นรักกูขนาดไหนมึงก็รู้ เธอคงจะยอมหย่ากูง่ายๆ งั้นล่ะ”
จริงอย่าที่ไกรฤกษ์พูด เพื่อนเขารักพี่ชายมากยอมลงให้ทุกอย่าง ไม่ว่าไกรฤกษ์จะพูดจะทำอะไร ที่ผ่านมาโบตั๋นมันยอมทุกอย่าง ขนาดเมื่อวานเห็นตำตามันยังไม่ปริปากว่าซักคำ ไกรภพทรุดลงนั่งตรงข้ามพี่ชาย
“แต่สิ่งที่มึงทำอยู่มันผิด”
“กูรู้ แต่กูไม่ได้รักโบตั๋น กูรักเมย์”
“ถ้ามึงไม่รักโบตั๋นแล้วมึงแต่งทำไมตั้งแต่แรก” พี่ชายเขาแต่งงานเหตุผลแรกคือ คำสั่งของคุณพ่อ แต่โบตั๋นก็ให้โอกาสพี่ชายเลือกที่จะไม่แต่ง เธอยอมผิดใจกับคุณยายหากไกรฤกษ์จะไม่แต่งกับเธอ
“โบตั๋นรักกู ทุกคนก็รู้ กูไม่มีทางเลือก ไหนจะพ่อ ไหนจะคุณยายมินตรา” เขาโดนกดดันทุกทาง เขาทำเพื่อความสุขตัวเองบ้างจะเป็นไรไป
“โบตั๋นเคยให้มึงเลือก แต่มึงก็เลือกทางนี้เอง” ไกรภพถอนหายใจ ทำไมคนที่คุณยายมินตราเลือกให้แต่งกับโบตั๋นถึงไม่ใช่เขา
- ผู้เขียน
