ฉันระบายยิ้มบนใบหน้าด้วยความรู้สึกสดชื่น ก่อนจะวางน้ำหอมกลิ่นโปรดลงบนโต๊ะหลังจากฉีดเสร็จ จากนั้นก็ดันตัวลุกขึ้นเพื่อตรวจดูความเรียบร้อยของชุดผ่านกระจกบานใหญ่
ทว่าจังหวะนั้นสายตาก็ไปปะทะกับร่างสูงที่ยืนกอดอกพิงขอบประตูห้องแต่งตัว ทำให้ฉันรีบหมุนตัวหันไปมอง
"แตมป์ขอโทษที่แต่งตัวนานค่ะ" ปากเล็กรีบเอ่ยคำขอโทษด้วยความรู้สึกผิด เพราะดันลืมไปเลยว่าพี่เธียเตอร์รอไปส่ง อีกอย่างพี่เขาต้องไปทำงานต่อด้วย
"ฉีดไปให้ใครดม"
"…" ฉันเลิกคิ้วขึ้นด้วยความงุนงงเมื่อพี่เธียเตอร์เอ่ยถาม ซึ่งพี่เขาก็ก้าวขาเข้ามาหา จนกระทั่งมาหยุดอยู่ตรงหน้า "ทำไมถึงถามแบบนี้คะ แตมป์ก็ฉีดปกตินะ"
ไม่ได้ฉีดแค่วันนี้หรือตอนไปผับ แต่ฉันฉีดเกือบทุกครั้งที่ออกจากห้อง เพราะฉันชอบกลิ่นน้ำหอมนี้มาก มันทำให้ฉันมั่นใจ และรู้สึกสดชื่นทุกครั้งที่ได้กลิ่น
"…" คนตัวสูงไม่ได้เอ่ยอะไรออกมาอีก แต่กลับไล่สายตามองตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า เล่นเอ
