[02] เกลียดการนอกใจ
1043 คำ
"ลากกูมาทำไม" เธียเตอร์เอ่ยถามพลางก้าวขาไปหยุดที่หน้าตึกคณะวิศวะฯ นัยน์ตาคมเข้มกวาดมองไปรอบๆ บริเวณนี้โดยมีสายตาของนักศึกษามองมา ทำให้เขาดึงสายตากลับอย่างนึกรำคาญ
"พามาส่องสาว"
"…"
"กูพูดเล่นไอ้สัส" เฟิร์สเอ่ยเสียงเรียบเมื่อเห็นใบหน้าของอีกฝ่าย มือหนาล้วงลงไปในกระเป๋ากางเกงหยิบโทรศัพท์ออกมากด "มานี่"
เธียเตอร์พ่นลมหายใจออกมาอย่างหงุดหงิด ยอมก้าวขาตามเพื่อนสนิทออกไป จนไปหยุดที่หลังตึกคณะวิศวะฯ ซึ่งถูกรายล้อมไปด้วยต้นไม้ และโต๊ะม้าหินอ่อนตามจุดต่างๆ
"…" นัยน์ตาคมเข้มจ้องมองอีกฝ่ายที่เดินไปหยิบกระดาษอะไรบางอย่างใต้ต้นไม้ใหญ่ โดยมีก้อนหินทับเอาไว้ "ส่งของในเขตมหา'ลัย?"
"…" เฟิร์สเบือนสายตามามอง ยื่นกระดาษในมือให้เจ้าของคำพูดเมื่อกี้ดู "สถานที่ส่งของพวกที่มันเพิ่งเข้ามาหยามหน้าเราเมื่ออาทิตย์ก่อน"
"มึงใช้เด็กมหา'ลัยสืบ?"
"มันเคยทำงานกับพวกนั้น เรื่องนี้ไอ้แมธธิวก็รู้"
"ใครให้มึงนัดมันที่นี่"
"มันนัดกู สงสัยกลัวกูฆ่า" เฟิร์สยิ้มมุมปากอย่างร้ายกาจ
"จัดการซะ เดี๋ยวมันตลบหลัง" เธียเตอร์เอ่ยบอกเสียงเรียบ
"ไม่เกินหนึ่งชั่วโมง มึงรอฟังข่าวการตายมันได้เลย"
"กลับ" เธียเตอร์เอ่ยขึ้นพร้อมหมุนตัวเดินออกไปที่รถสปอร์ตหรู
"คืนนี้ชวนไอ้แมธไปแดกเหล้าที่ผับกูดิ๊" เฟิร์สเอ่ยบอกในขณะที่กำลังขับรถออกไป
"กูไม่อยากคุยกับคนติดเมีย"
"นั่นมันเด็กคนที่มึงเปิดประตูรถชนหนิ"
"…" เธียเตอร์เลื่อนสายตาไปมองหญิงสาวที่นั่งกดโทรศัพท์ด้วยสีหน้าจริงจังอยู่ที่เก้าอี้ข้างรถยนต์ ทว่าเป็นจังหวะที่ชายหนุ่มคนนึงเดินเข้ามาหาเธอพอดี ทำให้เธอเงยหน้าขึ้น
"เหมือนจะเสน่ห์แรงไม่เบา"
"มึงจะชะลอความเร็วทำไม" เธียเตอร์ละสายตาไปมองเพื่อนด้วยใบหน้าเรียบๆ
"มึงดูดิ เหมือนไอ้นั่นกำลังขอเบอร์เธอนะ"
"ไปส่งกูที่บ้าน"
"เออ" เฟิร์สตอบกลับเสียงเรียบ ก่อนจะเหยียบคันเร่งให้เร็วขึ้น โดยที่เธียเตอร์ก็ดึงสายตากลับมา ทว่าดันไปหยุดที่กระจกส่องข้าง พบว่าหญิงสาวกำลังลุกเดินไปขึ้นรถยนต์ที่จอดอยู่ข้างๆ
@คฤหาสน์เธียเตอร์
"นายครับ"
สองเท้าหนาหยุดชะงักเมื่อเดินเข้ามาในคฤหาสน์ของตัวเอง นัยน์ตาคมเข้มเบือนไปมองเจ้าของเสียงนั้น
"…"
"คุณแมธธิวนำเอกสารมาให้นายเซ็นตั้งแต่เที่ยงแต่นายไม่อยู่ ผมเลยเอามาให้นายเซ็นที่บ้าน" ไต้ฝุ่นลูกน้องคนสนิทเอ่ยบอกเจ้านายหนุ่มเมื่อก้าวขาเข้าไปหยุดอยู่ตรงหน้า มือหนาเปิดเอกสารออก พร้อมยื่นปากกาให้
"มันมาเอง?"
"ครับ"
"…" มาเฟียหนุ่มละสายตาไปมองเอกสาร มือหนาหยิบปากกาเลื่อนไปจรดลายเซ็น "คัพเค้กไปฝรั่งเศสยัง"
"ยังครับ เหมือนคุณหนูจะยกเลิก"
"เพราะผู้ชายคนนั้น?"
