ชิงเหมยนั้นยังไม่ได้กลับไปยังเรือนของนาง นางกำลังนั่งเหม่อมองไปทั่วบริเวณที่นางเคยได้ฝึกฝนร่วมกับพี่ชายแปลกหน้าที่ต่อมาเขาบอกนามต่อนางว่าชาง หลายวันที่ผ่านมาเขาทำให้นางได้เรียนรู้หลายอย่าง ถือเป็นอาจารย์ที่นางนับถืออีกคน แม้เขาจะยังเยาว์วัยทว่าฝีมือกลับยอดเยี่ยมยิ่งนัก โดยยเฉพาะอย่างยิ่งกับการยิงธนู
“เห้อ… นี่ข้าเป็นบ้าแล้วหรือเอาแต่อาลัยอาวรณ์เขาอยู่ได้ กลับเรือนได้แล้ว”
ชิงเหมยพึมพำพลางถอนหายใจออกมา นางลุกขึ้นยืนแต่ในขณะที่กำลังจะก้าวเท้าเดินกลับไปยังเรือนของนาง เสียงฝีเท้าของม้าหลายตัวพร้อมกับน้ำเสียงของบุรุษหลายคนดังมาไม่ไกล ชิงเหมยไม่ได้คิดว่าชายกลุ่มนั้นจะมาทำร้ายนาง นางจึงไม่ได้สนใจและทำท่าจะเดินจากไป ทว่านางก็ต้องหยุดชะงักเพราะถูกกลุ่มชายแปลกหน้าร้องเรียกเอาไว้เสียก่อน
“หยุดก่อนแม่นางน้อย” เสียงเข้มของหนึ่งในสี่บุรุษชุดดำที่เพิ่งจะควบม้ามาหยุดไม่ไกลจากศาลาดังขึ้น
“เจ้าคะ” ชิงเห
