"โทรหาฉันด้วย"
ฉันละสายตาจากวิวของเมืองที่กำลังสนใจหันไปมองคนที่นั่งอยู่ข้างกายที่อยู่ๆ ก็พูดขึ้น คิ้วเล็กขมวดเข้าหากันยุ่งจนเป็นรูปโบว์
"โทรหาทำไมคะ"
"…"
"พี่เตอร์ว่างตอนช่วงไหนคะ" ฉันเอ่ยถามประโยคใหม่ เมื่อคนข้างๆ ไม่ตอบคำถามเมื่อกี้
"ตอนไหนก็โทรมา เวลาไม่เหมือนกันอยู่แล้ว"
"โอเคค่ะ รับสายแตมป์ด้วยนะ" ฉันฉีกยิ้มหวาน ซึ่งคนข้างๆ ก็พยักหน้าเบาๆ ล้วงมือลงไปในกระเป๋าเสื้อหยิบกำไลข้อมือออกมา แล้วเอามาสวมใส่ให้ฉัน "ให้แตมป์เหรอคะ"
"ห้ามถอด ใส่อาบน้ำได้"
"ทำไมถึงให้แตมป์คะ"
"มันเหมาะกับเธอดี"
"…" ฉันเงียบ ยกข้อมือข้างซ้ายของตัวเองขึ้นดู โดยที่ใบหน้ามีรอยยิ้มหวานปรากฎอยู่ จากนั้นก็เลื่อนสายตาไปมองคนที่มองอยู่ "ขอบคุณค่ะ"
"หวังว่าจะไม่ซนนะ"
"แตมป์จะซนที่ไหนได้คะ"
"ร้านนั้นไม่ต้องไปอีก อาหารห่วย"
"แตมป์ว่าอร่อยมากเลยนะ" ฉันพูดด้วยใบหน้าจริงจัง หรืออาหารจะไม่ถูกปากพี่เธียเตอร์นะ เพราะ
