แกร๊ก~
"แตมป์!" มุกดาเอ่ยเรียกด้วยแววตาตกใจเมื่อฉันเดินไปเปิดประตูห้องให้ โดยที่เพื่อนก็มองหน้าฉันไม่ละสายตาไปไหน "แกหายไปไหนมา"
"เข้ามาในห้องก่อนไหม" ฉันเอ่ยถามเสียงแผ่วเบา เพราะเห็นเพื่อนร่วมคอนโดเดินผ่านหน้าห้องไปเมื่อกี้ ซึ่งมุกดาก็พยักหน้าเบาๆ
จากนั้นก็หมุนตัวพยุงร่างกายที่บอกช้ำไปนั่งลงที่โซฟาตัวยาวในโซนห้องนั่งเล่นอย่างทุลักทุเล เพราะความเจ็บปวดที่เขาได้ทำไว้ยังคงไม่หายไปไหน มันยังคงตอกย้ำทุกวินาที
"ทำไมสภาพแกเป็นแบบนี้" มุกดาเดินตรงมาหยุดที่ตรงหน้า ทำให้ฉันเงยหน้าขึ้นมอง พบว่าเพื่อนกำลังไล่สายตามองตามตัว "รอยช้ำเต็มตัวเหมือนโดนทำร้ายมา ใครทำบอกฉันมา ฉันจะไปลากคอมันไปส่งตำรวจเอง"
"มุก~" ฉันพึมพำเสียงเบา น้ำตาสีใสที่เพิ่งหยุดก็เริ่มไหลรินออกมาอีกครั้ง
"ร้องไห้ทำไม" มุกดาทิ้งตัวนั่งลงข้างๆ ใช้มือมาจับมือฉันไปกุมไว้
"ฉะ..ฉันสกปรก..อึก" ฉันสะอื้นเสียงเบา โดยที่นัยน์ตากลมโตไม่ได้ล