"…"
"เห็นผู้ชายดีกว่าการเรียนได้ยังไงวะ" เธียเตอร์พึมพำเสียงเบาด้วยสีหน้าท่าทางเรียบๆ มือหนาล้วงลงไปในกระเป๋ากางเกงหยิบโทรศัพท์ออกมากดโทรออกหาอีกฝ่ายซึ่งเป็นน้องสาวของเขา
(…ค่ะพี่เตอร์)
"…" คิ้วหนาขมวดเข้าหากันยุ่งเมื่อได้ยินน้ำเสียงที่แปลกไปของน้องสาว "คิดดีแล้วใช่ไหมที่จะยกเลิกไปฝรั่งเศส"
(…)
"เค้ก…"
(คะ..เค้กกำลังเก็บกระเป๋าเตรียมตัวบินพรุ่งนี้ค่ะ)
"เป็นอะไร" เธียเตอร์เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ เขากับน้องสาวสนิทกันพอสมควร ถ้ามีอะไรผิดปกติเกี่ยวกับตัวน้อง เขารู้เสมอ
(…)
"อย่าคิดว่าพี่สืบไม่ได้"
(พี่เตอร์~)
"…" เธียเตอร์ชะงัก เมื่อได้ยินน้ำเสียงสั่นเครือของผู้เป็นน้อง เขารับรู้ว่าตอนนี้เธอกำลังร้องไห้ "เค้ก..."
(อึก..ตะ..ต้นบอกเลิกเค้ก..ฮือออ)
"…" มือหนาเผลอบีบโทรศัพท์แน่น เขารับรู้การคบหาระหว่างน้องสาวและต้นหนาวมาก่อนหน้านี้ ทว่าที่ไม่ได้ห้ามเพราะนั่นคือชีวิตของน้อง อีกอย่างน้องสาวเขาก็อยู่ในวัยโตพอที่จะมีความรัก
(ตะ..ต้นมีผู้หญิงคนอื่น..อึก..ขะ..เขานอกใจเค้ก..ฮือออ)
"…" เธียเตอร์ขบกรามแน่นเมื่อได้ยินคำนั้น เพราะสิ่งที่เขาเกลียดยิ่งกว่าการถูกหักหลัง ก็คือนอกใจ "ไม่เกินสามวัน มันได้หายไปจากโลกใบนี้"
(อึก..มะ..ไม่นะพี่เตอร์อย่าทำอะไรต้นหนาวนะ ไม่ทำนะคะ)
"ปกป้องคนแบบนั้น คิดดีแล้วเหรอเค้ก"
(คะ..เค้กรักต้นหนาว…)
"…" เธียเตอร์พ่นลมหายใจออกมาอย่างหงุดหงิด โดยไม่ได้พูดอะไรออกไปอีก
(พี่เตอร์สัญญากับเค้กได้ไหม ว่าจะไม่ทำอะไรต้นหนาว) ผ่านไปสักพักเธอก็เอ่ยขึ้น (ปะ..ปล่อยเขาไปนะ เค้กจะเป็นเด็กดี จะไปเรียนต่อตามความฝันของตัวเอง เค้กจะเริ่มต้นชีวิตใหม่)
"…"
(นะคะพี่เตอร์ อย่าทำอะไรต้นหนาวนะ ถ้าต้นหนาวเป็นอะไรไป เค้กคงทำใจไม่ได้…)
"ลืมเหรอว่ามันนอกใจ"
(สัญญากับเค้กนะ)
"…อือ" สุดท้ายเขาก็ยอบรับปากน้องสาวอย่างจำยอม
(ขะ..ขอบคุณค่ะ เค้กรักพี่เตอร์นะ ถ้าเค้กถึงฝรั่งเศสจะส่งข้อความบอกนะคะ แค่นี้ก่อนค่ะ)
มาเฟียหนุ่มกำโทรศัพท์แน่นเมื่อปลายสายถูกวาง เขารู้ว่าหลังจากนี้น้องสาวต้องนอนร้องไห้แน่ๆ
"ผู้ชายคนนั้นนอกใจคุณหนูเหรอครับ"
"…" เธียเตอร์ตวัดสายตาไปมองลูกน้องคนสนิท ทว่าก็ไม่ได้เอ่ยอะไรออกไป เขาจัดการผู้ชายคนนั้นไม่ได้ ที่ยอมทำตามคำพูดของคัพเค้ก เพราะเขาไม่ต้องการให้น้องสาวเสียใจอีก
"นายจะให้ผมจัดการเลยไหม"
"คัพเค้กรักมันมาก"
"…"
"เศษสวะฉิบหาย" มาเฟียหนุ่มเอ่ยด้วยท่าทางไม่สบอารมณ์มากนัก
"ที่นายให้สืบเรื่องมันตอนนั้น ถ้าผมจำไม่ผิดมันมีน้องสาวนะครับ เหมือนตอนนี้จะเรียนที่ไทย"
"…" สองเท้าที่กำลังจะก้าวเดินหยุดชะงัก สมองนึกอะไรบางอย่างออกจึงเบือนสายตามามองลูกน้องคนสนิทอีกครั้ง "ใคร"
"ขอเวลาสามวัน ผมจัดการให้"
"กูให้หนึ่งวัน"
"ได้ครับ"
- ผู้เขียน
