...เริ่มมีหวังแล้วยัยลิน
“ชะ ช่วย อะ อื้อ”
เมื่ออลินกำลังจะร้องขอความช่วยเหลือ กลับโดนมือใหญ่บีบคางให้เธออ้าปากแล้วยัดท่อนเอ็นปิดปากเอาไว้
“มีอะไร ซี้ดดส์... ป้าหน่อย” แดนิโล่กัดกรามแน่นขณะเอ่ยถามแม่บ้าน
“เอ่อ คือป้าจะเรียกคุณๆมาทานข้าว”
เพราะเห็นทั้งสองยังไม่ออกมาจากห้องตั้งแต่เช้า จวบจนตอนนี้ก็เที่ยงแล้ว จึงเดินขึ้นมาปลุกให้ทั้งคู่ลงไปทานอาหาร
“ออกไปได้แล้ว พรุ่งนี้ค่อยมาใหม่ ผมอยากอยู่กับอลิน ... สองต่อสอง” เขาเน้นย้ำคำสุดท้ายจนเธอเหงื่อตก และยิ่งได้ยินเสียงฝีเท้าของแม่บ้านที่เดินออกไปเรื่อยๆ หัวใจดวงน้อยๆสิ้นหวังลงทันใด
“อื้อ อื้อ อืมม”
เอวสอบกระทุ้งเอ็นใหญ่เข้าๆออกในปากหล่อนจนตาเหลือกลาน ผมนุ่มโดนรวบดึงจนเจบร้าว มือไม้ทุบทีต้นขาเขาด้วยแรงน้อยนิด
“โอ้ววว ซี้ดด อ่าส์”
“อื้อ อือ” เธอได้แค่ครางอู้อี้ในลำคอ
“ซี้ดดส์ นังร่าน”
ร่างกำยำทายทับรังแกเธออีกครั้ง ทั้งโอบอุ้มเดินกระหน่ำ
