Scala villa…
ออร์แลนโด้ตื่นนอนมาในช่วงเย็นๆ มองหาคนในอ้อมกอดแต่กลับว่างเปล่า เห็นเพียงอรองนั่งเอียงคอมองตนอยู่บนเตียง จ้องไปมาราวกับผู้คุมที่กำลังจ้องมองนักโทษ คนถูกมองอดขำไม่ได้กับท่าทางที่ดูเหมือนมีอะไรข้องใจอยู่ตลอดเวลา ของเจ้าหมาน้อยหน้าตาตลกๆ ตัวนี้
“ไงอรอง! แม่ไปไหนซะล่ะ” ชายหนุ่มเอ่ยถาม อรองแกว่งหางรีบเข้ามาหาทันทีที่ออร์แลนโด้ยิ้มให้ เขาลุกขึ้นอุ้มอรองออกไปตามหาแพรณารา
พอเปิดประตูออกจากห้องนอนมาก็ได้กลิ่นหอมๆ ของกับข้าวชัดขึ้นเรื่อยๆ ออร์แลนโด้ถึงกับเผลอยิ้มออกมา แล้วรีบเดินตรงไปยังห้องครัว
“ว้าว! มิกิทำอะไรทานคะ!” ออร์แลนโด้มองอาหารบนโต๊ะอย่างทึ่งๆ
“มิกิทำกับข้าวไทยง่ายๆ ไม่รู้ว่าพี่อลันจะทานได้หรือเปล่า?” แพรณาราหันมาตอบคนที่อุ้มอรองมาด้วยอย่างน่ารัก แม้จะดูแปลกๆ ขัดกับภาพลักษณ์อยู่บ้าง แต่เธอรู้ว่าจริงๆ แล้วอีกฝ่ายเป็นผู้ชายที่อบอุ่น
“พี่ทานได้ทุกอย่างที่มิกิทำให้ทานค่ะ”
