"มะ..ไม่ แตมป์กลัว" ฉันส่ายหน้ารัวๆ ด้วยท่าทางหวาดกลัว ถ้าต้องเจ็บเหมือนครั้งนั้นฉันทนไม่ไหวแน่ๆ เหตุการณ์ที่เคยเกิดขึ้นมักลอยเข้ามาในหัวตลอดเมื่อคุณเธียเตอร์คร่อมอยู่บนตัว
"ให้ความร่วมมือ" คุณเธียเตอร์เอ่ยบอกเสียงเรียบ พร้อมเลื่อนมือไปดันเรียวขาให้แยกออก ในขณะที่ฉันพยายามหุบ "อ้าขาออก"
"แตมป์ขอทำใจก่อนได้ไหม…" ปากเล็กเอ่ยขอร้องด้วยแววตาอ้อนวอน ตอนนี้หัวใจดวงเล็กๆ กำลังเต้นตึกตักๆ อย่างหวาดกลัว
"อ้าขาออก" คุณเธียเตอร์เอ่ยประโยคเดิมด้วยแววตาไม่ค่อยสบอารมณ์ เขาไม่ได้สนใจท่าทางหวาดกลัวของฉันเลยแม้แต่นิดเดียว ทำให้ต้องจำใจยอมอ้าขาออกช้าๆ ตามคำสั่ง
นัยน์ตากลมโตที่สั่นระริกมองต่ำลงไป พบกับสิ่งนั้นของเขากำลังตั้งชันอย่างน่ากลัว ภาพที่ฉันเห็นมือหนากำลังชัดรูดเบาๆ และยิ่งทำให้มันพองตัวมากขึ้น
สิ่งนี้เหรอที่จะเข้ามาอยู่ในตัวของฉัน
แค่คิดก็แทบกลืนก้อนน้ำลายไม่ลงคอ เพราะมันมีขนาดใหญ่มากๆ
"ตะ..แ
